..เรื่องมีอยู่ว่าสมัยก่อนตอนเรียนมัธยมต้นม.1 ประมาณปี พ.ศ. 2539 ที่จังหวัดกำแพงเพชร เริ่มมีความรักครั้งแรกแอบชอบผู้หญิงคนนึ่งเธอชื่อว่าต่ายเธอเป็นเด็กสวยน่ารักในโรงเรียนมัธยมต้นตามบ้านนอก ผมนี่ชอบแอบมองเธอมาตลอด อยากคุยด้วยทุกวันอยากเจอหน้า แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะมีคนชอบต่ายเยอะ ได้แต่คิดว่าเขาคงไม่ชอบเราหรอก ทั้งที่ในใจอยากบอกให้ต่ายรู้จังว่าแอบชอบเขามาก พยายามทำทุกวิธีทางเพื่อให้ต่ายรู้ แต่ดูเหมือนต่ายเขาเฉยๆ ไม่สนใจ เพราะอย่างที่บอกต่ายเขาเป็นคนสวย ผมก็เลยคิดว่าเขาคงไม่ชอบผมหรอก ตัวเลือกเขาเยอะ ( แทบทั้งโรงเรียน แม้กระทั่งครูฝึกสอน) และแล้ววันเวลาก็ผ่านไป 3 ปี จนจบ ม.3 ( ลืมบอกวันที่จบ ม. 3 ผมได้แอบเขียนรูปหัวใจไว้ที่เสื้อของต่าย แต่ไม่รู้เขาจะรู้รึป่าว 🤣 )( ยุค 90 น่าจะรู้ดีเรื่องเขียนเฟรนชิป เขียนลากันในวันที่จบ ผมนี่เต็มเสื้อไปหมด ตอนนี้ก็ยังเก็บไว้ )
..พอจบ ม. 3 ผมต้องย้ายมาเรียนโรงเรียนที่จังหวัดนครสวรรค์ พ.ศ.2542 เพื่อต่อ ม.4 ทำให้ผมกับต่ายก็ต้องแยกจากกัน ตอนนั้นก็บ้านนอกเข้าเมือง ก็ลืมเรื่องต่ายไปแล้ว ผมต้องมาอยู่หอพัก ได้กลับบ้านอาทิตย์ละ 1 ครั้ง จะได้กลับบ้านวันศุกร์ตอนเย็น วันอาทิตย์ก็ต้องกลับมาหอเพื่อมาเรียนตอนเช้าวันจันทร์ เริ่มเจออะไรใหม่ๆ เจอเพื่อนใหม่ เจอคนใหม่ เจอสาวๆน่ารักๆ หมวยๆ ก็เลยลืมเรื่องต่ายไปเลย 🙂
..วันนั้นกลับบ้านที่กำแพงเพชรวันศุกร์ ก็ได้มีจดหมายน้อยมา 1 ฉบับ แม่บอกว่ามีจดหมายมาจดหมายอะไรก็ไม่รู้ ( แม่ผมอ่านหนังสือไม่ออกครับ ) ผมก็เปิดอ่านดู อ้าว ! จดหมายต่ายนี่นา ผมก็รีบเปิดอ่าน ผมจำได้ว่าหัวใจพองโตมาก ตอนนั้น ในนั้นเขียนประมาณว่า สบายดีไหม เรียนที่ไหนอย่างไร ผมก็มานึกขึ้นได้ว่าต่ายรู้ที่อยู่เราได้อย่างไง พอมานั่งนึกดู ก็ถึงบางอ้อว่า ในเฟรนชิปไง เราได้เขียนที่อยู่ไว้ ต่ายบอกว่าต่ายย้ายมาเรียนที่พิจิตร เหมือนกันเพราะแม่ต่ายย้ายกลับบ้านเกิดที่พิจิตร ต่ายก็ย้ายตามแม่มาด้วย ผมจำได้เป็นจดหมายฉบับแรกในชีวิตที่ผมเขียนตอบต่ายไป สมัยนั้นแค่จดหมายก็เท่ห์แล้ว 🤫 เพราะโทรศัพย์มือถือยังไม่ค่อยมี ต้องบ้านคนรวยถึงจะมี มีแต่ตู้โทรศัพย์สาธารณะ 😁
..ผมกลับบ้านทุกวันศุกร์ผมก็จะได้รับจดหมายจากต่ายตลอด พอเริ่มขึ้น ม. 5 บ้านยายต่ายเริ่มมีโทรศัพย์บ้าน บ้านผมพ่อก็เริ่มติดโทรศัพย์บ้าน เพราะพ่อต้องใช้ติดต่อธุรกิจที่บ้าน ( วิ่งรถประจำทาง และรับทัศนาจร ) ผมกับต่ายก็เริ่มคุยกันมากขึ้น และผมก็ให้เบอร์หอพักที่นครสวรรค์ต่ายไว้ด้วย ซึ่งมีเรื่องตลก เบอร์หอนี่ จะไม่ค่อยว่างๆเพราะหอชายล้วน 🤣 น้าจะรู้อยู่ ไม่เคยจะว่างเลย โทรกันมาตลอด แล้วคุยกันนาน แบบคือต้องรอจังหวะอ่ะ วัยกำลังป็อปปี้เลิฟ หอพักชายล้วน สุดแล้ว แล้วแต่ละคนคุยกับสาวโครตนาน...😶
..คราวนี้ทำไง แลกเหรียญซิครับ หาตู้โทรศัพย์สาธารณะซิครับ ไม่น่าเชื่อนะแค่กด 1234 แล้วตามด้วยเบอร์ที่เราจะโทรมันจะทำให้กินเงินช้ามาก🤣 ใครที่คิดจะรอโทรต่อจากผมล่ะยากเลย เพราะผมแรกเหรียญนี่เป็นร้อยๆ ( ลืมบอก ผมแอบแม่ซื้อสกูตเตอร์ ไว้ใช้คันนึง หุ้นกับเพื่อนคนละ 5 พันถ้าจำไม่ผิด ) คันนี้ใช้ทั้งหอ หอนี้จะอยู่กับเพื่อนประมาณ 7 คนทั้งตึก เป็นหอพักที่สบายมากเข้าออกได้ตลอดเพราะอาจารย์แกไม่อยู่ สบายที่สุดแล้วครับ
..ซึ่งผมก็ได้คุยกับต่ายบ่อยขึ้นแต่จดหมายก็ยังมาอยู่ทุกวันศุกร์ ผมก็เขียนกลับตลอด คนเราเนอะว่าต่ายสวยแล้ว ก็ยังมีสวยกว่า เริ่มเห็นคนนั้นคนนี้ เริ่มแล้วนั่นก็สวย นี่ก็งาม พอมาใช้ชีวิตเด็กหอนี่เริ่มเปลี่ยนไปเยอะ จากเคยโทรหาต่าย เริ่มโทรหาหอหญิงและ หอโน้นหอนี้ คนนี้บ้างคนโน้นบ้าง จนกระทั่งจบ ม.6
..เดี๋ยวมาต่อนะ แป๊บๆๆ 👌
แด่เธอ น.ส. จุไรรัตน์ ( ต่าย ) โอดคลี
..พอจบ ม. 3 ผมต้องย้ายมาเรียนโรงเรียนที่จังหวัดนครสวรรค์ พ.ศ.2542 เพื่อต่อ ม.4 ทำให้ผมกับต่ายก็ต้องแยกจากกัน ตอนนั้นก็บ้านนอกเข้าเมือง ก็ลืมเรื่องต่ายไปแล้ว ผมต้องมาอยู่หอพัก ได้กลับบ้านอาทิตย์ละ 1 ครั้ง จะได้กลับบ้านวันศุกร์ตอนเย็น วันอาทิตย์ก็ต้องกลับมาหอเพื่อมาเรียนตอนเช้าวันจันทร์ เริ่มเจออะไรใหม่ๆ เจอเพื่อนใหม่ เจอคนใหม่ เจอสาวๆน่ารักๆ หมวยๆ ก็เลยลืมเรื่องต่ายไปเลย 🙂
