เราทำงานที่กทม. แฟนเราอยู่ค่ายทหาร เพราะเขาเคยหนีเกณ หน่วยที่เขาอยู่ก็คือวิทยุอะไรเทือกนี้ งานหนักสุดที่ทำคือถางหญ้าทุกวันที่ 8 นอกนั้นเข้าเวรก็รอรับสาย เดินเอกสาร เลิกงาน 16.30
แต่ที่เราเริ่มสังเกตุคือ เขานอนเยอะขึ้น นอนเที่ยงยันบ่าย ทุ่มนึงง่วง วันนี้เรามีเรื่องเครียด สิ่งที่เขาแนะนำคือฟีลให้จำยอมกะชีวิตไป แบบทำไงได้ สบายใจขึ้ยรึยัง พี่จะขอไปนอนแล้ว
คือเราเฟลสะสมอ่ะ เราตื่นตี5 ฝ่ารถติดไปทำงาน 08.30 เลิกงาน 18.00 ฝ่ารถติดกลับถึงบ้าน 2 ทุ่
ม
วันไหนอยากติดต่อเขาด่วนโทรเบอร์ช่วงเช้าเสาร์อาทิตย์ที่เป็นวันหยุด เขาไม่รับสักสาย สรุปนอน
คือมันนอนเอาเป็นเอาตายจนเราเครียดกว่าเดิม ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
เวลาเครียดถึงอนาคต เราไม่เคยรู้เลยว่าเขาวางแผนชีวิตอะไรบ้าง มีแต่ 'ใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าไปเครียด รอโอกาส"
เราฟังแล้วเครียดกว่าเดิมอีกค่ะ
ยุคนี้ เศรษฐกิจแบบนี้ ทำไมถึงชิลได้ขนาดนั้น ชิลจนเข้ากระดูก เราพยายามพูดแล้วนะ ว่าถ้าไม่วางแผนไว้ ไม่รีบตื่นตัวไว้ วันขางหน้ามีเหตุฉุกเฉินมาจะทำไง
แต่เหมือนความคิดเขามันแบบ ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะ เขาเป็นคนเข้าใจอะไรยาก เหนื่อยงานมาก ไม่อยากพูดไรแล้ว
เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะ
แฟนนอนเยอะเกินไป
แต่ที่เราเริ่มสังเกตุคือ เขานอนเยอะขึ้น นอนเที่ยงยันบ่าย ทุ่มนึงง่วง วันนี้เรามีเรื่องเครียด สิ่งที่เขาแนะนำคือฟีลให้จำยอมกะชีวิตไป แบบทำไงได้ สบายใจขึ้ยรึยัง พี่จะขอไปนอนแล้ว
คือเราเฟลสะสมอ่ะ เราตื่นตี5 ฝ่ารถติดไปทำงาน 08.30 เลิกงาน 18.00 ฝ่ารถติดกลับถึงบ้าน 2 ทุ่
ม
วันไหนอยากติดต่อเขาด่วนโทรเบอร์ช่วงเช้าเสาร์อาทิตย์ที่เป็นวันหยุด เขาไม่รับสักสาย สรุปนอน
คือมันนอนเอาเป็นเอาตายจนเราเครียดกว่าเดิม ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
เวลาเครียดถึงอนาคต เราไม่เคยรู้เลยว่าเขาวางแผนชีวิตอะไรบ้าง มีแต่ 'ใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าไปเครียด รอโอกาส"
เราฟังแล้วเครียดกว่าเดิมอีกค่ะ
ยุคนี้ เศรษฐกิจแบบนี้ ทำไมถึงชิลได้ขนาดนั้น ชิลจนเข้ากระดูก เราพยายามพูดแล้วนะ ว่าถ้าไม่วางแผนไว้ ไม่รีบตื่นตัวไว้ วันขางหน้ามีเหตุฉุกเฉินมาจะทำไง
แต่เหมือนความคิดเขามันแบบ ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะ เขาเป็นคนเข้าใจอะไรยาก เหนื่อยงานมาก ไม่อยากพูดไรแล้ว
เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะ