มีใครเคยรู้สึกไม๊ครับ โดนที่บ้านเอาเปรียบ บางทีทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยพอ หรือ ช่วยทางบ้านแล้วตัวเราเองลำบากเอง
เรื่องมีอยู่ว่าบ้านผมมีลูกสองคนผมเป็นคนที่สอง บ้านผมมีฐานะปานกลางค่าบ้านไม่ต้องเสียนะครับ พ่อรับเงินบำนาญราชการ แม่มีรายได้1หมื่นบวกบ้านผมหวังให้ผมเป็นข้าราชการผมก็ทำเพื่อท่านมาตลอด ตอนเรียนอยู่มัธยมผมก็ไม่เคยนอกกรอบ ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน เงินไม่เคยขอนอกจากที่ท่านให้ไว้เป็นค่าข้าว ผมไม่เคยขอให้ที่บ้านซื้ออะไรให้เลย โทรศัพหรือคอมพิวเตอร์ผมก็หาเงินซื้อด้วยตัวเองช่วงนั้นหารายได้จากการขายของในเกมครับ พอขึ้นมหาลัย ผมก็เข้ามหาลัย ชื่อดังตามที่เขาหวังไว้ วันไปสมัครสอบวันไปทดสอบผมก็ไปด้วยตัวเอง ตอนเข้าเรียนมหาลัย ตอนนั้นผมอยากให้เขาซื้อ มไซให้ผม แต่ทางบ้านบอกไม่มีเงิน ให้ผมขับรถเก่าๆถ้าสภาพกกติผมไม่บ่นนะครับ นี่สภาพคือ กรอบ รถ แตก กรอบหน้าไม่มี น๊อตหายต้องเอาหนวดกุ้งมามัด ผมก็อายเพื่อนเหมือนกัน ช่วงนั้นผมมีเงินเก็บและรายได้จากการขายของในเกม อยู่ก้อนนึง ผมเลยตัดสิจใจออกรถ มไซ 1 คัน คือหลังจากที่ผมออกรถผมก็วางแพลนการเงินไว้ สามส่วน ส่วนเงินเก็บ ส่งนเงิยฉุกเฉิน แล้วส่วนค่ารถ พอมาช่วงโควิดนี่แหละครับ ปัญหาก็มาเลยเพราะมหาลัยผมจำกัดคนอยู่ หอใน เลยทำให้ผมต้องออกไปอยู่หอนอก แล้วหอนอกผมเดือนละ5300 บาท ผมก็เลยให้ที่บ้านผมช่วยผมหน่อย2000 บาท ที่เหลือผมหาจ่ายเอง ผมพยายามประหยัดทุกอย่าง # ปัญหาที่ทำให้ที่บ้านผมย่ำแย่ คือพี่ชายผมเป็นคนมี่ขั้นว่าไม่เอาไหนเลยดีกว่าครับหนักไม่เอาเบาไม่สู้ ตอนเขาจบเข้าไปทำงานได้1ปีก็โดนไล่ออกตอนอายุ 25 มั้งครับ โดนออกเรื่องทะเลาะวิวาทหลังจากนั้นก็คอยตอดทางบ้านผมตลอด ตอนออกจากงานเขาจะออกมาค้าขายเขาทำอาชีพส่งของ ตอนแรกก็รายได้ดีอะครับ แต่พี่แกไม่เก็บเลย ออกรถ สองคัน มือสองทั้งคู่ เลี้ยงเบียเพื่อนทุกวันบลาๆที่บ้านพูดเตือนไม่ฟัง พอโควิดมาตูมเดียวเรียบร้อยครับ เจ้ง พอเจ้งก็มายืมเงินผมคนแรกเลย 7หมื่น รอบแรก4หมื่นรอบสอง3หมื่น บอกว่าเอาไปหมุนค่าของ ผมก็ให้ยืมไป รอบสองมายืมผมอีก3หมื่น บอกว่าถ้าส่งรอบนี้ได้จะคืนของหมดเลย ผมก็ บอกว่าเงินเก็บก่อนสุดท้ายละนะ รีบคืนด้วยผมก็ให้ยืมตอนผมขึ้นปี3 ช่วงที่ผมต้องออกมาอยู่หอนอก ตอนนั้นผมก็ต้องเก็ลเงินใหม่บวกกับจ่ายค่าส่วนต่างของค่าหอ ตอนนั้นผมเก็บเงินใหมาได้มาก้อนนึงแล้วครับ แต่ปัญหาก็มาอีก คือพี่ผมส่งของยังไม่ได่เพราะอยู่ในช่วงโควิดงานก็ไม่หาทำดันทุรังส่งของแบบขาดทุนก็มาตอดแม่ผมไปเรื่อยๆตอดไปเลี้ยงแฟนด้วย ยืมเงินแม่ผมไปจ่ายค่ารถบ้างจนแม่ผมก็ต้องมายืมเงินจากผมทีละ5000 -6000 ผมก็ให้นะครับ พอเวลาผ่านไป รถพี่ผมเสีย ต้องซ่อม ก็มาเอาเงินพ่อผมอีก 6หมื่น บอกจะคืนตอนปีใหม่ 64 ก็ไม่มีวี่แววจะคืน ซ่อมได้ยังไม่ทัน2เดือนเกียกับ ช่วงล่างเสียเอาไปอีก 4-6หมื่น ทำเอาที่บ้านผมสะดุดเลย ตอนปิดเทอมปี3ขึ้นปี4 ผมก็เห็นใจที่บ้านครับ เลยไม่ขอเงินจากพ่อแม่ช่วงปิดเทอม แบกจ่ายค่าหอเองค่ารถเองทั้งหมด เพื่อให้เขาได้เก็บเงินหมุนเงิน พอตอนผมปีสี่ เกมที่ผมหารายได้ก็ทำรายได้ไม่เหมือนเก่า ผมเลยคุยกับทางบ้านว่า ผมมีเงินเก๋บเท่านี้เท่านี้นะ ผมว่าจะเปิด ร้านหมึกแห้งแถว มหาลัย เป็นรายได้เสริมแต่ที่บ้านผมบอกว่าให่เรียนอย่างเดียวผมก๋บอกว่า เงินเก็บผมมีเท่านี้ น่าจะพยุงผมได้จนปี5 ฝึกสอนจบ แต่ระหว่างอ่านหนังสือสอบต้องช่วยผมบ้างแล้วนะ ที่บ้านก็ตอบตกลง ตอนผมปี 5 ตอนนั้นอยู่ รร ครับแล้วที่บ้านทะเลาะกัน พี่ผมโทรหาผมเล่าเหตุการให้ฟังแล้วเล่าถึงพ่อผมด้านลบ ผมก็โทรไปถามพ่อผมว่า เกิดไรขึ้นทำไมทำแบบนั้นพ่อผมก็เล่ากลับย้อนแย้งกับที่พี่ผมเล่าเลย พ่อผมก็เลยโทรไปด่าพี่ผมพี่ผมก็โทรมาด่าผมว่าจะทำให้บ้าแตกไปมากกง่านี่หรอ ผมก็ว่ากลับว่าก็ไม่ใช่เพราะตัวเองหรอ ที่บ้านถึงนั่งเครียดนั่งวิตกกันขนาดนี้ เขาพูดไรก็ไม่ฟัง ด่าผมได้ขนาดนี่เงินห็ต้องคืนได้นะ พี่ผมก็สวนมาว่าเขาไม่คืนเงินให่ผมหรอกเพราะเงินผม ได้มาจากการเล่นเกม ผมก็ งงเลย ผมก็ดลยเล่าให้พ่อผมฟังว่าบางทีผมก็ท้อนะ ช่วยบ้านผระหยัดไม่เคยขอเพิ่ม กินข้าว กับมาม่า กินข้าวกับแกงถุงสองสามมื้อ เที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้เที่ยวเหมือนก่อน ความผิดผมก็ไม่ใช่ แต่คนที่ทำให้ที่บ้านเป็นแบบนี้กับขับรถไปเที่ยวกับแฟน กินดีอยู่ดีหมดเงินก็มาตอดที่บ้าน พ่อผมก็ตอบโอเครโอเคร พอผมจบมาเเดือนเมษา ผมก็อ่านหนังสือสอบอย่างเดียวใช้เงินเก็บช้วยทางบ้าน ไปพลางๆ พอหมดสอบผมสอบเสร็จเรียบร้อย ขึ้นบัญชีเรียบร้อยแล้ว ผมก็หางานครับแต่ที่น้อยใจกว่าคือตอนผมหางานที่บ้านไม่หยิบยื่นให้เลยพอผมขอพ่อผม500 อาทิตย์นึงพ่อผมก็บอก ต้องประหยัดหน่อย กินข้าวบ้านไปพ่อไม่ค่อยมีเงิน แต่ออกเที่ยวทุกวัน แม่ผมก็ไม่อยากขอ เพราะพี่ผมก็ยังคอยตอดอยู่ตลอด ค่ารถผมก็ต้องเก็บจากค่ากินที่น้อยนิดมาส่งเเราะเหลือปีเดียวแล้ว วันรับปริญญาชุดครุย ผมก็ใช้เงินผมซื้อเองออกเอง บางทีผมก็น้อยใจนะครับ แบบผมช่วยที่บ้านขนาดนี้ แต่คือคนที่ทำให้บเานลำบากกับอยู่สบาย แต่ผมที่ช่วยที่ล้านต้องมาลำบาก
