เรามีเพื่อนสนิท2คนค่ะ สนิทกันมากๆ เรียกได้ว่าไปไหนไปกัน ลุยเป็นลุย ตายเป็นตายเลย แต่แล้ววันหนึ่งเพื่อนก็เปลี่ยนไปอย่างไม่มีเหตุผล ตอนแรกเราก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะคะ เพราะช่วงนั้นต่างคนต่างมีปัญหาที่ตัวเองต้องแก้ เลยไม่ค่อยได้คุยกัน แต่พอผ่านไปซักพัก เราก็เริ่มสังเกตุได้ว่าเพื่อนเปลี่ยนไปจริงๆ วันเสาร์-อาทิตย์ เขาก็ชอบออกไปเที่ยวด้วยกันแค่2คน(โดยที่ไม่บอกให้เรารู้) พอมาโรงเรียน เขาก็คุยกันแค่สองคน ทำเหมือนในโลกนั้นมีแค่เขา พอเราถามว่าเป็นอะไร เขาก็ตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร เราก็อธิบายไปว่าเขาสองคนเปลี่ยนไปนะ เขาสองคนไปด้วยกันบ่อย ไม่ค่อยถาม ไม่ค่อยพูดกับเราเหมือนเมื่อก่อน เราทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า แต่เขากลับหัวเราะพร้อมกับพูดว่าเราคิดไปเอง
ในตอนนั้นเราแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะความรู้สึกของเรามันบอกว่าเขาสองคนเปลี่ยนไปจริงๆ จนมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เราเฟลมากๆ ตอนเรียนวิชานาฏศิลป์ ครูให้จับกลุ่มกัน3คนเพื่อสอบรำ ทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างกันแท้ๆ แต่เขากลับเอาชื่อเพื่อนคนอื่นเข้ากลุ่มแทน วินาทีนั้นเราทั้งนั่งเกร็ง ทั้ง งง ทำตัวไม่ถูก พร้อมกับถามตัวเองว่า“เฮ้ย ทำไมเขาถึงทิ้งเราวะ เราทำอะไรให้เขาไม่พอใจ” จนเราต้องไปขออยู่กลุ่มกับเพื่อนคนอื่นแทน(โชคดีที่เราอยู่ชมรมนาฏศิลป์ เพื่อนเลยให้อยู่ด้วย) บางครั้งที่ครูมอบหมายงาน เขาก็รับมาแต่ไม่เคยรับผิดชอบ แล้วมาโยนให้เราแทน เรายอมเพราะรักเพื่อน แต่ก็ทั้งเสียใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะทำกับเราแบบนี้ เราพยายามวิ่งตามเขานะคะ ทั้งวิ่งตาม ตามง้อ ทั้งพยายามถามว่าเป็นอะไร ไม่พอใจอะไรเรารึเปล่า ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ แต่เขาก็ยังตอบว่าไม่ได้เป็นอะไรเหมือนเดิม ทั้งๆที่การกระทำของเขามันไม่ใช่เลย เวลาเราขอให้เขาช่วยอะไร ถึงแม้ว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาก็พยายามพูดปฏิเสธตลอด บางทีที่เราถาม เขาก็พูดจาอ้อมล้อม(แถไปเรื่อย)พูดกับคนอื่นอีกอย่าง พูดกับเราอีกอย่าง ซึ่งเราไม่โอเคกับนิสัยนี้ของเขามาก เพราะเราไม่ชอบคนโกหก
เราวิ่งตามเขาสองคนจนเหนื่อย เวลาอยู่ที่โรงเรียน เราก็พยายามชวนเขาคุย พอกลับบ้านมาเราก็ร้องไห้ อยู่กับความรู้สึกเดิมๆนานมาก จนทำให้ชีวิตมัธยมของเราไม่มีความสุขไปเลย เราก็เลยลองเปิดใจทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ คุยกับเพื่อนคนอื่นเยอะขึ้น เราเผลอพูดเรื่องนี้ให้เพื่อนอีกกลุ่มฟัง เพื่อนอีกกลุ่มเลยถามเพื่อนเราสองคนนั้นว่าเป็นอะไร ทำไมถึงทิ้งเราไว้ข้างหลัง ไม่สงสารเราหน่อยหรอ แล้วสิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ“พวกกูชอบเที่ยวด้วยกัน” ซึ่งสำหรับเรามันเป็นเหตุผลที่ไม่เพียงพอเลยค่ะ แต่ก่อนเขาก็เที่ยวด้วยกันโดยที่เราไม่ไปด้วยบ่อยๆ ทำไมเขาถึงยังไม่เปลี่ยนไป เพื่อนคนที่ถามเขาก็รู้ว่าเหตุผลมันไม่ได้มีแค่นี้ แต่เขาก็ไม่พูดอะไร พร้อมกับดึงเราให้เฟดตัวออกมาอยู่กลุ่มกับเขาแทน
รู้สึกแฮปปี้ขึ้นเยอะนะคะ เพื่อนกลุ่มใหม่ใจดีกับเรามาก ช่วยเหลือเราทุกอย่าง แต่เวลาไปโรงเรียน ก็ยังคงมีเขาสองคนวนเวียนในชีวิตอยู่ เหมือนเขาพยายามจะทำให้เราสนใจ จู่ๆก็หัวเราะเสียงดังขึ้น จู่ๆก็พูดเปิดประเด็นในสิ่งที่เราชอบ แต่เราก็ทำตัวนิ่งๆไม่สนใจ เพราะเราเหนื่อยกับพวกเขามาก มันน่าแปลกใจตรงที่พอเราเฟดตัวออกมา ได้มาอยู่กับเพื่อนใหม่ ได้มาเจอสังคมกลุ่มที่เขาทัศนคติดีขึ้น ได้มาอยู่ร่วมกับคนที่เห็นค่าเรา มันทำให้เรารู้สึกเกลียดเพื่อนสองคนนั่นไปเลย แบบ..เมื่อก่อนกูทนคบกับพวกสองคนได้ยังไง ตามง้อพวกได้ยังไงวะ? และเราเป็นคนที่รักมากเกลียดแรง เขาไม่มีผลอะไรในชีวิตเรา แต่พอนึกสะกิดแผลในใจ มันก็เจ็บไม่หายซักที ทำไมสิ่งที่เขาทำกับเรามันถึงเจ็บขนาดนี้นะ ทุกวันนี้แทบไม่ต้องมองหน้าเลยค่ะ แค่ได้ยินเสียงพูดของเขาสองคน เราก็นึกเกลียดมากๆ เวลาเขาพูดอะไรที่ดูเอาดีเข้าตัว เรานี่นั่งเบ้ปากเลย ในใจก็นึกคิดว่าหรอ สองคนเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรอ ยิ่งรู้ว่าเขานินทาเราเสียๆหายๆ เรายิ่งนึกเกลียดเขาสองคนมาก เราไม่เคยคิดว่าเพื่อนที่เรารักจะทำกับเราแบบนี้ แต่ก็ทำให้เรารู้ว่า‘ต่อให้สนิทแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่พ้นคำนินทา’ ถ้าใครไม่ยืนอยู่ในจุดที่เรายืน จะไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของเราที่โดนกระทำแบบนี้ มันเจ็บแค่ไหน แต่บางทีเราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะคะ ว่าทำไมเราถึงเกลียดเขาสองคนได้ขนาดนี้
และอีกเหตุการณ์ที่ทำให้เราฟีลขาด คือวันนั้นเขาสองคนไปตลาดด้วยกันหลังเลิกเรียน แล้วบอกเราว่าให้รออยู่ที่โรงเรียนแป๊บนึงนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมา เราเห็นว่าเพื่อนคงอยากกลับบ้านพร้อมเรา เลยให้เรารอ เรานั่งรอจนถึง5โมงเย็น เห็นว่าค่ำแล้วแต่เขาสองคนยังไม่มาซักทีเลยโทรตาม แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ“พวกกูกลับถึงบ้านตั้งแต่4โมงครึ่งแล้ว” ตอนนั้นเราฟีลขาด สวนกลับไปยกใหญ่เลยค่ะ ปากพลั้งมาก ด่าไม่ยั้งเลย วินาทีนั้นเพื่อนก็เพื่อนเหอะ กูไม่สนใจแมร้งละ เขาก็ขอโทษเรายกใหญ่นะคะ แต่เพียงแค่คำขอโทษที่พูดขึ้นมาลอยๆ พูดเพื่อให้มันจบไปเฉยๆ มันก็ไม่มีค่าพอที่จะทำให้เราหายโกรธได้หรอก วันนั้นเราจำฝังใจมาก คงเป็นเพราะเหตุการณ์ตรงนี้ที่ทำให้เราเกลียดเขาสองคน
