เป็นความรู้สึกที่ ทั้งน้อยใจทั้งอิจฉา

มันจริงมั้ยที่ ถ้าครอบครัวเรามีลูกสองคน คนหนึ่งจะได้ทุกอย่างที่ตัวเองขอแต่อีกคนต้องเสียสละสิ่งที่อยากได้ นั้นคือเราเองเราเป็นน้องสุดที่โดนพี่หาว่าเป็นคนเอาแต่ใจคนที่พ่อแม่รักที่สุดเราเป็นคนเรียนไม่เก่งเกรดก็ไม่ดีไม่มีอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจแต่เราพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆแล้วนะค่ะแต่มันได้แค่นี้จริงๆแต่เราอยากให้เขาเห็นความตั้งใจของเราบ้างไม่ใช่แต่ตอนที่เราอ่อนแอร้องไห้พ่อบอกให้เข็มแข็งแต่เราเข็มแข็งไม่เป็นเราอิจฉาชีวิตพี่ตัวเองที่ได้ทุกอย่างที่ตัวเองขอเรียนก็เก่งเกรดก็ดีเป็นที่ภาคภูมิใจของคคในครอบครัวแต่ตัดมาที่ตัวเองต้องดิ้นรนด้วยตัวเองอยู่แบบโดดเดี่ยวชมตัวเองในทุกๆเรื่องจนวันหนึ่งคิดที่อยากจะหนีไปบวชชีตลอดชีวิตเลยหรือเป็นไปได้ก็อยากตายจากโลกไปเลยอยากเข้าใจตัวเองอยากเข็มแข็งไม่อยากอ่อนแอไม่อยากร้องไห้อยากเป็นคนเก่งอยากมีความสุขอยากใช้ชีวิตกับครอบครัวไม่อยากร้องไห้ไม่อยากมีชีวิตไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วอยากกินยานอนหลับให้หลับไปจนนิรันดร์ไม่อยากตื่นมาใช้ชีวิตไม่อยากเกิดมาถ้าเกิดมาขอเกิดเป็นปลาที่อยากว่ายไปไหนก็ได้เวลาร้องไห้ก็ไม่มีใครเห็น เคยน้อยใจใครมากแล้วร้องไห้ปะทั้งที่เขาได้ไม่ได้ทำอะไรให้ขนาดนั้นแต่อยู่น้ำตามันก็ไหลมานั่งคิดว่าเมื่อก่อนเรายิ้มได้เพราะอะไรกันพ่อแม่ไม่สามารถเลี้ยงเราได้แต่พวกเขาสามารถเลี้ยงพี่ได้เข้าใจว่าเราเป็นเด็กคนหนึ่ฃที่ไม่สามารถทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้เลยถึงแม้สิ่งนั้นเราจะพยายามมากที่สุดแล้วก็ตามเข็มแข็งได้ทุกเรื่องแต่เรื่อฃครอบครัวไม่ไหวจริงๆ ถ้างงเราขอโทษด้วเราพิมพ์ตามความรู้สึก