ตอนที่ 6 ลางสังหรณ์แห่งความรัก
ผมภูมิใจในตัวเองมากๆ เรื่องงานก็ไปได้ดี เรื่องความรักกับสาวปุ๊ก็เป็นไปอย่างงดงาม ส่วนเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาได้รับเงินเดือนเท่าไหร่ก็เท่านั้นใช้แบบประหยัดๆก็อยู่ได้แบบสบายๆแถมยังมีเงินส่งให้พ่อกับแม่ที่บ้าน จ.ลำพูนได้ใช้อีกด้วย(เอาอีกแล้วนะไอ้ฟายอวยตัวเองอีกแล้ว - ช่างกูโว้ย!..ไอ้สติแตก) ผมเข้ามาทำงานใน บริษัท อาหารสัตว์ไทยฯ สาขายางตลาดได้ประมาณ 5 เดือนเศษๆ ในอายุเพียง 22 ปีเศษ สร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์จนได้รับความไว้วางใจจากคณะผู้บริหารและเพื่อนๆพนักงานประจำสาขาอย่างดียิ่ง สาขา อ.ยางตลาด สร้างผลงานที่ดีได้มากจนเป็นที่รู้จักโดยทั่วไปในบริษัทฯเนื่องจากความร่วมแรงร่วมใจจากพนักงานในสาขาทุกคนนั่นเอง
การงานเป็นไปด้วยความราบรื่น ความรักยิ่งงดงาม ชื่นมื่น สดใสเบิกบาน ผมกับปุ๊เรารักกันอย่างหวานชื่นและจริงใจเรารักกันอย่างเปิดเผยไม่อายสายตาใครทั้งนั้นแต่เรารักกันอย่างถูกต้องตามครรลองคลองธรรมไม่เคยทำรุ่มร่ามต่อหน้าสาธารณชน พี่ๆเพื่อนๆร่วมงานทุกคนรู้ดีและลุ้นว่าเมื่อไหร่เรา 2 คนจะมีข่าวดีซะที ชายหนุ่มก็รูปหล่อแบบชาวเหนือส่วนหญิงสาวก็สวยใสแบบชาวอีสานทุกคนให้ความรักใคร่เอ็นดูเรา 2 คนเสมอมา จะมีก็แต่ไอ้เจ็คหนวดจิ๋มผู้จัดการใหญ่จอมเจ้าเล่ห์นะแหล่ะที่มันเกรียดผมยิ่งว่าขี้ซะอีก มันชอบมาเกาะแกะกับปุ๊เป็นประจำตอนผมออกไปทำงานข้างนอกแถมยังชวนปุ๊ออกไปข้างนอกกับมันบ่อยๆอ้างว่าให้ไปเป็นเลขาฯ ตอนออกไปเยี่ยมลูกค้าเรื่องนี้ปุ๊ชอบมาปรับทุกข์เสมอว่าเวลาออกไปกับมัน...มันชอบพูดจาแทะโลมต่างๆนานาว่าชอบปุ๊อย่างนั้นอย่างนี้ถ้าได้อยู่กับมันแล้วจะสบายกันทั้งครอบครัวเลยแต่ปุ๊ไม่ชอบตัวก็อ้วนหัวก็ล้านแถมไว้หนวดอีกน่าเกลียดที่สุด ผู้ชายอะไรลูกเมียก็มีอยู่แล้วยังคิดจะเอาปุ๊ไปเป็นเมียน้อยอีกไม่มีทางฝันไปเถอะ ซึ่งในบางครั้งผมก็อดหวั่นใจไม่ได้เหมือนกันแต่ผมก็ยังเชื่อมันในตัวของปุ๊เสมอผมเลยไม่กลัวในเมื่อยังมีผมอยู่ข้างกายปุ๊แล้วคนอื่นก็รับรู้ในสถานภาพของเรามันไม่กล้าทำอะไรหรอก แต่ถ้าผมไม่อยู่หรือโดนสั่งย้ายไปที่อื่นนี่นะซิอันนี้น่าเป็นห่วง มันต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าหาปุ๊แน่นอนในข้อนี้ผมยังเป็นกังวลอยู่
“ปุ๊จ๋า...รู้ไหมว่าแม่น้อยท่านยกปุ๊ให้เป็นภรรยาของผมแล้วนะ...แค่รอให้ผมมาสู่ขอปุ๊อย่างเป็นทางการเท่านั้นเอง” ผมพูดแบบหยอกเย้า
“บ้าเหรอ...แม่ยกให้ตอนไหนกัน” เธอค้อนแบบอายๆ
