มีใครเจอสังคมในครอบครัวเเย่ๆเเบบเราบ้างมั้งคะ(เเค่มาละบายหรือบ่นๆเเหละค่ะเราคิดไรออกก็พิมพ์ไปมั่วๆเลย)

คือต้องบอกก่อนว่าจะมีผู้ใหญ่ในบ้านคนนึงที่ส่วนตัวเราว่าเขายุ่งเรื่องของเรามากไปหน่อยๆเเม่พ่อตายายๆหรือคนอื่นๆยังไงไม่เคยยุ่งขนาดที่พูดเเบบตรงๆคือทำตัวน่ารำใยอ่ะผู้ใหญ่ประเพศนี้คือบุคคลที่ด้านดีเขาก็ดีอ่ะเเต่เขาชอบวีนเเล้วห้ามเถียงด้วยนะคำพูดประมาณอย่ามาเถียงเงียบๆเเล้วฟังที่พูดไปเเค่บอกคือไม่ได้อยากฟังไงรำใยทำไมต้องมานั่งฟังนั่งเงียบบ้างอ่ะถ้าผิดจะไม่เถียงสักคำเลยเเต่เรื่องที่มาวีนใส่คือไม่ใช่เรื่องของตัวเองคือมันเรื่องของเราที่ไม่ได้ทำใครเดือดร้อนเเถมไม่ใช่เรื่องที่คนนั้นจะมายุ่งเป็นงี้ตลอดพอดีก็ดีคนในครอบครัวเราก็ไม่มีใครสนับสนุนเราเลยอ่ะเเบบเขาคิดว่าเพราะเราเด็กเลยจะพูดโต้ตอบไม่ได้เลยเอาตรงๆคือสายตาที่คนในครอบครัวเวลามองมาที่เรามันไม่อบอุ่นไงไม่รู้ทุกคนในบ้านจะดูเเลคนนึงดีมากเพราะด้วยสภาพจิตใจเชาด้วยเเต่กับเราคือไม่เลยเราก็รู้ว่าคนในครอบครัวรักเราโดยเฉพาะพ่อเเม่เต่บางทีเขาก็ลงอารมณ์กับเราโดยที่หลายครั้งไม่ได้สนใจความรู้สึกเราบางทีก็พูดดูถูกเรื่องการเรียนของเราคือถ้าตักเตือนว่าอยากให้ปรับปรุงหน่อยก็ได้ไม่ใช่ดูถูกใช้คำเเรงๆขนาดเราร้องให้ต่อหน้าเขาเเล้วเขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดเลยมันทำให้เราเบื่อมากจริงๆโตไปก็อยกหนีๆขาดการติดต่อกับครอบครัวตัวเองไปเลยหรือไม่ก็ตุยๆที่ไหนก็ได้ขี้เกียจอยู่เศร้าเลยชีวิตก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะวางเเผนเรื่องการเรียนมาทำไมถ้าเขามองว่าเราไม่ตั้งใจเรียน🥲🥲🥲🥲