ตอนนี้สภาพจิตใจค่อนข้างแย่ เพราะไม่เคยคิดว่าจะเป็น ต้นปีก็เพิ่งตรวจไป มกรา - มีนา ไม่พบเชื้อ เราก็มีอะไรกับใครแค่คนเดียว พอดีเห็นโครงการนึงเค้ารับสมัครผู้ทดสอบวัคซีนป้องกัน HIV ซึ่งผู้เข้ารับการทดสอบจะต้องไม่มีเชื้อ HIV อยู่ เรารู้สึกว่าอยากเข้า เรามั่นใจว่ายังไงก็ไม่มีเชื้อแน่ ๆ พอตรวจเลือดเสร็จผลเป็นบวก ณ ตอนนั้นมันเหมือนว่าทุกอย่างพังลง ถึงจะบอกว่ามันไม่ขนาดนั้น แต่มันไม่ใช่เลย เข้าใจความรู้สึกของตัวละครในหนังที่เวลาได้ยินอะไรที่ไม่คาดคิดจากปากหมอที่มันเลวร้ายมาก ๆ หูดับ สติไม่อยู่กับตัว ตอนนั้นก็เลยรู้แล้วว่าติดมาจากเค้าแน่นอน เพราะตลอดระยะเวลาตั้งแต่หลังตรวจเลือดผลเป็นลบก็ผ่านมา 8 เดือน เรามีอะไรกับเค้าแค่คนเดียวมาตลอด ทุกอย่างมันมืดมนไปหมดจริง ๆ นะ ถึงจะรู้ว่า HIV มันไม่ได้ร้ายแรง มันสามารถใช้ชีวิตได้ในสังคมได้และมันรักษาจนไม่สามารถแพร่เชื้อได้หรือตรวจเชื้อไม่พบได้ การรักษาก็ต้องทานยาตลอดชีวิต แล้วถ้าวันนึงที่เราไม่ได้ทำงานสิทธิ์ประกันสังคมที่เรารักษาอยู่ก็ต้องยกเลิก เราจะทำยังไงกับการรักษานี้ต่อไป เราไม่ไ้ด้คิดอะไรแบบนี้เตรียมไว้ เรื่องงานก็ด้วย ต่อไปจะทำยังไงถ้าเค้าทราบว่าเรามีเชื้อ HIV เรื่องคนรอบข้าง สังคมตอนนี้ก็ไม่ได้เปิดรับโรคนี้แทบจะแอนตี้เลย ตอนนี้ทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาว่าแล้วต้องทำไงต่อ ควรทำยังไง ทำไมต้องมาเกิดกับเรา เราจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปได้มั้ย ยิ่งเราเป็นซึมเศร้าทานยาทุกวันก็หนักมากแล้ว มาเจออะไรแบบนี้ เราแทบไม่อยากอยู่ เข้าใจว่ามันเป็นอาการแรก ๆ ของคนที่เพิ่งทราบว่าตัวเองติดเชื้อ ละไม่รู้ว่าติดตอนไหน ภายใน 8 เดือนที่ผ่านมา วันนี้เราเพิ่งเข้าไปรับการรักษามา ยังไม่ได้รับยามาทาน กว่าจะได้ก็น่าจะเดือนหน้า เพราะเค้าต้องตรวจความพร้อมของร่างกายว่ามีโรคแทรกซ้อนอะไรบ้าง ถ้ามีก็ต้องรักษาให้หายก่อน มันค่อนข้างนานสำหรับเรา เราอยากได้ยาวันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ ตอนที่ยังมีแรงใจ กลายเป็นว่าตอนนี้คิดมากอยู่ตลอดเวลา คิดจนต้องพึ่งยานอนหลับ
รับมือกับการใช้ชีวิตไปพร้อมกับ HIV ยังไงบ้าง