เกลียดงานที่ตัวเองทำอยู่ แต่พ่อแม่(กึ่งๆ)บังคับให้อยู่ต่อ

ตั้งแต่เรียนจบมา ออกค่าใช้จ่ายตัวเองหมดเลยค่ะ ตอนนี้ทำงานปีแรกเป็นงานประจำที่ลาไม่ได้ ไม่มีวันหยุด บางวันมีภาระงาน ที่เกิน 24 ชม++++ (หมายถึงทำงานจนหมด24ชมแล้วต้องมาทำต่อจนครบอีกแปดชั่วโมงครึ่ง) งานหนักและกดดันมากค่ะ ค่าแรงได้ค่อนข้างน้อยถ้าหารเทียบเป็นรายชั่วโมง ภาระงานหนักถึงหนักมากที่สุด ทำงานเจ็ดวันต่อสัปดาห์ เครียดกดดัน มีงานเอกสารปริมาณที่ต้องหอบกลับมาทำนอกเวลา ส่วนตัวเป็นไมเกรนแบบรุนแรงเดิม วันไหนเครียดอดนอนสภาพคือเหมือนศพเลยค่ะ ร้องไห้ทุกวัน(มันไม่ได้เศร้าขนาดนั้น มันเหนื่อย มันท้อ) ที่ทำงานคนลาออกเยอะ ไม่ยอมจ้างคนเพิ่ม หัวหน้างาน+คนโตกว่าเอาเปรียบ เงินเดือนจ่ายตรงบ้างไม่ตรงบ้าง แต่พ่อแม่เราเค้าชอบให้เราทำงานนี้ค่ะ บอกว่ามั่นคง เค้าได้สิทธิประโยชน์จากงานสวัสดิการเราด้วย 

เคยพูดกับเค้าตรงๆหลายรอบแล้ว แบบเสียน้ำตาและไม่เสียน้ำตา ได้มาแต่คำปลอบใจแต่บอกกึ่งๆให้อดทน ลาออกจะไปไหน(ซึ่งเอาจริงๆเราก็ไม่ได้ลาออกไปอยู่เฉยๆ ยังพอหางานได้สบายๆรายได้ดีกว่า แค่อาจจะไม่ได้มีหน้ามีตามั่งคงในสายตาพ่อแม่ขนาดนั้น) 

เรากลายเป็นเก็บตัว ยิ้มหัวเราะน้อยลง งานอดิเรกที่เคยทำอย่างทำกับข้าว อ่านหนังสือคือไมไม่มีเลย

ทรมานมากเลยค่ะ ไม่ได้คิดว่าเป็นคนกตัญญูหรือคนดีอะไร ทุกวันนี้แทบจะไม่อยากมองหน้าด้วยซ้ำเพราะกลัวพูดไม่ดีใส่ แต่ว่าถ้าเราออกจริงๆ พ่อแม่คงเสียใจและเสียหน้า (ส่วนความสุขเราคงเป็นเรื่องไม่ได้สำคัญขนาดนั้น)

พยายามจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไม่ทรมานค่ะ ควรทำใจยังไงดี คิดแบบไหนให้ไม่เศร้าไปมากกว่านี้