เราอยากรู้ว่า เราสามารถเกลียดคนๆหนึ่งที่เราเคยรักมากๆได้ขนาดนี้เลยหรอคะ แล้วเราควรทำยังไงให้แผลในใจตรงนี้มันหายไปซักที เรารำคาญ มันเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตของเรามาก
เพื่อนที่(เคย)สนิท
ในตอนนั้นเราแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง เพราะความรู้สึกของเรามันบอกว่าเขาสองคนเปลี่ยนไปจริงๆ จนมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เราเฟลมากๆ ตอนเรียนวิชานาฏศิลป์ ครูให้จับกลุ่มกัน3คนเพื่อสอบรำ ทั้งๆที่นั่งอยู่ข้างกันแท้ๆ แต่เขากลับเอาชื่อเพื่อนคนอื่นเข้ากลุ่มแทน วินาทีนั้นเราทั้งนั่งเกร็ง ทั้ง งง ทำตัวไม่ถูก พร้อมกับถามตัวเองว่า“เฮ้ย ทำไมเขาถึงทิ้งเราวะ เราทำอะไรให้เขาไม่พอใจ” จนเราต้องไปขออยู่กลุ่มกับเพื่อนคนอื่นแทน(โชคดีที่เราอยู่ชมรมนาฏศิลป์ เพื่อนเลยให้อยู่ด้วย) บางครั้งที่ครูมอบหมายงาน เขาก็รับมาแต่ไม่เคยรับผิดชอบ แล้วมาโยนให้เราแทน เรายอมเพราะรักเพื่อน แต่ก็ทั้งเสียใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะทำกับเราแบบนี้ เราพยายามวิ่งตามเขานะคะ ทั้งวิ่งตาม ตามง้อ ทั้งพยายามถามว่าเป็นอะไร ไม่พอใจอะไรเรารึเปล่า ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ แต่เขาก็ยังตอบว่าไม่ได้เป็นอะไรเหมือนเดิม ทั้งๆที่การกระทำของเขามันไม่ใช่เลย เวลาเราขอให้เขาช่วยอะไร ถึงแม้ว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย เขาก็พยายามพูดปฏิเสธตลอด บางทีที่เราถาม เขาก็พูดจาอ้อมล้อม(แถไปเรื่อย)พูดกับคนอื่นอีกอย่าง พูดกับเราอีกอย่าง ซึ่งเราไม่โอเคกับนิสัยนี้ของเขามาก เพราะเราไม่ชอบคนโกหก
เราวิ่งตามเขาสองคนจนเหนื่อย เวลาอยู่ที่โรงเรียน เราก็พยายามชวนเขาคุย พอกลับบ้านมาเราก็ร้องไห้ อยู่กับความรู้สึกเดิมๆนานมาก จนทำให้ชีวิตมัธยมของเราไม่มีความสุขไปเลย เราก็เลยลองเปิดใจทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ คุยกับเพื่อนคนอื่นเยอะขึ้น เราเผลอพูดเรื่องนี้ให้เพื่อนอีกกลุ่มฟัง เพื่อนอีกกลุ่มเลยถามเพื่อนเราสองคนนั้นว่าเป็นอะไร ทำไมถึงทิ้งเราไว้ข้างหลัง ไม่สงสารเราหน่อยหรอ แล้วสิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ“พวกกูชอบเที่ยวด้วยกัน” ซึ่งสำหรับเรามันเป็นเหตุผลที่ไม่เพียงพอเลยค่ะ แต่ก่อนเขาก็เที่ยวด้วยกันโดยที่เราไม่ไปด้วยบ่อยๆ ทำไมเขาถึงยังไม่เปลี่ยนไป เพื่อนคนที่ถามเขาก็รู้ว่าเหตุผลมันไม่ได้มีแค่นี้ แต่เขาก็ไม่พูดอะไร พร้อมกับดึงเราให้เฟดตัวออกมาอยู่กลุ่มกับเขาแทน
