เราควรบอกหมอเกี่ยวกับเรื่องปัญหาชีวิตดีไหม

เล่าคร่าวๆนะ คือเริ่มแรกเราอยู่ป.6 มีปัญหากันกับเพื่อนเพราะชอบคนเดียวกัน  แล้วเพื่อนก็ได้คบกับคนนั้น เราเลยถอยออกมาให้เพื่อน แต่เพื่อนก็ยังเกลียดเรากัดเราอยู่ดี จนขึ้นม.1เราไปรร.เดียวกันกับเพื่อนคนนั้น เราอยู่คนละห้องกับเพื่อน เพื่อนก็เอาเราไปนินทาให้เพื่อนเขาฟังและเพื่อนห้องอื่นฟัง จนมีคนมาเกลียดเรา แล้วปกติเราเป็นคนไม่สู้คนอยู่แล้วเป็นคนใจดีไม่โต้ตอบอะไรสรุปกว่าเดิม แล้วเริ่มมีมาเกลียดเราเรื่อยๆ แต่เราก็ยังมีเพื่อนใหม่อยู่แต่เพื่อนในห้องบางคนก็มองเราไม่ดีเลย -จนเราขึ้นม.2 ทุกอย่างแย่ขึ้นเรื่อยๆมีคนเกลียดเรา แล้วเพื่อนในห้องก็เกลียดเราทุกคน แต่เราก็ยังทำตัวปกติใจดีกับเพื่อน ความสัมพันธ์เรากับเพื่อนมันก็จะดีบ้างแย่บ้าง เพื่อนชอบมาพูดใส่เราจนเราเป็นแพนิค แล้วเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเลยระแวงว่าจะมีคนมาจับผิดว่าเราชอบผู้ชายคนนั้นคนนี้ แต่เราไม่ได้ชอบแล้วมันก็มีคนมาจับผิดเราจริงๆ จนหนักขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีปัญหากับครอบครัวเพราะอาการระแวงของตนเอง เรากลัวแม้กระทั่งคนในครอบครัว ความคิดเราก็เปลี่ยนไปเลยเราเป็นคนระแวงทุกอย่าง -จนขึ้นม.3 คนทั้งโรงเรียนก็เกลียดเราเลย มีคนเอาเราไปพูดเสียหายมากมาย มีทั้งคนจับผิด ต่อมาเรามีปัญหากับพี่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอยู่บ้านเดียวกับเรา เราระแวงพี่ว่าพี่จะมาจับผิดแบบคนอื่นเราเลยทำนิสัยก้าวร้าวใส่พี่ ด่าพี่บ้าง จนเราคิดว่าพี่เราต้องเอาเราไปพูดให้เพื่อนฟังแน่ๆ จนคนทั้งโรงเรียนเกลียดเรา แล้วเราก็ถูกหาว่าเป็นคนไม่ดีมาตลอดทั้งที่เราไม่เคยทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ จนจะจบม.3 เพื่อนเราก็มาจับผิดเราว่าเราแอบคุยกับคนนั้น คนนี้ ชอบคนนั้น คนนี้ ทั้งที่เราแทบไม่มีใครทักหา หน้าตาก็ไม่ดี ไม่เคยสนิทกับผู้ชายเลย เราก็ระแวงว่าคนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับเราจะเกลียดเราด้วย เพราะมีคนในโรงเรียนอยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา จนเราไม่กล้าออกไปใช้ชีวิต จนมันเปลี่ยนความคิดเรา เราไม่กล้ามีเพื่อน มีเพื่อนอยู่แต่ก็เต็มไปด้วยความไม่สบายใจระแวง (เราหนีมาจากเพื่อนสมัยประถมได้แล้วแต่ยังมูฟออนจากรื่องนี้ไม่ได้ เราควรหนีจากเพื่อนสมัยมัธยมด้วยไหมเพราะเพื่อนก็มาจับผิดและเกลียดเราเหมือนกัน เราบอกปัญหานี้กับแม่แล้วแต่ยังไม่ได้บอกหมอ ควรบอกดีไหมคะกลัวหมอคิดว่าเราเป็นคนไม่ดีเหมือนที่คนอื่นคิด เรื่องมันหนักกว่าที่พิมมาเลยนะ มีเรื่องเยอะแยะแต่สรุปมาแค่นี้