ตั้งแต่เริ่มเลยที่บ้านมักปลูกฝังตั้งแต่เด็กว่าอยากให้เรียนหมอ เพราะที่บ้านมีพี่ชายรับราชการทหารอยู่แล้ว เลยอยากให้คนน้องทำงานเกี่ยวกับสายการแพทย์ อยากให้เรียนหมอ แต่ส่วนตัวอยากเรียนไปทางบริหารหรือนิเทศศาสตร์มากกว่า สุดท้ายพอยื่นคะแนนรอบแรกติดบริหาร แต่ทางบ้านให้เหตุผลว่าไกลบ้านเกินไปเลยไม่ให้เรียน เลยยื่นอีกรอบเป็นนิเทศก็ติด แต่ไม่ได้เรียนอยู่ดีเพราะที่บ้านไม่ยอม อยากให้เรียนหมอ
สุดท้ายเลยต่อรองว่าขอไม่เรียนหมอ6ปี เพราะจะหนักเกินไปไม่อยากเครียดเกิน มันทรมาน เพราะเคยเข้ารพ.เพราะเครียดลงกระเพาะมาแล้วบ่อยๆก่อนหน้านี้ เลยขอไปเรียนอย่างอื่นที่เกี่ยวกับสายการแพทย์แทน เลยไปจบที่แพทย์แผนไทย สุดท้ายเราก็เรียนให้ที่บ้าน ถามว่าเรียนไหวไหม เราเรียนไหว เราเรียนให้ได้ เพียงแต่เรารู้สึกไม่ชอบ และระหว่างที่เรียนก็เริ่มรู้สึกชัดเจนมากขึ้นว่าถ้าจบแล้วไม่อยากทำงานด้านนี้แน่ๆ เพราะเราเป็นคนที่เซนซิทีฟ ขี้สงสาร ไม่ชอบหรือไม่อยากเห็นคนที่เจ็บป่วยไม่สบายตลอดเวลา หรือเห็นคนที่มารักษาแล้วอาการมันยังไม่ดีขึ้นบ้าง ซึ่งเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ ตอนไปฝึกงานที่โรงพยาบาลเรารู้สึกสนุกดีนะได้ประสบการณ์ใหม่ๆแต่ก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขหรืออยากทำงานตรงนี้จริงๆ
แต่ในขณะที่เรียนเราก็ตั้งใจเรียน ทำในส่วนของเราให้ดีที่สุด ทำคะแนนได้ดีมาโดยตลอด จนจบ เรายิ่งเครียดมาก เพราะเรียนจบแล้วก็ต้องไปหางานทำ แต่ระหว่างนี้เรายังต้องสอบใบประกอบวิชาชีพ ก็ยังพอมีเวลาให้พักหายใจอยู่ และแล้วเราก็สอบผ่านได้ใบประกอบครบทุกด้านทั้ง4ใบ ถึงเวลาที่เราต้องบอกที่บ้านแล้วว่าเราไม่อยากทำงานด้านนี้จริงๆ สุดท้ายเราเลยบอกกลับที่บ้านไปตรงๆว่าขอไปทำงานด้านอื่นที่ไม่ใช่สายการแพทย์ได้ไหม เราขอช่วยเหลือผู้คนในรูปแบบอื่นแทนได้ไหม
ที่บ้านก็ทำเหมือนเข้าใจ แต่สุดท้ายก็เอาแต่พูดจะให้เราไปทำงานด้านนี้อยู่ดี คอยช่วยหาที่ทำงานให้ตลอด แนะนำให้ที่นู่นที่นี้ บอกให้ทำแบบนั้นแบบนี้ บอกอยากเห็นเราเป็นแบบนั้นแบบนี้ คืออยากให้เราทำตามหรือเป็นในสิ่งที่พวกต้องการและเราก็ทำมาตลอด แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันไม่ได้อีกแล้ว เราอยากเป็นตัวของตัวเอง อยากทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และระหว่างเรียนเราก็มีรับจ๊อบไปทำงานเป็นสตาฟอีเว้นท์อำนวยความสะดวกดูแลศิลปิน หรือประสานงานฝ่ายต่างๆในอีเว้นท์ แล้วเรารู้สึกว่าสิ่งนี้มันทำให้เรามีความสุข ถึงจะเหนื่อยแต่เราก็สนุกและมีความสุข รู้สึกอยากลองทำอีกเรื่อยๆ ความต้องการเรายิ่งชัดเจนขึ้น
***เราจะบอกที่บ้านยังไงให้เข้าใจดี หรือจะใช้วิธีไหนคุยกับพวกเขาดี ทั้งที่เราเคยบอกไปแล้วว่าเราไม่อยากทำงานที่ตรงกับสายที่เราเรียนมา เราไม่มีความสุขกับตรงนี้ แล้วก็ไม่อยากให้บอกคนอื่นว่าเราเป็นหมอ ถึงเราเรียนจบมีใบปริญญา มีใบประกอบวิชาชีพครบทุกด้าน แต่เราก็ไม่ได้ไปทำงานที่รพ.หรือรักษาใครเป็นอาชีพ เรารู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่หมอจริงๆ (ปล.ปัจจุบันเราทำฟรีแลนซ์)
🙏🙏🙏🙏
จะพูดกับที่บ้านยังไงดี ?? เรียนจบสายการแพทย์แต่ไม่อยากทำงานด้านนี้
สุดท้ายเลยต่อรองว่าขอไม่เรียนหมอ6ปี เพราะจะหนักเกินไปไม่อยากเครียดเกิน มันทรมาน เพราะเคยเข้ารพ.เพราะเครียดลงกระเพาะมาแล้วบ่อยๆก่อนหน้านี้ เลยขอไปเรียนอย่างอื่นที่เกี่ยวกับสายการแพทย์แทน เลยไปจบที่แพทย์แผนไทย สุดท้ายเราก็เรียนให้ที่บ้าน ถามว่าเรียนไหวไหม เราเรียนไหว เราเรียนให้ได้ เพียงแต่เรารู้สึกไม่ชอบ และระหว่างที่เรียนก็เริ่มรู้สึกชัดเจนมากขึ้นว่าถ้าจบแล้วไม่อยากทำงานด้านนี้แน่ๆ เพราะเราเป็นคนที่เซนซิทีฟ ขี้สงสาร ไม่ชอบหรือไม่อยากเห็นคนที่เจ็บป่วยไม่สบายตลอดเวลา หรือเห็นคนที่มารักษาแล้วอาการมันยังไม่ดีขึ้นบ้าง ซึ่งเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ ตอนไปฝึกงานที่โรงพยาบาลเรารู้สึกสนุกดีนะได้ประสบการณ์ใหม่ๆแต่ก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขหรืออยากทำงานตรงนี้จริงๆ
แต่ในขณะที่เรียนเราก็ตั้งใจเรียน ทำในส่วนของเราให้ดีที่สุด ทำคะแนนได้ดีมาโดยตลอด จนจบ เรายิ่งเครียดมาก เพราะเรียนจบแล้วก็ต้องไปหางานทำ แต่ระหว่างนี้เรายังต้องสอบใบประกอบวิชาชีพ ก็ยังพอมีเวลาให้พักหายใจอยู่ และแล้วเราก็สอบผ่านได้ใบประกอบครบทุกด้านทั้ง4ใบ ถึงเวลาที่เราต้องบอกที่บ้านแล้วว่าเราไม่อยากทำงานด้านนี้จริงๆ สุดท้ายเราเลยบอกกลับที่บ้านไปตรงๆว่าขอไปทำงานด้านอื่นที่ไม่ใช่สายการแพทย์ได้ไหม เราขอช่วยเหลือผู้คนในรูปแบบอื่นแทนได้ไหม
ที่บ้านก็ทำเหมือนเข้าใจ แต่สุดท้ายก็เอาแต่พูดจะให้เราไปทำงานด้านนี้อยู่ดี คอยช่วยหาที่ทำงานให้ตลอด แนะนำให้ที่นู่นที่นี้ บอกให้ทำแบบนั้นแบบนี้ บอกอยากเห็นเราเป็นแบบนั้นแบบนี้ คืออยากให้เราทำตามหรือเป็นในสิ่งที่พวกต้องการและเราก็ทำมาตลอด แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันไม่ได้อีกแล้ว เราอยากเป็นตัวของตัวเอง อยากทำให้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และระหว่างเรียนเราก็มีรับจ๊อบไปทำงานเป็นสตาฟอีเว้นท์อำนวยความสะดวกดูแลศิลปิน หรือประสานงานฝ่ายต่างๆในอีเว้นท์ แล้วเรารู้สึกว่าสิ่งนี้มันทำให้เรามีความสุข ถึงจะเหนื่อยแต่เราก็สนุกและมีความสุข รู้สึกอยากลองทำอีกเรื่อยๆ ความต้องการเรายิ่งชัดเจนขึ้น
***เราจะบอกที่บ้านยังไงให้เข้าใจดี หรือจะใช้วิธีไหนคุยกับพวกเขาดี ทั้งที่เราเคยบอกไปแล้วว่าเราไม่อยากทำงานที่ตรงกับสายที่เราเรียนมา เราไม่มีความสุขกับตรงนี้ แล้วก็ไม่อยากให้บอกคนอื่นว่าเราเป็นหมอ ถึงเราเรียนจบมีใบปริญญา มีใบประกอบวิชาชีพครบทุกด้าน แต่เราก็ไม่ได้ไปทำงานที่รพ.หรือรักษาใครเป็นอาชีพ เรารู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่หมอจริงๆ (ปล.ปัจจุบันเราทำฟรีแลนซ์)
🙏🙏🙏🙏