เราแต่งงานมาเป็นสะไภ้คนโต แฟนเรามีน้อง4คน ทั้ง4คน พ่อแม่ต้องซื้อบ้านให้ในระแวกเดียวกัน เนื่องจากสะไภัคนอื่นๆ ลูกเขยไม่ยอมอยู่บ้านเดียวกันกับพ่อแม่ ทุกคนทำงานในบริษัทเดียวกัน เราและแฟนเงินเดือนน้อยสุด แต่เพราะอยู่บ้านพ่อแม่ เลยไม่ต้องจ่ายค่าน้ำไฟ ซื้อของเข้าบ้าน ส่วนลูกคนอื่น ๆมาบ่นกับแม่ว่าเราและแฟนสบาย ไม่ต้องจ่ายเงินส่วนนี้ เลยทำให้แม่จ่ายค่าเรียนให้หลานคนอื่นๆ จ่ายค่าเที่ยว ให้เงินพิเศษเพิ่มรายเดือน เราเคยคุยดี ๆ เค้า ว่ากับเรา จะทำอะไรก็ได้ ไม่เป็นไรนะ แต่อย่าลำเอียงกับหลานขนาดนี้ เค้าบอกว่าลูกเราไม่มีปัญหา เป็นเด็กดี ก็ดีอยู่แล้ว คนอื่นปัญหาเค้าเยอะ หลานก็ปัญหาเยอะ แม่ตอ้งช่วยเค้า
ถ้าคนมองเข้ามา เราใช้ของถูก กินของธรรมดา ใช้จ่ายอย่างประหยัด แต่ครอบครัวมีความสุขดี แต่ลูกคนอื่นเค้าถือของแบรนด์เนม เที่ยวหรู กินของแพง ใช้เงินสบาย ๆ แต่ชอบเข้ามาร้องไห้ คร่ำครวญว่าชีวิตมีปัญหา แม่สามีก็ payรัวๆ พอลูกเราเจอเค้า ๆ คุยเป็นธรรมชาติ ด่า ว่าเป็นธรรมชาติของเค้า เช่น นี่ กินให้น้อย ๆ หน่อย เดี๋ยวก็จุกหรอก ของเล่น ซื้ออะไรนักหนา ไม่จำเป็นไม่ต้อง แต่พอหลานบ้านอื่นมา หนูจะเอาอะไร อยากได้อะไรคะ อาม่าซื้อให้ ทำตัวดี ๆ กับพ่อ กับแม่นะคะ ถ้าทำตัวดี ย่าจะให้ทุกอย่างที่หนูอยากได้เลย
ทุกวันนี้ เราเฉยกับแม่สามี ไม่ยินดียินร้าย แค่คุย ทักทาย ไม่จิ๊จ๊ะ สอนลูกให้มีมารยาทกับเค้า แม่สามีเคยบ่นกับแฟนว่าเราเป็นอะไร เหมือนไม่ค่อยสนใจ ไม่ดูแลเค้า แฟนมาเล่าให้เราฟัง เราไม่กล้าบอกว่า ถ้าเราไปดูแล ไปคุยจิ๊จ๊ะ มันทำให้เราเจ็บปวด ไม่มีความสุข เพราะเราถือว่าเค้าไม่ยุติธรรม เราเลยแยกตัวออกมา จะมีความสุขกว่า
แต่บางครั้ง เราก็ไม่สบายใจค่ะ คนมองเข้ามา อยู่บ้านเดียวกัน แต่ทำไมสะไภัไม่มาเจ๊าะแจ๊ะ ดูแลแม่บ้าง บางทีเค้าไม่สบาย เราคิดจะซื้อนั่นนี่ให้กิน แต่พอมาคิดในสิ่งที่เค้าทำ เราซื้อไม่ลง แต่เราก็ไม่สบายใจด้วย สับสนจังค่ะ
