คือเรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมเคยมีแฟนมาก่อนเมื่ออายุ (14-15)
และตอนนั้นผมจริงจังกับคนนี้มากจนเราคบกับมาปีกว่าๆ จนเราเลิกกันด้วยดีต่างคนต่างมีสิ่งที่แตกต่างกัน จนกระทั่งผมลืมเขาไปแล้วและก็ไม่เคยคิดถึงเขาอีกเลย
จนเข้าช่วง หัวเลี้ยวหัวต่อ(17-18ปี)
ผมได้มีโอกาสชอบและรักอีกรอบ ตอนนั้นผมคุยกับคนๆนึงเขาเป็นคนที่ เอาใจใส่ผมตลอดและคอยให้คำแนะนำข้างๆ ช่วงวัยกำลังเป็นดอก ผมเคยลองผิดลองถูกอยู่ทุกครั้ง เขาบอกไม่เป็นทำใหม่ต่างคนต่าง
ซับพอร์ตกัน จนเกิดเป็นการคลั่งรักทั้งสองฝ่าย
เราคุยกันมาประมาณ 3-4เดือนได้
(ปล.ตอนนั้นผมอายุ17 ฝ่ายนั้นเขาอายุ21)
ตอนนั้นผมกำลังจะขอเขาคบแต่ผมลังเล
กับคำที่ผมจะพูดไปและก็คิดไปถึงอนาคตที่จะมา
แต่ช่วงนั้นผมกำลังบ้ากับเรียนและก็งานพาร์ทไทม์ที่ทำตอนนั้นเป็นสอบไฟล์นอล ของม.ปลาย และก็งานเทศกาลต่างๆนาๆ และช่วงนั้นเราไม่ได้คุยกับเกือบ3อาทิตกว่าๆ ผมเองก็อยากทักไปเขาแต่ผมเอง
ก็มีกิจกรรมต่างๆที่ต้องทำ ต้องจัด แต่ก่อนหน้านั้นผมเองก็ว่าตัวเองพลาดไปหลายอย่างเรื่องให้ความสำคัญกับเขา เขาเป็นคนที่คอยสนับสนุนอยู่ตลอด เขาให้กำลังใจอยู่ตลอด ผมเองก็ไม่ค่อยติดโซเชียล ผมได้แต่อ่านแล้วเงียบ ตอนนั้นผมเครียดกับหลายๆอย่าง
ที่ทำอยู่เลยไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาอีกเลย
เลยไม่ได้ขอเขาคบแต่อย่างใด
(ช่วงวัย19-20)
ตอนนั้นหนักหนาสาหัสมากครับผมได้แต่
ทำงานกับเรียนจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองผมเป็นคนขี้โรคอยู่ด้วยและช่วงไวรัสกำลังอ่อนผมติดไวรัส3รอบภายใน5เดือน ผมเองก็มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยถึงขั้นที่ว่าเป็นนิสัยประจำวันไปเลย หาที่นั่งตาก ลมเล่นและเปิดเพลงฟังหาที่ๆมันเงียบและอยู่งั้นแหละ อยู่ถึงขั้นที่บ่ายโมงถึง6โมงเย็น ผมก็คิดว่าตังเองเป็นโรคจิตหรือเบียวไปแล้วหรือป่าว5555 เหนื่อยมากครับกับทุกอย่างแต่อดทน ไม่เคยพูดกับคนรอบข้างว่าเหนื่อยเลย
ผมได้แต่เก็บมันเอาไว้และก็ค่อยๆเรียนรู้กับมัน
และก็ไม่เคยสัมผัสกับรักอีกเลย
และก็ช่วงนั้นผมมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงเขาเองก็เป็นห่วงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา แต่ผมหน้าด้านยิ้มสู้อยู่
เพื่อนคนนี้เขาชอบแนะนำผู้หญิงให้กับผมบ่อยๆ
แต่ผมปัดตกไปตลอดจนกลายเป็นคนที่ด้านชากับเรื่องแบบนี้และก็ไม่เคยคิดกับรักอีกเลย
ถ้าถามว่าผมอยากมีมั้ย ผมเองก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้
จริงๆจังๆกับเขาเลย ผมได้แค่ให้คำปรึกษาในหลายๆ
ด้านหลายๆมุมมองเท่านั้นกลายเป็นโค้ชไปตอนไหนก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่ผ่านๆมา ผมเป็นได้แค่ผู้ใหญ่ที่ให้คำแนะนำ ถึงเขาพยายามก็เหอะจีบแต่ผมก็ไม่ค่อยอยากเล่นเท่าไหร่ กลายเป็นผมที่ทำกำแพงไว้โคตรของโคตรสูง จนเขาว่ากันว่าหยิ่ง
(พค.ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะทุกโค้นนน และก็ไม่ได้เป็นอินทงอินโทเวิดไรนั้นน้า ผมเป็นคนเข้าง่ายกับทุกเพศ)
(วัย21)
เป็นช่วงที่ผมกำลังลองทำอะไรใหม่ๆและก็ทำไปอยู่เรื่อยๆถึงตอนนี้ แล้วก็ผมเองก็ยังไม่คิดว่าจะมีแฟนในเร็วๆนี้เหมือนกัน แค่ความเหงามันเริ่มกัดกินผม แต่ก็ฝืนที่จะปฏิเสธกับความรู้สึกตัวเอง แต่ไม่ใช่ว่าผมเองจะเหงาตลอดผมยังมีเพื่อนมีคนอื่นที่เขาใส่ใจอยู่
แต่มีแค่บางความรู้สึกที่มันแวบเข้ามา ถ้าว่าเรามีแฟนเราจะเป็นคนยังไงเราจะเปลี่ยนไปในทางไหนผมเองก็ไม่รู้ ผมโสดมาแล้ว 8ปี ใกล้เข้า 9ปี ผมเป็นคนใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองสะอีก ผมเป็นคนมองคนเก่งก็จริง แต่ไม่ได้ดีกับตัวเองสะเลย
เพราะงั้นแหละผมถึงมีคำถามในหลายๆ
มุมมองว่าเพราะอะไร ผมถึงเป็นคนแบบนี้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เป็น กำลังมองหาอะไร ผมกำลังShelter แบบไหน ผมไม่ใช่คนที่รสนิยมสูง
ถึงผมหน้าตาดีก็เหอะ (ว่ะซ่านน)
เปลือกนอกดูแข็งแรงดูดีแต่ข้างในผมเองก็อ่อนแอเหมือนกัน
เพราะงั้นผมเลยอยากให้ทุกคนที่ผ่านเจอพันทิปนี้แสดงความรู้สึกกับความคิดว่า
(การที่เรากำลังสงสัยอะไรสักอย่างมันยากที่จะหาคำตอบหรือป่าวครับ)
(พต.ผมลองหาวิธีทางแล้วแต่ก็ไม่ค่อยได้ผลอะไรเท่าไหร่ผมเลยติดอยู่อย่างนี้ แล้วก็ผู้ ญ ที่ผมคุยเราอยู่คนละจังหวัดกัน ประมาณ800-900กิโลได้)
Will you my shelter? เขียนเฉยๆครับ เท่ดี
ผมสงสัยกับตัวเอง ว่าทำไมผมไม่ยอมมีแฟนเพราะ ผมยังหาคำตอบไม่ได้เลย
ผมเคยมีแฟนมาก่อนเมื่ออายุ (14-15)
และตอนนั้นผมจริงจังกับคนนี้มากจนเราคบกับมาปีกว่าๆ จนเราเลิกกันด้วยดีต่างคนต่างมีสิ่งที่แตกต่างกัน จนกระทั่งผมลืมเขาไปแล้วและก็ไม่เคยคิดถึงเขาอีกเลย
จนเข้าช่วง หัวเลี้ยวหัวต่อ(17-18ปี)
ผมได้มีโอกาสชอบและรักอีกรอบ ตอนนั้นผมคุยกับคนๆนึงเขาเป็นคนที่ เอาใจใส่ผมตลอดและคอยให้คำแนะนำข้างๆ ช่วงวัยกำลังเป็นดอก ผมเคยลองผิดลองถูกอยู่ทุกครั้ง เขาบอกไม่เป็นทำใหม่ต่างคนต่าง
ซับพอร์ตกัน จนเกิดเป็นการคลั่งรักทั้งสองฝ่าย
เราคุยกันมาประมาณ 3-4เดือนได้
(ปล.ตอนนั้นผมอายุ17 ฝ่ายนั้นเขาอายุ21)
ตอนนั้นผมกำลังจะขอเขาคบแต่ผมลังเล
กับคำที่ผมจะพูดไปและก็คิดไปถึงอนาคตที่จะมา
แต่ช่วงนั้นผมกำลังบ้ากับเรียนและก็งานพาร์ทไทม์ที่ทำตอนนั้นเป็นสอบไฟล์นอล ของม.ปลาย และก็งานเทศกาลต่างๆนาๆ และช่วงนั้นเราไม่ได้คุยกับเกือบ3อาทิตกว่าๆ ผมเองก็อยากทักไปเขาแต่ผมเอง
ก็มีกิจกรรมต่างๆที่ต้องทำ ต้องจัด แต่ก่อนหน้านั้นผมเองก็ว่าตัวเองพลาดไปหลายอย่างเรื่องให้ความสำคัญกับเขา เขาเป็นคนที่คอยสนับสนุนอยู่ตลอด เขาให้กำลังใจอยู่ตลอด ผมเองก็ไม่ค่อยติดโซเชียล ผมได้แต่อ่านแล้วเงียบ ตอนนั้นผมเครียดกับหลายๆอย่าง
ที่ทำอยู่เลยไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาอีกเลย
เลยไม่ได้ขอเขาคบแต่อย่างใด
(ช่วงวัย19-20)
ตอนนั้นหนักหนาสาหัสมากครับผมได้แต่
ทำงานกับเรียนจนไม่มีเวลาดูแลตัวเองผมเป็นคนขี้โรคอยู่ด้วยและช่วงไวรัสกำลังอ่อนผมติดไวรัส3รอบภายใน5เดือน ผมเองก็มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยถึงขั้นที่ว่าเป็นนิสัยประจำวันไปเลย หาที่นั่งตาก ลมเล่นและเปิดเพลงฟังหาที่ๆมันเงียบและอยู่งั้นแหละ อยู่ถึงขั้นที่บ่ายโมงถึง6โมงเย็น ผมก็คิดว่าตังเองเป็นโรคจิตหรือเบียวไปแล้วหรือป่าว5555 เหนื่อยมากครับกับทุกอย่างแต่อดทน ไม่เคยพูดกับคนรอบข้างว่าเหนื่อยเลย
ผมได้แต่เก็บมันเอาไว้และก็ค่อยๆเรียนรู้กับมัน
และก็ไม่เคยสัมผัสกับรักอีกเลย
และก็ช่วงนั้นผมมีเพื่อนสนิทที่เป็นผู้หญิงเขาเองก็เป็นห่วงหลายๆเรื่องที่ผ่านมา แต่ผมหน้าด้านยิ้มสู้อยู่
เพื่อนคนนี้เขาชอบแนะนำผู้หญิงให้กับผมบ่อยๆ
แต่ผมปัดตกไปตลอดจนกลายเป็นคนที่ด้านชากับเรื่องแบบนี้และก็ไม่เคยคิดกับรักอีกเลย
ถ้าถามว่าผมอยากมีมั้ย ผมเองก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้
จริงๆจังๆกับเขาเลย ผมได้แค่ให้คำปรึกษาในหลายๆ
ด้านหลายๆมุมมองเท่านั้นกลายเป็นโค้ชไปตอนไหนก็ไม่รู้ ผู้หญิงที่ผ่านๆมา ผมเป็นได้แค่ผู้ใหญ่ที่ให้คำแนะนำ ถึงเขาพยายามก็เหอะจีบแต่ผมก็ไม่ค่อยอยากเล่นเท่าไหร่ กลายเป็นผมที่ทำกำแพงไว้โคตรของโคตรสูง จนเขาว่ากันว่าหยิ่ง
(พค.ผมไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะทุกโค้นนน และก็ไม่ได้เป็นอินทงอินโทเวิดไรนั้นน้า ผมเป็นคนเข้าง่ายกับทุกเพศ)
(วัย21)
เป็นช่วงที่ผมกำลังลองทำอะไรใหม่ๆและก็ทำไปอยู่เรื่อยๆถึงตอนนี้ แล้วก็ผมเองก็ยังไม่คิดว่าจะมีแฟนในเร็วๆนี้เหมือนกัน แค่ความเหงามันเริ่มกัดกินผม แต่ก็ฝืนที่จะปฏิเสธกับความรู้สึกตัวเอง แต่ไม่ใช่ว่าผมเองจะเหงาตลอดผมยังมีเพื่อนมีคนอื่นที่เขาใส่ใจอยู่
แต่มีแค่บางความรู้สึกที่มันแวบเข้ามา ถ้าว่าเรามีแฟนเราจะเป็นคนยังไงเราจะเปลี่ยนไปในทางไหนผมเองก็ไม่รู้ ผมโสดมาแล้ว 8ปี ใกล้เข้า 9ปี ผมเป็นคนใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองสะอีก ผมเป็นคนมองคนเก่งก็จริง แต่ไม่ได้ดีกับตัวเองสะเลย
เพราะงั้นแหละผมถึงมีคำถามในหลายๆ
มุมมองว่าเพราะอะไร ผมถึงเป็นคนแบบนี้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เป็น กำลังมองหาอะไร ผมกำลังShelter แบบไหน ผมไม่ใช่คนที่รสนิยมสูง
ถึงผมหน้าตาดีก็เหอะ (ว่ะซ่านน)
เปลือกนอกดูแข็งแรงดูดีแต่ข้างในผมเองก็อ่อนแอเหมือนกัน
เพราะงั้นผมเลยอยากให้ทุกคนที่ผ่านเจอพันทิปนี้แสดงความรู้สึกกับความคิดว่า
(การที่เรากำลังสงสัยอะไรสักอย่างมันยากที่จะหาคำตอบหรือป่าวครับ)
(พต.ผมลองหาวิธีทางแล้วแต่ก็ไม่ค่อยได้ผลอะไรเท่าไหร่ผมเลยติดอยู่อย่างนี้ แล้วก็ผู้ ญ ที่ผมคุยเราอยู่คนละจังหวัดกัน ประมาณ800-900กิโลได้)
Will you my shelter? เขียนเฉยๆครับ เท่ดี