สวัสดีค่ะอยู่ม.ต้นเรามีปัญหากับครอบครัวมากๆเลยเละคือแม่เราเสียแล้ววเรารู้สึกขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครอบครัวไม่เคยให้ความรักกับเราเลยให้แต่ความทุกมีอยู่ช่วงนึงเราทำเกรดได้แย่มากเพราะตอนเรานั้นเราปรับตัวแล้วก็ไม่มีกำลังใจในการเรียนเลยกลับมาถึงบ้านก็โดนบ่นโดนว่าโดนด่าตลอดเราไม่เข้าใจเราผิดขนาดนั้นเลยหรอเราไม่อยากกลับบ้านเลยกลับแล้วก็ไม่มีความสุข ไปเรียนเราก็ไม่มีความสุขเรารู้สึกว่าชีวิตเราไม่มีอะไรดีเลยทำอะไรก็ผิดไปหมด แค่เราอยากจะนอนห้องส่วนตัวเพื่อฝึกความรับผิดชอบของตัวเองก็โดนด่าว่า อยากมีห้องเอาไว้คุยกับผช.ละสิ คือมันยิ้งทำมห้เรารู้สึกไม่อยากอยู่บ้านหลังนึ้มากๆ ไม่ว่าเราจะทำอะไรไปไหนเราก็เหมือนผิดตลอดเวลา เราเบื่อเราเศร้าเราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร ไปโรงเรียนเราก็ร่าเริงปกติเอาใจเพื่อทุกอย่าง เราก้โดนเพื่อนใช้ทุกอย่างแล้ววเราก็ทำให้เพราะเรากลัวจะไม่มีเพื่อนแต่เราก็ชอบแยกหมาอยู่คนเดียวเพราะเรารู้สึกเหมือนไปเป็นส่วนเกิน แต่ตอนนี้คือเราไม่เข้าใจมากๆการที่เราพยายามจะปรับปรุงตัวเองพยายามที่จะทำเพื่อคนอื่นแต่เรากลับไม่มีค่าอะไรในสายตาใครเลยมันยิ่งทำให้เรารู้สึก้บืกับโลกใบนี้มากๆ เราก็ห่างเหินกับพ่อเพราะเรารู้สึกไม่ได้ผูกพันอะไรเลย พ่อไม่เคย(กอด,ให้ความสำคัญ,ไปรับไปส่ง,ไม่มีเวลาให้เลย,เงินก็/ม่ได้ให้)มันเลยทำให้เรารู้สึกว่าเขาก็แค่เปึคนทำให้เราเกิดมาแต่ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขเลย การทีเราอยากจะกลายเป็นคนที่มีความสุขมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ต้องอยู่ในกรอบ มันผิดมากเลยหรอมันผิดมากๆเลยใช้มั้ยไม่ว่าเราจะทำอะไรเราไม่เคยดีพอเลยเราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ
ใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุขค่ะ?
การทีเราอยากจะกลายเป็นคนที่มีความสุขมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ต้องอยู่ในกรอบ มันผิดมากเลยหรอมันผิดมากๆเลยใช้มั้ยไม่ว่าเราจะทำอะไรเราไม่เคยดีพอเลยเราเหนื่อยมากๆเลยค่ะ