สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ตั้งมาระบายเฉยๆค่ะ
ตอนนี้อายุ 14 ค่ะมีพี่ชายเป็นออทิสติกอายุราวๆ 26-27 แต่ไม่ได้เป็นหนักค่ะพูดคุยรู้เรื่อง แต่สมาธิสั้นหน่อย
ตั้งแต่ช่วงโควิดมารู้สึกว่าตัวเองไม่ชอบพี่เลย เค้าชอบถามคำถามพูดตามตรงว่ารำคาญค่ะ แล้วบางทีพูดอะไรทำอะไรแล้วเราก็รู้สึกอายแทนบางครั้งเวลาเค้าขออะไรกับญาติผู้ใหญ่ แล้วของชิ้นนั้นมีราคาสูงเราก็จะไม่ขอของตัวเองเพราะเกรงใจ ตั้งแต่ช่วงปอห้าเค้าก็ชอบแปลกๆจนเราขยะแขยงค่ะ คิดว่าชีวิตนี้จะไม่คบหรืออยู่ใกล้คนแบบพี่เด็ดขาด แต่ก็หนีไม่พ้นรู้สึกเหมือนโดนจับมัดกับเค้าไว้ เราชอบพูดห้วนๆกับเค้าจนแม่บอกว่าเป็นพวกชอบเหยียดคนอื่น ถ้าเป็นกับพี่ยอมรับเลยว่าใช่ค่ะแต่ไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น ที่บ้านเคยจ้างแม่บ้านมาดูแลญาติที่ป่วยทุกครั้งที่เราต้องการขอให้เค้าทำอะไรก็ไม่เคยพูดแบบใส่อารมณ์ รู้สึกว่าที่พูดกับพี่แม่บ้านดีกว่าที่พ่อพูดด้วยซ้ำแต่พอเป็นกับพี่เราไม่เคยอยากอยู่ใกล้เลย
เป็นห่วงเรื่องในอนาคตของตัวเองมาก ตอนนี้ไม่กล้าคบเพื่อน รู้สึกขาดความมั่นใจคุยกับใครก็ติดๆรู้สึกเหมือนตัวเองขาดตกตลอด แล้วนึกภาพตัวเองตอนมีแฟนแล้วเค้ารู้ว่าพี่ชายเป็นแบบนี้ก็รู้สึกแย่แล้ว ไม่กล้ามีลูกเพราะกลัวว่าชีวิตนี้จะหนีจากโรคนี้ไม่ได้ แม่ก็เคยบอกว่ามันตรวจได้ตั้งแต่ตอนท้องแต่ก็กลัวอยู่ดี
อ่านมาหลายกระทู้มีทั้งคนที่หนักกว่าเราอยู่เยอะ อยากบอกตัวเองว่าของเรายังดีกว่าคนอื่นแต่ก็คิดตลอดว่าทำไมต้องยอมรับทั้งทีเราไม่ได้เลือก คนเลือกว่าจะให้ใครเกิดมาก็ไม่ใช่เรา แม่เองก็บอกว่าเก็บเคเาไว้เพราะตอนนั้นรู้สึกสงสาร
แม่เคยพูดติดตลกว่าคนที่ไม่อยากให้อีกคนเกิดมาคงเป็นพี่มากกว่าเพราะต้องมาเลี้ยงเราเลยบอกเค้าไปว่าแม่ก็พูดถูก แม่ควรมีลูกแค่คนเดียวถ้ามีแค่พี่ตอนนี้คงใช่ชีวิตมีความสุขไม่ต้องมาทนกับเรา ถ้ามีแค่เราตอนนี้เราก็คงไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะอยู่ในสังคมยังไงถึงจะเป็นพาหะของออทิสติกและลูกก็ยังมีสิทธิ์เป็นแต่อย่างน้อยคงดีกว่าตอนนี้
มีช่วงนึงเค้าไปอยู่กับยายหลายเดือน ตอนนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากรู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียว แล้วไม่ได้ทะเลาะกับที่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว
เคยคุยกับแม่หลายครั้งเรื่องพี่แต่สุดท้ายเราเองก็ทำตามแค่แบบปัดๆ เรื่องที่ไม่ชอบพี่เป็นมาตั้งแต่สี่ห้าปีที่แล้ว ตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากคุยกับเค้าแล้วเพราะทุกครั้งที่คุยเรื่องนี้จะทะเลาะกันทุกทีเราก็รู้สึกว่าเค้าก็เหนื่อยกับเรื่องนี้ เวลาเค้าด่าเรื่องพูดไม่ดีกับพี่ก็จะฟังบ้างไม่ฟังบ้างไว้ก่อน เพราะเวลาแม่โมโหก็ชอบพูดเหยียดทุกอย่างที่เราทำบอกว่าโตไปคงเอาตัวไม่รอด แต่เวลาเค้าพูดด่าเราแล้วเรื่องจะจบไว เราเลยแค่ฟังไว้แล้วเดินหนีขึ้นห้องมาเฉยๆค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองแย่มากจริงๆ แต่ตลอดเวลาหลายปีแย่ๆที่ต้องอยู่กับเค้ามันสะสมจนตอนนี้แก้ไม่หายแล้วค่ะ
มีพี่ชายเป็นออทิสติกค่ะ
ตอนนี้อายุ 14 ค่ะมีพี่ชายเป็นออทิสติกอายุราวๆ 26-27 แต่ไม่ได้เป็นหนักค่ะพูดคุยรู้เรื่อง แต่สมาธิสั้นหน่อย
ตั้งแต่ช่วงโควิดมารู้สึกว่าตัวเองไม่ชอบพี่เลย เค้าชอบถามคำถามพูดตามตรงว่ารำคาญค่ะ แล้วบางทีพูดอะไรทำอะไรแล้วเราก็รู้สึกอายแทนบางครั้งเวลาเค้าขออะไรกับญาติผู้ใหญ่ แล้วของชิ้นนั้นมีราคาสูงเราก็จะไม่ขอของตัวเองเพราะเกรงใจ ตั้งแต่ช่วงปอห้าเค้าก็ชอบแปลกๆจนเราขยะแขยงค่ะ คิดว่าชีวิตนี้จะไม่คบหรืออยู่ใกล้คนแบบพี่เด็ดขาด แต่ก็หนีไม่พ้นรู้สึกเหมือนโดนจับมัดกับเค้าไว้ เราชอบพูดห้วนๆกับเค้าจนแม่บอกว่าเป็นพวกชอบเหยียดคนอื่น ถ้าเป็นกับพี่ยอมรับเลยว่าใช่ค่ะแต่ไม่เคยทำแบบนี้กับคนอื่น ที่บ้านเคยจ้างแม่บ้านมาดูแลญาติที่ป่วยทุกครั้งที่เราต้องการขอให้เค้าทำอะไรก็ไม่เคยพูดแบบใส่อารมณ์ รู้สึกว่าที่พูดกับพี่แม่บ้านดีกว่าที่พ่อพูดด้วยซ้ำแต่พอเป็นกับพี่เราไม่เคยอยากอยู่ใกล้เลย
เป็นห่วงเรื่องในอนาคตของตัวเองมาก ตอนนี้ไม่กล้าคบเพื่อน รู้สึกขาดความมั่นใจคุยกับใครก็ติดๆรู้สึกเหมือนตัวเองขาดตกตลอด แล้วนึกภาพตัวเองตอนมีแฟนแล้วเค้ารู้ว่าพี่ชายเป็นแบบนี้ก็รู้สึกแย่แล้ว ไม่กล้ามีลูกเพราะกลัวว่าชีวิตนี้จะหนีจากโรคนี้ไม่ได้ แม่ก็เคยบอกว่ามันตรวจได้ตั้งแต่ตอนท้องแต่ก็กลัวอยู่ดี
อ่านมาหลายกระทู้มีทั้งคนที่หนักกว่าเราอยู่เยอะ อยากบอกตัวเองว่าของเรายังดีกว่าคนอื่นแต่ก็คิดตลอดว่าทำไมต้องยอมรับทั้งทีเราไม่ได้เลือก คนเลือกว่าจะให้ใครเกิดมาก็ไม่ใช่เรา แม่เองก็บอกว่าเก็บเคเาไว้เพราะตอนนั้นรู้สึกสงสาร
แม่เคยพูดติดตลกว่าคนที่ไม่อยากให้อีกคนเกิดมาคงเป็นพี่มากกว่าเพราะต้องมาเลี้ยงเราเลยบอกเค้าไปว่าแม่ก็พูดถูก แม่ควรมีลูกแค่คนเดียวถ้ามีแค่พี่ตอนนี้คงใช่ชีวิตมีความสุขไม่ต้องมาทนกับเรา ถ้ามีแค่เราตอนนี้เราก็คงไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะอยู่ในสังคมยังไงถึงจะเป็นพาหะของออทิสติกและลูกก็ยังมีสิทธิ์เป็นแต่อย่างน้อยคงดีกว่าตอนนี้
มีช่วงนึงเค้าไปอยู่กับยายหลายเดือน ตอนนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากรู้สึกเหมือนเป็นลูกคนเดียว แล้วไม่ได้ทะเลาะกับที่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว
เคยคุยกับแม่หลายครั้งเรื่องพี่แต่สุดท้ายเราเองก็ทำตามแค่แบบปัดๆ เรื่องที่ไม่ชอบพี่เป็นมาตั้งแต่สี่ห้าปีที่แล้ว ตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากคุยกับเค้าแล้วเพราะทุกครั้งที่คุยเรื่องนี้จะทะเลาะกันทุกทีเราก็รู้สึกว่าเค้าก็เหนื่อยกับเรื่องนี้ เวลาเค้าด่าเรื่องพูดไม่ดีกับพี่ก็จะฟังบ้างไม่ฟังบ้างไว้ก่อน เพราะเวลาแม่โมโหก็ชอบพูดเหยียดทุกอย่างที่เราทำบอกว่าโตไปคงเอาตัวไม่รอด แต่เวลาเค้าพูดด่าเราแล้วเรื่องจะจบไว เราเลยแค่ฟังไว้แล้วเดินหนีขึ้นห้องมาเฉยๆค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองแย่มากจริงๆ แต่ตลอดเวลาหลายปีแย่ๆที่ต้องอยู่กับเค้ามันสะสมจนตอนนี้แก้ไม่หายแล้วค่ะ