“อ้าว...ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามแม่น้อยเอาเองซิแถมท่านยังบอกผมว่าให้รีบๆมาสู่ขออีกด้วยนะ ไม่อย่างนั้นอาจจะมีคนมาแซงคิวก็ได้นะ แม่น้อยยังบอกอีกนะว่าเป็นผู้จัดการใหญ่ด้วยเห็นมากับปุ๊บ่อยๆมาทำเป็นคุยโม้ว่าร่ำรวยแต่ยังดีนะที่แม่น้อยไม่ชอบมัน ท่านจึงบอกให้ผมรีบยกขันหมากมาสู่ขอปุ๊เร็วๆยังไงล่ะ” ผมบอกไปแบบยวนๆ
“ปุ๊ครับ...ผมคิดว่าผมจะทำงานเก็บเงินอีกสักหน่อย ถ้าผมพร้อมแล้วผมจะพาพ่อกับแม่ของผมมาหาแม่น้อยเพื่อสู่ขอปุ๊แต่งงาน ปุ๊จะยอมรับผมเป็นสามีได้ไหมครับ” ผมถามปุ๊ตรงๆ...ปุ๊เขินอายอย่างที่สุดแล้วโผเข้ามากอดผมปุ๊ร้องไห้เหมือนดีใจสุดๆแล้วตอบเบาๆว่า
“ค่ะ...ปุ๊ก็จะเป็นภรรยาที่ดีของคุณค่ะ” โอ้!..ช่างเป็นอะไรที่มีความสุขมากเหลือเกินเป็นช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดในชีวิตเลยจริงๆ...ผมโอบกอดสาวคนรักไว้แนบกายแล้วก็จูบแก้มที่ขาวเนียนของเธออย่างทะนุถนอมแบบแผ่วเบา...สุดที่รักของผม (เฮ้ย!!!..ไอ้ฟายหายนะกำลังจะมาเยือนแล้ว – ไอ้สติโผล่มาทำไมตอนนี้แล้วพล่ามอะไรของวะหายนะอะไรกูไม่เข้าใจ - เชื่อกูเถอะแล้วทำใจได้เลยกูไปก่อนนะ) ผมสะดุ้งตื่นอย่างงงๆอยู่ นี่กูฝันไปเองหรือนี่ เฮ้อ!..ฝันแปลกๆนอนต่อดีกว่า
รุ่งเช้าอากาศแจ่มใสทำให้หัวใจชื่นบานเป็นอันมาก ยิ่งได้มาเห็นหญิงสาวคนรักที่กำลังกุลีกุจอจัดข้าวของบนโต๊ะทำงานของเธอแล้วยิ่งทำให้ชื่นใจสุดๆ ร่างบอบบางของสาวงามคนนั้นคือคนรักของผมเอง...หึๆๆๆ ผมแอบย่องเข้าไปด้านหลังของเธอแบบเงียบๆแล้วก็...เข้าไปกอดเอวและหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ว้าย!!!...ใครกันนี่” เธอสะดุ้งตกใจสุดขีดแล้วหันมามองหน้า
“หนึ่ง!..ทำบ้าอะไรนี่ตกใจหมดเลย” เธอค้อน
“แหม...ขอโทษครับ ผมแค่อยากกอดแฟนสาวคนสวยของผมให้ชื่นใจเท่านั้นเอง...อย่าโกธรนะที่รัก” ผมอ้อน
“ทำอะไรบ้าๆ...เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าอายเค้า” เธอค่อนแคะ
“ก็ให้เห็นไปเลยซิเค้าก็รู้กันหมดแล้วนี่ว่าเรารักกันแล้วก็เป็นแฟนกันด้วย” ผมพูดหน้าตาเฉย
ในเช้าวันนี้พนักงานทุกคนเข้ามาที่สำนักงานครบกันทุกคนแล้ว จึงเริ่มวางแผนการดำเนินงานประจำวันของแต่ละคนให้คนอื่นทราบ สรุปทุกคนต้องการที่จะเปิดตลาดรายใหม่เพื่อเพิ่มยอดขายของแต่ละคนให้ได้มากที่สุดเพื่อค่าคอมฯ โดยอาจลืมคำนึงไปว่าลูกค้าที่มีอยู่แล้วเขาอาจจะต้องเข้าไปเยี่ยมเยือนช่วยเหลือและดูแลกันบ้างโดยเฉพาะสุขภาพสัตว์ของลูกค้าพวกเขา
“แล้วหนึ่งล่ะมีแผนงานว่ายังไงบ้างเล่าให้ทุกคนฟังหน่อยซิ” พี่สุนทรถามขึ้นมาในฐานะหัวหน้าทีม