..วันนั้นกลับบ้านที่กำแพงเพชรวันศุกร์ ก็ได้มีจดหมายน้อยมา 1 ฉบับ แม่บอกว่ามีจดหมายมาจดหมายอะไรก็ไม่รู้ ( แม่ผมอ่านหนังสือไม่ออกครับ ) ผมก็เปิดอ่านดู อ้าว ! จดหมายต่ายนี่นา ผมก็รีบเปิดอ่าน ผมจำได้ว่าหัวใจพองโตมาก ตอนนั้น ในนั้นเขียนประมาณว่า สบายดีไหม เรียนที่ไหนอย่างไร ผมก็มานึกขึ้นได้ว่าต่ายรู้ที่อยู่เราได้อย่างไง พอมานั่งนึกดู ก็ถึงบางอ้อว่า ในเฟรนชิปไง เราได้เขียนที่อยู่ไว้ ต่ายบอกว่าต่ายย้ายมาเรียนที่พิจิตร เหมือนกันเพราะแม่ต่ายย้ายกลับบ้านเกิดที่พิจิตร ต่ายก็ย้ายตามแม่มาด้วย ผมจำได้เป็นจดหมายฉบับแรกในชีวิตที่ผมเขียนตอบต่ายไป สมัยนั้นแค่จดหมายก็เท่ห์แล้ว 🤫 เพราะโทรศัพย์มือถือยังไม่ค่อยมี ต้องบ้านคนรวยถึงจะมี มีแต่ตู้โทรศัพย์สาธารณะ 😁
..ผมกลับบ้านทุกวันศุกร์ผมก็จะได้รับจดหมายจากต่ายตลอด พอเริ่มขึ้น ม. 5 บ้านยายต่ายเริ่มมีโทรศัพย์บ้าน บ้านผมพ่อก็เริ่มติดโทรศัพย์บ้าน เพราะพ่อต้องใช้ติดต่อธุรกิจที่บ้าน ( วิ่งรถประจำทาง และรับทัศนาจร ) ผมกับต่ายก็เริ่มคุยกันมากขึ้น และผมก็ให้เบอร์หอพักที่นครสวรรค์ต่ายไว้ด้วย ซึ่งมีเรื่องตลก เบอร์หอนี่ จะไม่ค่อยว่างๆเพราะหอชายล้วน 🤣 น้าจะรู้อยู่ ไม่เคยจะว่างเลย โทรกันมาตลอด แล้วคุยกันนาน แบบคือต้องรอจังหวะอ่ะ วัยกำลังป็อปปี้เลิฟ หอพักชายล้วน สุดแล้ว แล้วแต่ละคนคุยกับสาวโครตนาน...😶
..คราวนี้ทำไง แลกเหรียญซิครับ หาตู้โทรศัพย์สาธารณะซิครับ ไม่น่าเชื่อนะแค่กด 1234 แล้วตามด้วยเบอร์ที่เราจะโทรมันจะทำให้กินเงินช้ามาก🤣 ใครที่คิดจะรอโทรต่อจากผมล่ะยากเลย เพราะผมแรกเหรียญนี่เป็นร้อยๆ ( ลืมบอก ผมแอบแม่ซื้อสกูตเตอร์ ไว้ใช้คันนึง หุ้นกับเพื่อนคนละ 5 พันถ้าจำไม่ผิด ) คันนี้ใช้ทั้งหอ หอนี้จะอยู่กับเพื่อนประมาณ 7 คนทั้งตึก เป็นหอพักที่สบายมากเข้าออกได้ตลอดเพราะอาจารย์แกไม่อยู่ สบายที่สุดแล้วครับ
..ซึ่งผมก็ได้คุยกับต่ายบ่อยขึ้นแต่จดหมายก็ยังมาอยู่ทุกวันศุกร์ ผมก็เขียนกลับตลอด คนเราเนอะว่าต่ายสวยแล้ว ก็ยังมีสวยกว่า เริ่มเห็นคนนั้นคนนี้ เริ่มแล้วนั่นก็สวย นี่ก็งาม พอมาใช้ชีวิตเด็กหอนี่เริ่มเปลี่ยนไปเยอะ จากเคยโทรหาต่าย เริ่มโทรหาหอหญิงและ หอโน้นหอนี้ คนนี้บ้างคนโน้นบ้าง จนกระทั่งจบ ม.6
..เดี๋ยวมาต่อนะ แป๊บๆๆ 👌