ผมมีเพื่อนคนนึง เอาแต่ใจตัวเอง ชอบโกรธเพื่อนๆ

เขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กจนโต
อยู่ในกลุ่มเดียวกันก็ต้องระวัง
เพราะบางทีคำพูดเดียวกัน
บางครั้งเขาก็ไม่โกรธบางครั้งเขาก็โกรธ

ผมว่าความเป็นเพื่อนต้องเท่าเทียมกัน
ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน
ไม่ใช่ว่าจะตบหัวเพื่อนอยู่ฝั่งเดียว
เพื่อนต้องตบหัวกลับได้ด้วย 

เขาโกรธคนอื่นง่ายแม้จะโตแล้ว
ไม่แคร์เพื่อนฝูง
พูดจาขวานผ่าชาก

ว่าคนอื่นได้แซวคนอื่นได้
ห้ามเพื่อนแซวกลับ
ไม่เข้าหูจะโกรธ 

กับผมเขาก็ข่มบ่อยๆ
แต่ตอนที่เป็นนักเรียนนักศึกษา
เราก็ไม่ค่อยถือสา
ว่ามาก็ว่ากลับ
ด้วยความที่เราเป็นเด็กด้วยแหละ
เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่พอตอนโตแล้ว
เราก็ขี้เกียจเสียเวลากับเพื่อนคนนี้
ด้วยศักดิ์ศรีเราก็มีอยู่
แต่เขามีอิทธิพลในกลุ่มผมมากเลย
ผมจะรู้สึกหงุดหงิดที่โดนข่ม
และเราไม่ได้มีส่วนได้เสียอะไรกับเขา

แต่กับเพื่อนที่เขาเลี้ยงดูปูเสื่อ
เขาจะเกรงใจเพื่อนคนนี้มาก

ผมเลยตัดขาดกับเขา
แต่ไม่ได้หมายความว่ามีเรื่องถึงตัดขาด
แต่ความที่เราเบื่อพฤติกรรมสะสมมานาน
เลยพอได้แล้ว
แต่สัญชาตญาณก็คงจะบอกเขา
ว่าเราห่างจากเขาเราไม่สนใจเขา
เราไม่แคร์เขา
ที่ชัดเจนสุดคือผมบล็อกเฟสเขาเลย

ผมว่าผมสบายใจกว่า
ที่ไม่มีเขาอยู่ในวงจรชีวิตเรา
เหมือนเรามีศักดิ์ศรีขึ้น

แม้เป็นเพื่อนกันมานาน
แต่ก็คิดเราเป็นลูกน้องมั้ง
พูดจาว่ากล่าวสับโขก

ตอนนี้เป็นอิสระแล้ว
เป็นอิสระมาหลายปีแล้ว

ถ้าเป็นเพื่อนๆจะทำอย่างผมไหม