“แผนงานของผมวันนี้ ผมจะเข้าไปตรวจเยี่ยมลูกค้ารายเดิมๆนะครับ อยากจะเข้าไปตรวจดูสุขภาพสัตว์เลี้ยงของเขาว่าตอบสนองกับสูตรอาหารของเรามากน้อยแค่ไหน และจะดูความเจริญเติบโตของสัตว์เลี้ยงว่าดีหรือเปล่าหากมีข้อผิดพลาดจะได้รีบแก้ไขได้ในทันท่วงที เพื่อสร้างความมั่นใจให้ลูกค้าหนะครับ พวกพี่ๆคงสังเกตเห็นกระเป๋าสะพายของผมที่พกติดตัวเป็นประจำนั่นแล้วใช่ไหมครับ ข้างในมันก็มีเอกสารการซื้อขายของบริษัทฯตามธรรมดานั่นแหล่ะครับ แต่ที่ผมเพิ่มเข้าไปมันเป็นกระเป๋ายาสัตว์ครับเวลาผมออกไปหาลูกค้าผมจะพกติดตัวไว้เสมอข้างในก็จะมี Antybiotic Chlorpheniramine Choramphenicol VitaminComplax Rumtun Alcohol กระบอกฉีดยา เข็มฉีดยาเบอร์ 20 และ 18 ลำลี ทิงเจอร์ มีดแผ่ตัด เข็มเย็บแผล ด้ายเย็บแผล แต่ถ้าจะติดยาสลบไปด้วยก็ได้นะถ้าหามาได้ เพื่อที่จะใช้ช่วยเหลือสัตว์ในยามจำเป็นหนะครับ ส่วนลูกค้าใหม่ถ้าเจอก็ทักทายสวัสดีไปตามธรรมเนียมส่วนจะได้ขายหรือไม่นั่นมันอีกเรื่องหนึ่งครับ แต่พวกพี่ๆครับในส่วนตัวผมนั้นเชื่อว่าถ้าของเก่าของเราดีจริง เดี๋ยวของใหม่ก็จะต้องตามมาเองละครับ”
“หนึ่งแน่ใจได้ยังไง” พี่สุนทรสงสัย
“ผมก็ใช้วิธีนี้ทำงานมาโดยตลอดครับพี่ เอาตามความเป็นจริงนะครับพี่ๆ ผมว่าพวกพี่ๆก็รู้ว่าสูตรอาหารของเรายังไม่ค่อยนิ่งสักเท่าไหร่ ผันแปลไปตามวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตในแต่ละล็อดการผลิตซึ่งก็แตกต่างกันไปตามแต่ที่ฝ่ายจัดซื้อเขาจะจัดหามาได้อันนั้นก็โทษเขาไม่ได้เพราะเขาก็ทำตามหน้าที่ ถึงคุณค่าทางโภชนาการของอาหารเราจะได้มาตรฐานก็จริงแต่ในเรื่องของรสชาติอาหารอาจจะไม่เหมือนกัน ผมคิดว่านี่แหละเป็นสาเหตุของปัญหาท้องเสียในสัตว์เลี้ยงที่แก้ไม่หายซะที ซึ่งมันจะส่งผลต่อสุขภาพสัตว์ของเราได้ ผมจึงต้องเน้นกับลูกค้าของผมให้ความสำคัญเกี่ยวกับการให้อาหารเป็นพิเศษ จะต้องมีการผสมอาหารทุกครั้งเมื่อเปลี่ยนชุดอาหารถึงจะเป็นเบอร์เดียวกัน หรือ ต่างเบอร์ ก็ตามซึ่งพวกเราทุกคนรู้ดีอยู่แล้ว จะใช้สูตร 3 วัน หรือ 5 วันก็แล้วแต่สะดวกเพียงแต่เราต้องคอยติดตามบ่อยๆ เพื่อสุขภาพสัตว์ของเราเป็นหลัก ในเมื่อสุขภาพสัตว์ที่กินอาหารของเราเข้าไปมีสุขภาพดี FCR ออกมาดีแล้วเราจะกลัวอะไรกันกับยอดขายล่ะครับพี่ๆเดี๋ยวก็ต้องมีปากต่อปาก” ผมอธิบายในวิธีการของผมให้ทุกคนในทีมฟัง แต่ผมหารู้ไม่ว่ามีผู้ใหญ่จากสำนักงานใหญ่บางท่านผ่านมาทำธุระที่สาขายางตลาดเลยแอบได้ยินวิธีการของผมเข้าให้
“เอาล่ะๆในเมื่อทุกคนต่างก็มีแผนการทำงานของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เริ่มออกทำงานได้เลยนะครับ แล้วตอนบ่ายเรามาร่วมสรุปงานกันอีกครั้ง” พี่สุนทรสั่งการในฐานะหัวหน้าทีม และแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน ก่อนออกทำงานผมไม่ลืมแอบส่งจูบให้สุดที่รักแป๊บหนึ่งเธอยิ้มหน้าแดงแล้วเดินจากไป
ช่วงเวลาประมาณบ่าย 3 โมงหลังจากเสร็จจากกิจการงานต่างๆในภาคสนามแล้วกลับเข้าสำนักงานจอดรกเพื่อเตรียมเข้าไปสรุปการปฏิบัติงานประจำวันบังเอิญผมกลับมาถึงสำนักงานก่อนคนอื่นๆ แล้วเดินตรงเข้าสำนักงานแต่แล้วจู่ๆแฟนสาวของผมก็รีบตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วสีหน้าของเธอดูซีดท่าทางตกใจมากในมือถือเอกสารอยู่ฉบับหนึ่งเหมือนจะร้องไห้ ผมจึงถามไปว่า
“ที่รักคุณไม่สบายรึป่าวหน้าซีดเชียว” เธอส่วยหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วก็พูดขึ้นว่า
“หนึ่ง...สำนักงานใหญ่มีคำสั่งให้คุณกับคุณทศพรไปบุกเบิกเปิดสาขาแห่งใหม่ที่ จังหวัดยโสธร”
“ฮ้า!!!!ยะ...ยโสธร มันอยู่ที่ไหน ในประเทศหรือต่างประเทศ...โอ้!..แม่เจ้ามันจะเป็นไปได้ยังไง บ้าไปกันใหญ่แล้ว” ผมพยายามเค้นเอาความจริงจากปุ๊...ปุ๊ไม่พูดเอาแต่ร้องไห้แล้วยื่นเอกสารในมือของเธอให้ผมแล้วพูดว่า
“อ่านเอาเองก็แล้วกัน เอกสารพึ่งมาถึงเมื่อตอนเที่ยงนี่เองปุ๊ใจหายหมดเลย ถ้าเราต้องจากกันจริงๆแล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะหนึ่ง...ปุ๊สับสนไปหมดแล้วทำอะไรไม่ถูกเลย” ปุ๊ยังร้องไห้ไม่หยุดผมดึงเธอเข้ามากอดแล้วค่อยๆปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรนะยอดรักผมต้องหาคำตอบครั้งนี้ให้ได้เชื่อผมนะ” “ค่ะ...ปุ๊จะเชื่อคุณค่ะ” ทั้งๆที่ในหัวสมองของผมมันมืดแปดด้านไปหมดเลยนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ
ผมเปิดเอกสารเอาเปิดมาอ่าน ในเอกสารมีใจความว่า
“เรียน นายณพฉัตร เปาชัย ตำแหน่งพนักงานสัตวบาลส่งเสริมการตลาด สังกัดสาขาอำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์ บริษัท อาหารสัตว์ไทย (มหาชน) จำกัด บริษัทฯได้ทำการประเมินผลการปฏิบัติงานของท่านมาโดยตลอดในช่วงเวลาที่ท่านเข้าร่วมทำงานกับบริษัทฯ ผลปรากฏว่าผลการปฏิบัติงานของท่านเป็นที่น่าพอใจจากคณะผู้บริหารเป็นอย่างมาก และเนื่องจากในเขตจังหวัดยโสธรนั้นยังไม่มีสาขาของบริษัทฯ ทางคณะผู้บริหารจึงมีนโยบายจะขยายภาคการตลาดเข้าไปสู่จังหวัดยโสธรเพื่อเพิ่มยอดการตลาดให้กว้างขวางมากยิ่งขึ้น และจากผลการปฏิบัติงานของท่านที่ผ่านการพิจารณาของทางคณะผู้บริหารแล้วคณะผู้บริหารมีความพึงพอใจในความสามารถของท่าน จึงมีคำสั่งให้ท่านเป็นผู้นำในการบุกเบิกเปิดสาขายโสธรแห่งนี้ให้จงได้โดยมี นายบุญถม เขื่อนชอบ ตำแหน่งพนักงานสัตวบาลส่งเสริมการตลาด เป็นผู้ช่วย โดยให้อยู่ในความควบคุมของ นายทศพร ชุ่มเย็น ตำแหน่งผู้จัดการเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง ทั้งนี้ขอให้เริ่มปฏิบัติหน้าที่ในทันทีหากได้รับทราบความในคำสั่งนี้ จึงเรียนมาเพื่อทราบและถือปฏิบัติโดยเคร่งครัด ลงชื่อ นางพิสมัย เลิศวิไลลักษณ์ ประธานคณะกรรมใหญ่ บริษัท อาหารสัตว์ไทย (มหาชน) จำกัด”
เด็กเทพวัดไผ่ตัน The Hero From Phaitan Temple ตอนที่ 6
การงานเป็นไปด้วยความราบรื่น ความรักยิ่งงดงาม ชื่นมื่น สดใสเบิกบาน ผมกับปุ๊เรารักกันอย่างหวานชื่นและจริงใจเรารักกันอย่างเปิดเผยไม่อายสายตาใครทั้งนั้นแต่เรารักกันอย่างถูกต้องตามครรลองคลองธรรมไม่เคยทำรุ่มร่ามต่อหน้าสาธารณชน พี่ๆเพื่อนๆร่วมงานทุกคนรู้ดีและลุ้นว่าเมื่อไหร่เรา 2 คนจะมีข่าวดีซะที ชายหนุ่มก็รูปหล่อแบบชาวเหนือส่วนหญิงสาวก็สวยใสแบบชาวอีสานทุกคนให้ความรักใคร่เอ็นดูเรา 2 คนเสมอมา จะมีก็แต่ไอ้เจ็คหนวดจิ๋มผู้จัดการใหญ่จอมเจ้าเล่ห์นะแหล่ะที่มันเกรียดผมยิ่งว่าขี้ซะอีก มันชอบมาเกาะแกะกับปุ๊เป็นประจำตอนผมออกไปทำงานข้างนอกแถมยังชวนปุ๊ออกไปข้างนอกกับมันบ่อยๆอ้างว่าให้ไปเป็นเลขาฯ ตอนออกไปเยี่ยมลูกค้าเรื่องนี้ปุ๊ชอบมาปรับทุกข์เสมอว่าเวลาออกไปกับมัน...มันชอบพูดจาแทะโลมต่างๆนานาว่าชอบปุ๊อย่างนั้นอย่างนี้ถ้าได้อยู่กับมันแล้วจะสบายกันทั้งครอบครัวเลยแต่ปุ๊ไม่ชอบตัวก็อ้วนหัวก็ล้านแถมไว้หนวดอีกน่าเกลียดที่สุด ผู้ชายอะไรลูกเมียก็มีอยู่แล้วยังคิดจะเอาปุ๊ไปเป็นเมียน้อยอีกไม่มีทางฝันไปเถอะ ซึ่งในบางครั้งผมก็อดหวั่นใจไม่ได้เหมือนกันแต่ผมก็ยังเชื่อมันในตัวของปุ๊เสมอผมเลยไม่กลัวในเมื่อยังมีผมอยู่ข้างกายปุ๊แล้วคนอื่นก็รับรู้ในสถานภาพของเรามันไม่กล้าทำอะไรหรอก แต่ถ้าผมไม่อยู่หรือโดนสั่งย้ายไปที่อื่นนี่นะซิอันนี้น่าเป็นห่วง มันต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเข้าหาปุ๊แน่นอนในข้อนี้ผมยังเป็นกังวลอยู่
“ปุ๊จ๋า...รู้ไหมว่าแม่น้อยท่านยกปุ๊ให้เป็นภรรยาของผมแล้วนะ...แค่รอให้ผมมาสู่ขอปุ๊อย่างเป็นทางการเท่านั้นเอง” ผมพูดแบบหยอกเย้า
“บ้าเหรอ...แม่ยกให้ตอนไหนกัน” เธอค้อนแบบอายๆ
“อ้าว...ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามแม่น้อยเอาเองซิแถมท่านยังบอกผมว่าให้รีบๆมาสู่ขออีกด้วยนะ ไม่อย่างนั้นอาจจะมีคนมาแซงคิวก็ได้นะ แม่น้อยยังบอกอีกนะว่าเป็นผู้จัดการใหญ่ด้วยเห็นมากับปุ๊บ่อยๆมาทำเป็นคุยโม้ว่าร่ำรวยแต่ยังดีนะที่แม่น้อยไม่ชอบมัน ท่านจึงบอกให้ผมรีบยกขันหมากมาสู่ขอปุ๊เร็วๆยังไงล่ะ” ผมบอกไปแบบยวนๆ
“ปุ๊ครับ...ผมคิดว่าผมจะทำงานเก็บเงินอีกสักหน่อย ถ้าผมพร้อมแล้วผมจะพาพ่อกับแม่ของผมมาหาแม่น้อยเพื่อสู่ขอปุ๊แต่งงาน ปุ๊จะยอมรับผมเป็นสามีได้ไหมครับ” ผมถามปุ๊ตรงๆ...ปุ๊เขินอายอย่างที่สุดแล้วโผเข้ามากอดผมปุ๊ร้องไห้เหมือนดีใจสุดๆแล้วตอบเบาๆว่า
“ค่ะ...ปุ๊ก็จะเป็นภรรยาที่ดีของคุณค่ะ” โอ้!..ช่างเป็นอะไรที่มีความสุขมากเหลือเกินเป็นช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดในชีวิตเลยจริงๆ...ผมโอบกอดสาวคนรักไว้แนบกายแล้วก็จูบแก้มที่ขาวเนียนของเธออย่างทะนุถนอมแบบแผ่วเบา...สุดที่รักของผม (เฮ้ย!!!..ไอ้ฟายหายนะกำลังจะมาเยือนแล้ว – ไอ้สติโผล่มาทำไมตอนนี้แล้วพล่ามอะไรของวะหายนะอะไรกูไม่เข้าใจ - เชื่อกูเถอะแล้วทำใจได้เลยกูไปก่อนนะ) ผมสะดุ้งตื่นอย่างงงๆอยู่ นี่กูฝันไปเองหรือนี่ เฮ้อ!..ฝันแปลกๆนอนต่อดีกว่า
รุ่งเช้าอากาศแจ่มใสทำให้หัวใจชื่นบานเป็นอันมาก ยิ่งได้มาเห็นหญิงสาวคนรักที่กำลังกุลีกุจอจัดข้าวของบนโต๊ะทำงานของเธอแล้วยิ่งทำให้ชื่นใจสุดๆ ร่างบอบบางของสาวงามคนนั้นคือคนรักของผมเอง...หึๆๆๆ ผมแอบย่องเข้าไปด้านหลังของเธอแบบเงียบๆแล้วก็...เข้าไปกอดเอวและหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“ว้าย!!!...ใครกันนี่” เธอสะดุ้งตกใจสุดขีดแล้วหันมามองหน้า
“หนึ่ง!..ทำบ้าอะไรนี่ตกใจหมดเลย” เธอค้อน
“แหม...ขอโทษครับ ผมแค่อยากกอดแฟนสาวคนสวยของผมให้ชื่นใจเท่านั้นเอง...อย่าโกธรนะที่รัก” ผมอ้อน
“ทำอะไรบ้าๆ...เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าอายเค้า” เธอค่อนแคะ
“ก็ให้เห็นไปเลยซิเค้าก็รู้กันหมดแล้วนี่ว่าเรารักกันแล้วก็เป็นแฟนกันด้วย” ผมพูดหน้าตาเฉย
ในเช้าวันนี้พนักงานทุกคนเข้ามาที่สำนักงานครบกันทุกคนแล้ว จึงเริ่มวางแผนการดำเนินงานประจำวันของแต่ละคนให้คนอื่นทราบ สรุปทุกคนต้องการที่จะเปิดตลาดรายใหม่เพื่อเพิ่มยอดขายของแต่ละคนให้ได้มากที่สุดเพื่อค่าคอมฯ โดยอาจลืมคำนึงไปว่าลูกค้าที่มีอยู่แล้วเขาอาจจะต้องเข้าไปเยี่ยมเยือนช่วยเหลือและดูแลกันบ้างโดยเฉพาะสุขภาพสัตว์ของลูกค้าพวกเขา
“แล้วหนึ่งล่ะมีแผนงานว่ายังไงบ้างเล่าให้ทุกคนฟังหน่อยซิ” พี่สุนทรถามขึ้นมาในฐานะหัวหน้าทีม
“แผนงานของผมวันนี้ ผมจะเข้าไปตรวจเยี่ยมลูกค้ารายเดิมๆนะครับ อยากจะเข้าไปตรวจดูสุขภาพสัตว์เลี้ยงของเขาว่าตอบสนองกับสูตรอาหารของเรามากน้อยแค่ไหน และจะดูความเจริญเติบโตของสัตว์เลี้ยงว่าดีหรือเปล่าหากมีข้อผิดพลาดจะได้รีบแก้ไขได้ในทันท่วงที เพื่อสร้างความมั่นใจให้ลูกค้าหนะครับ พวกพี่ๆคงสังเกตเห็นกระเป๋าสะพายของผมที่พกติดตัวเป็นประจำนั่นแล้วใช่ไหมครับ ข้างในมันก็มีเอกสารการซื้อขายของบริษัทฯตามธรรมดานั่นแหล่ะครับ แต่ที่ผมเพิ่มเข้าไปมันเป็นกระเป๋ายาสัตว์ครับเวลาผมออกไปหาลูกค้าผมจะพกติดตัวไว้เสมอข้างในก็จะมี Antybiotic Chlorpheniramine Choramphenicol VitaminComplax Rumtun Alcohol กระบอกฉีดยา เข็มฉีดยาเบอร์ 20 และ 18 ลำลี ทิงเจอร์ มีดแผ่ตัด เข็มเย็บแผล ด้ายเย็บแผล แต่ถ้าจะติดยาสลบไปด้วยก็ได้นะถ้าหามาได้ เพื่อที่จะใช้ช่วยเหลือสัตว์ในยามจำเป็นหนะครับ ส่วนลูกค้าใหม่ถ้าเจอก็ทักทายสวัสดีไปตามธรรมเนียมส่วนจะได้ขายหรือไม่นั่นมันอีกเรื่องหนึ่งครับ แต่พวกพี่ๆครับในส่วนตัวผมนั้นเชื่อว่าถ้าของเก่าของเราดีจริง เดี๋ยวของใหม่ก็จะต้องตามมาเองละครับ”
“หนึ่งแน่ใจได้ยังไง” พี่สุนทรสงสัย
“ผมก็ใช้วิธีนี้ทำงานมาโดยตลอดครับพี่ เอาตามความเป็นจริงนะครับพี่ๆ ผมว่าพวกพี่ๆก็รู้ว่าสูตรอาหารของเรายังไม่ค่อยนิ่งสักเท่าไหร่ ผันแปลไปตามวัตถุดิบที่ใช้ในการผลิตในแต่ละล็อดการผลิตซึ่งก็แตกต่างกันไปตามแต่ที่ฝ่ายจัดซื้อเขาจะจัดหามาได้อันนั้นก็โทษเขาไม่ได้เพราะเขาก็ทำตามหน้าที่ ถึงคุณค่าทางโภชนาการของอาหารเราจะได้มาตรฐานก็จริงแต่ในเรื่องของรสชาติอาหารอาจจะไม่เหมือนกัน ผมคิดว่านี่แหละเป็นสาเหตุของปัญหาท้องเสียในสัตว์เลี้ยงที่แก้ไม่หายซะที ซึ่งมันจะส่งผลต่อสุขภาพสัตว์ของเราได้ ผมจึงต้องเน้นกับลูกค้าของผมให้ความสำคัญเกี่ยวกับการให้อาหารเป็นพิเศษ จะต้องมีการผสมอาหารทุกครั้งเมื่อเปลี่ยนชุดอาหารถึงจะเป็นเบอร์เดียวกัน หรือ ต่างเบอร์ ก็ตามซึ่งพวกเราทุกคนรู้ดีอยู่แล้ว จะใช้สูตร 3 วัน หรือ 5 วันก็แล้วแต่สะดวกเพียงแต่เราต้องคอยติดตามบ่อยๆ เพื่อสุขภาพสัตว์ของเราเป็นหลัก ในเมื่อสุขภาพสัตว์ที่กินอาหารของเราเข้าไปมีสุขภาพดี FCR ออกมาดีแล้วเราจะกลัวอะไรกันกับยอดขายล่ะครับพี่ๆเดี๋ยวก็ต้องมีปากต่อปาก” ผมอธิบายในวิธีการของผมให้ทุกคนในทีมฟัง แต่ผมหารู้ไม่ว่ามีผู้ใหญ่จากสำนักงานใหญ่บางท่านผ่านมาทำธุระที่สาขายางตลาดเลยแอบได้ยินวิธีการของผมเข้าให้
“เอาล่ะๆในเมื่อทุกคนต่างก็มีแผนการทำงานของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็เริ่มออกทำงานได้เลยนะครับ แล้วตอนบ่ายเรามาร่วมสรุปงานกันอีกครั้ง” พี่สุนทรสั่งการในฐานะหัวหน้าทีม และแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน ก่อนออกทำงานผมไม่ลืมแอบส่งจูบให้สุดที่รักแป๊บหนึ่งเธอยิ้มหน้าแดงแล้วเดินจากไป
ช่วงเวลาประมาณบ่าย 3 โมงหลังจากเสร็จจากกิจการงานต่างๆในภาคสนามแล้วกลับเข้าสำนักงานจอดรกเพื่อเตรียมเข้าไปสรุปการปฏิบัติงานประจำวันบังเอิญผมกลับมาถึงสำนักงานก่อนคนอื่นๆ แล้วเดินตรงเข้าสำนักงานแต่แล้วจู่ๆแฟนสาวของผมก็รีบตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วสีหน้าของเธอดูซีดท่าทางตกใจมากในมือถือเอกสารอยู่ฉบับหนึ่งเหมือนจะร้องไห้ ผมจึงถามไปว่า
“ที่รักคุณไม่สบายรึป่าวหน้าซีดเชียว” เธอส่วยหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วก็พูดขึ้นว่า
“หนึ่ง...สำนักงานใหญ่มีคำสั่งให้คุณกับคุณทศพรไปบุกเบิกเปิดสาขาแห่งใหม่ที่ จังหวัดยโสธร”
“ฮ้า!!!!ยะ...ยโสธร มันอยู่ที่ไหน ในประเทศหรือต่างประเทศ...โอ้!..แม่เจ้ามันจะเป็นไปได้ยังไง บ้าไปกันใหญ่แล้ว” ผมพยายามเค้นเอาความจริงจากปุ๊...ปุ๊ไม่พูดเอาแต่ร้องไห้แล้วยื่นเอกสารในมือของเธอให้ผมแล้วพูดว่า
“อ่านเอาเองก็แล้วกัน เอกสารพึ่งมาถึงเมื่อตอนเที่ยงนี่เองปุ๊ใจหายหมดเลย ถ้าเราต้องจากกันจริงๆแล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะหนึ่ง...ปุ๊สับสนไปหมดแล้วทำอะไรไม่ถูกเลย” ปุ๊ยังร้องไห้ไม่หยุดผมดึงเธอเข้ามากอดแล้วค่อยๆปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรนะยอดรักผมต้องหาคำตอบครั้งนี้ให้ได้เชื่อผมนะ” “ค่ะ...ปุ๊จะเชื่อคุณค่ะ” ทั้งๆที่ในหัวสมองของผมมันมืดแปดด้านไปหมดเลยนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ
ผมเปิดเอกสารเอาเปิดมาอ่าน ในเอกสารมีใจความว่า
“เรียน นายณพฉัตร เปาชัย ตำแหน่งพนักงานสัตวบาลส่งเสริมการตลาด สังกัดสาขาอำเภอยางตลาด จังหวัดกาฬสินธุ์ บริษัท อาหารสัตว์ไทย (มหาชน) จำกัด บริษัทฯได้ทำการประเมินผลการปฏิบัติงานของท่านมาโดยตลอดในช่วงเวลาที่ท่านเข้าร่วมทำงานกับบริษัทฯ ผลปรากฏว่าผลการปฏิบัติงานของท่านเป็นที่น่าพอใจจากคณะผู้บริหารเป็นอย่างมาก และเนื่องจากในเขตจังหวัดยโสธรนั้นยังไม่มีสาขาของบริษัทฯ ทางคณะผู้บริหารจึงมีนโยบายจะขยายภาคการตลาดเข้าไปสู่จังหวัดยโสธรเพื่อเพิ่มยอดการตลาดให้กว้างขวางมากยิ่งขึ้น และจากผลการปฏิบัติงานของท่านที่ผ่านการพิจารณาของทางคณะผู้บริหารแล้วคณะผู้บริหารมีความพึงพอใจในความสามารถของท่าน จึงมีคำสั่งให้ท่านเป็นผู้นำในการบุกเบิกเปิดสาขายโสธรแห่งนี้ให้จงได้โดยมี นายบุญถม เขื่อนชอบ ตำแหน่งพนักงานสัตวบาลส่งเสริมการตลาด เป็นผู้ช่วย โดยให้อยู่ในความควบคุมของ นายทศพร ชุ่มเย็น ตำแหน่งผู้จัดการเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนกลาง ทั้งนี้ขอให้เริ่มปฏิบัติหน้าที่ในทันทีหากได้รับทราบความในคำสั่งนี้ จึงเรียนมาเพื่อทราบและถือปฏิบัติโดยเคร่งครัด ลงชื่อ นางพิสมัย เลิศวิไลลักษณ์ ประธานคณะกรรมใหญ่ บริษัท อาหารสัตว์ไทย (มหาชน) จำกัด”