รู้สึกแฮปปี้ขึ้นเยอะนะคะ เพื่อนกลุ่มใหม่ใจดีกับเรามาก ช่วยเหลือเราทุกอย่าง แต่เวลาไปโรงเรียน ก็ยังคงมีเขาสองคนวนเวียนในชีวิตอยู่ เหมือนเขาพยายามจะทำให้เราสนใจ จู่ๆก็หัวเราะเสียงดังขึ้น จู่ๆก็พูดเปิดประเด็นในสิ่งที่เราชอบ แต่เราก็ทำตัวนิ่งๆไม่สนใจ เพราะเราเหนื่อยกับพวกเขามาก มันน่าแปลกใจตรงที่พอเราเฟดตัวออกมา ได้มาอยู่กับเพื่อนใหม่ ได้มาเจอสังคมกลุ่มที่เขาทัศนคติดีขึ้น ได้มาอยู่ร่วมกับคนที่เห็นค่าเรา มันทำให้เรารู้สึกเกลียดเพื่อนสองคนนั่นไปเลย แบบ..เมื่อก่อนกูทนคบกับพวกสองคนได้ยังไง ตามง้อพวกได้ยังไงวะ? และเราเป็นคนที่รักมากเกลียดแรง เขาไม่มีผลอะไรในชีวิตเรา แต่พอนึกสะกิดแผลในใจ มันก็เจ็บไม่หายซักที ทำไมสิ่งที่เขาทำกับเรามันถึงเจ็บขนาดนี้นะ ทุกวันนี้แทบไม่ต้องมองหน้าเลยค่ะ แค่ได้ยินเสียงพูดของเขาสองคน เราก็นึกเกลียดมากๆ เวลาเขาพูดอะไรที่ดูเอาดีเข้าตัว เรานี่นั่งเบ้ปากเลย ในใจก็นึกคิดว่าหรอ สองคนเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรอ ยิ่งรู้ว่าเขานินทาเราเสียๆหายๆ เรายิ่งนึกเกลียดเขาสองคนมาก เราไม่เคยคิดว่าเพื่อนที่เรารักจะทำกับเราแบบนี้ แต่ก็ทำให้เรารู้ว่า‘ต่อให้สนิทแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่พ้นคำนินทา’ ถ้าใครไม่ยืนอยู่ในจุดที่เรายืน จะไม่รู้เลยว่าความรู้สึกของเราที่โดนกระทำแบบนี้ มันเจ็บแค่ไหน แต่บางทีเราก็ไม่เข้าใจตัวเองนะคะ ว่าทำไมเราถึงเกลียดเขาสองคนได้ขนาดนี้
และอีกเหตุการณ์ที่ทำให้เราฟีลขาด คือวันนั้นเขาสองคนไปตลาดด้วยกันหลังเลิกเรียน แล้วบอกเราว่าให้รออยู่ที่โรงเรียนแป๊บนึงนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมา เราเห็นว่าเพื่อนคงอยากกลับบ้านพร้อมเรา เลยให้เรารอ เรานั่งรอจนถึง5โมงเย็น เห็นว่าค่ำแล้วแต่เขาสองคนยังไม่มาซักทีเลยโทรตาม แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ“พวกกูกลับถึงบ้านตั้งแต่4โมงครึ่งแล้ว” ตอนนั้นเราฟีลขาด สวนกลับไปยกใหญ่เลยค่ะ ปากพลั้งมาก ด่าไม่ยั้งเลย วินาทีนั้นเพื่อนก็เพื่อนเหอะ กูไม่สนใจแมร้งละ เขาก็ขอโทษเรายกใหญ่นะคะ แต่เพียงแค่คำขอโทษที่พูดขึ้นมาลอยๆ พูดเพื่อให้มันจบไปเฉยๆ มันก็ไม่มีค่าพอที่จะทำให้เราหายโกรธได้หรอก วันนั้นเราจำฝังใจมาก คงเป็นเพราะเหตุการณ์ตรงนี้ที่ทำให้เราเกลียดเขาสองคน
เราอยากรู้ว่า เราสามารถเกลียดคนๆหนึ่งที่เราเคยรักมากๆได้ขนาดนี้เลยหรอคะ แล้วเราควรทำยังไงให้แผลในใจตรงนี้มันหายไปซักที เรารำคาญ มันเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตของเรามาก