เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นเด็ก ตจว เรียนครูที่ กทม จนจบ ได้ทำงานเป็นครูเอกชน 3 ปี ใน กทม จากนั้นเราก็ออกจากครูมาเป็นตัวแทนขายประกัน ปีนี้ปีที6แล้ว ก็ยังใช้ชีวิตอยู่ กทม เหมือนเดิม บ้านยังต้องเช่าตลอดเหมือนเดิม ทำงานมาจะ10 ปี (เป็นครู3ปี ขายประกัน6ปี)ไม่มีเงินเก็บเงิน ใช้แบบเดือนชนเดือน เรากลับบ้านนอกไปเรา มีบ้านอยู่ มีข้าวกิน มีพ่อมีแม่ หันไปทางไหนไม่มีใคร เดินออกไปหลังบ้านก็เจอหน้าครอบครัว อยู่ที่นี่หันไปไม่มีใครเลย เหนื่อยแค่ไหนก็อดทน หันไปไม่เจอใครบางทีมันก็ท้อใจนะเวลาเครียดๆ ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าอยากจะมาทำงานต่างถิ่น ทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆมากกว่าตอนที่เป็นครูเอกชน3ปี แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด 10 ปีที่อยู่ กทม เรามีความสุขนะแต่เป็นความสุขที่สุขไม่สุด อาจจะด้วยอายุเราตอนนี้ก็ 35 แล้ว ด้วยความที่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่ปี 2552 รวมๆ10กว่าปี (เรียนครู5ปี) มันทำให้เราถึงบ้านมากๆ ความสุขเราก็มีแต่ดันเดินหนีออกมาอยู่ที่ที่ไม่มีหลักแหล่งอะไรเลย เราคิดว่ามันน่าจะดีแต่สันไม่ใช่ ใครที่มาทำงานต่างถิ่น ไกลบ้านแล้วประสบความสำเร็จเราก็ดีใจด้วย แต่เราอยู่ที่นี่เราคิดถึงบ้านทุกวัน มันไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวังไว้ แถมเสียเวลาไปนานเลย เห็นเพื่อนๆกลับบ้านไปอยู่กับครอบครัวมีความสุข เรานั่งน้ำตาคลอได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวเรา
ตอนนี้ที่เราคิดออก เรามีใบประกอบวิชาชีพครู(ขาดอายุตอนเป็นตัวแทนไม่ได้ต่อมา2-3ปีแล้ว) เราตั้งใจว่าจะไปต่อใบประกอบวิชาชีพแล้วลองไปสอบจังหวัดที่บ้านเราดู เพียงแต่ว่าเราไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ไม่ได้สอบ ไม่ได้สอนนาน ที่เรียนๆมาก็ลืมๆไป
เราแค่อยากกลับไปดูแลพ่อแม่ที่แก่ตัวลงทุกวัน อยากกลับทำหนัาที่ลูกใกล้ๆท่านตอนที่ท่านยังอยู่ก็แค่นั้น พ่อแม่มีเรา เราเองก็มีแค่พ่อแม่เช่นกัน
ชีวิตในช่วงที่ไม่สดใสมันน่าหดหู่ชะมัดเลยค่ะ
จบครูแต่ไม่ได้สอนมา 5-6 ปี อยากจะกลับไปสอบบรรจุอีกครั้ง ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ตอนนี้ที่เราคิดออก เรามีใบประกอบวิชาชีพครู(ขาดอายุตอนเป็นตัวแทนไม่ได้ต่อมา2-3ปีแล้ว) เราตั้งใจว่าจะไปต่อใบประกอบวิชาชีพแล้วลองไปสอบจังหวัดที่บ้านเราดู เพียงแต่ว่าเราไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ไม่ได้สอบ ไม่ได้สอนนาน ที่เรียนๆมาก็ลืมๆไป
เราแค่อยากกลับไปดูแลพ่อแม่ที่แก่ตัวลงทุกวัน อยากกลับทำหนัาที่ลูกใกล้ๆท่านตอนที่ท่านยังอยู่ก็แค่นั้น พ่อแม่มีเรา เราเองก็มีแค่พ่อแม่เช่นกัน
ชีวิตในช่วงที่ไม่สดใสมันน่าหดหู่ชะมัดเลยค่ะ