เพื่อนเคยบอกว่าถ้าแกอยากให้เค้ามองลูกแก เอาใจลูกแกบ้าง แก็ก็ให้ลูกแกมีปัญหาเยอะ ๆ ติดเกมส์ ไม่มีความสุข หน้าอมทุกข์ เดี๋ยวเค้าก็payให้ลูกแกเอง เอ้า เราแค่ไม่ต้องการรู้สึกว่าแม่สามีลำเอียงขนาดนั้น กลายเป็นบ้านเราเป็นบ้านที่มีความสุข เพราะฉะนั้นแม่ผัวเลยคิดว่าพวกจงสุขแบบจน ๆ หรือคะ
ถ้าเป็นเพื่อนๆ เจอสถาณการณ์แบบนี้ เพื่อน ๆ จะปรับตัวเองให้เป็นคนแบบไหน
ถ้าคนมองเข้ามา เราใช้ของถูก กินของธรรมดา ใช้จ่ายอย่างประหยัด แต่ครอบครัวมีความสุขดี แต่ลูกคนอื่นเค้าถือของแบรนด์เนม เที่ยวหรู กินของแพง ใช้เงินสบาย ๆ แต่ชอบเข้ามาร้องไห้ คร่ำครวญว่าชีวิตมีปัญหา แม่สามีก็ payรัวๆ พอลูกเราเจอเค้า ๆ คุยเป็นธรรมชาติ ด่า ว่าเป็นธรรมชาติของเค้า เช่น นี่ กินให้น้อย ๆ หน่อย เดี๋ยวก็จุกหรอก ของเล่น ซื้ออะไรนักหนา ไม่จำเป็นไม่ต้อง แต่พอหลานบ้านอื่นมา หนูจะเอาอะไร อยากได้อะไรคะ อาม่าซื้อให้ ทำตัวดี ๆ กับพ่อ กับแม่นะคะ ถ้าทำตัวดี ย่าจะให้ทุกอย่างที่หนูอยากได้เลย
ทุกวันนี้ เราเฉยกับแม่สามี ไม่ยินดียินร้าย แค่คุย ทักทาย ไม่จิ๊จ๊ะ สอนลูกให้มีมารยาทกับเค้า แม่สามีเคยบ่นกับแฟนว่าเราเป็นอะไร เหมือนไม่ค่อยสนใจ ไม่ดูแลเค้า แฟนมาเล่าให้เราฟัง เราไม่กล้าบอกว่า ถ้าเราไปดูแล ไปคุยจิ๊จ๊ะ มันทำให้เราเจ็บปวด ไม่มีความสุข เพราะเราถือว่าเค้าไม่ยุติธรรม เราเลยแยกตัวออกมา จะมีความสุขกว่า
แต่บางครั้ง เราก็ไม่สบายใจค่ะ คนมองเข้ามา อยู่บ้านเดียวกัน แต่ทำไมสะไภัไม่มาเจ๊าะแจ๊ะ ดูแลแม่บ้าง บางทีเค้าไม่สบาย เราคิดจะซื้อนั่นนี่ให้กิน แต่พอมาคิดในสิ่งที่เค้าทำ เราซื้อไม่ลง แต่เราก็ไม่สบายใจด้วย สับสนจังค่ะ
เพื่อนเคยบอกว่าถ้าแกอยากให้เค้ามองลูกแก เอาใจลูกแกบ้าง แก็ก็ให้ลูกแกมีปัญหาเยอะ ๆ ติดเกมส์ ไม่มีความสุข หน้าอมทุกข์ เดี๋ยวเค้าก็payให้ลูกแกเอง เอ้า เราแค่ไม่ต้องการรู้สึกว่าแม่สามีลำเอียงขนาดนั้น กลายเป็นบ้านเราเป็นบ้านที่มีความสุข เพราะฉะนั้นแม่ผัวเลยคิดว่าพวกจงสุขแบบจน ๆ หรือคะ