บางทีก็รู้สึกแอบน้อยใจทางบ้าน
เรื่องมีอยู่ว่าบ้านผมมีลูกสองคนผมเป็นคนที่สอง บ้านผมมีฐานะปานกลางค่าบ้านไม่ต้องเสียนะครับ พ่อรับเงินบำนาญราชการ แม่มีรายได้1หมื่นบวกบ้านผมหวังให้ผมเป็นข้าราชการผมก็ทำเพื่อท่านมาตลอด ตอนเรียนอยู่มัธยมผมก็ไม่เคยนอกกรอบ ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน เงินไม่เคยขอนอกจากที่ท่านให้ไว้เป็นค่าข้าว ผมไม่เคยขอให้ที่บ้านซื้ออะไรให้เลย โทรศัพหรือคอมพิวเตอร์ผมก็หาเงินซื้อด้วยตัวเองช่วงนั้นหารายได้จากการขายของในเกมครับ พอขึ้นมหาลัย ผมก็เข้ามหาลัย ชื่อดังตามที่เขาหวังไว้ วันไปสมัครสอบวันไปทดสอบผมก็ไปด้วยตัวเอง ตอนเข้าเรียนมหาลัย ตอนนั้นผมอยากให้เขาซื้อ มไซให้ผม แต่ทางบ้านบอกไม่มีเงิน ให้ผมขับรถเก่าๆถ้าสภาพกกติผมไม่บ่นนะครับ นี่สภาพคือ กรอบ รถ แตก กรอบหน้าไม่มี น๊อตหายต้องเอาหนวดกุ้งมามัด ผมก็อายเพื่อนเหมือนกัน ช่วงนั้นผมมีเงินเก็บและรายได้จากการขายของในเกม อยู่ก้อนนึง ผมเลยตัดสิจใจออกรถ มไซ 1 คัน คือหลังจากที่ผมออกรถผมก็วางแพลนการเงินไว้ สามส่วน ส่วนเงินเก็บ ส่งนเงิยฉุกเฉิน แล้วส่วนค่ารถ พอมาช่วงโควิดนี่แหละครับ ปัญหาก็มาเลยเพราะมหาลัยผมจำกัดคนอยู่ หอใน เลยทำให้ผมต้องออกไปอยู่หอนอก แล้วหอนอกผมเดือนละ5300 บาท ผมก็เลยให้ที่บ้านผมช่วยผมหน่อย2000 บาท ที่เหลือผมหาจ่ายเอง ผมพยายามประหยัดทุกอย่าง # ปัญหาที่ทำให้ที่บ้านผมย่ำแย่ คือพี่ชายผมเป็นคนมี่ขั้นว่าไม่เอาไหนเลยดีกว่าครับหนักไม่เอาเบาไม่สู้ ตอนเขาจบเข้าไปทำงานได้1ปีก็โดนไล่ออกตอนอายุ 25 มั้งครับ โดนออกเรื่องทะเลาะวิวาทหลังจากนั้นก็คอยตอดทางบ้านผมตลอด ตอนออกจากงานเขาจะออกมาค้าขายเขาทำอาชีพส่งของ ตอนแรกก็รายได้ดีอะครับ แต่พี่แกไม่เก็บเลย ออกรถ สองคัน มือสองทั้งคู่ เลี้ยงเบียเพื่อนทุกวันบลาๆที่บ้านพูดเตือนไม่ฟัง พอโควิดมาตูมเดียวเรียบร้อยครับ เจ้ง พอเจ้งก็มายืมเงินผมคนแรกเลย 7หมื่น รอบแรก4หมื่นรอบสอง3หมื่น บอกว่าเอาไปหมุนค่าของ ผมก็ให้ยืมไป รอบสองมายืมผมอีก3หมื่น บอกว่าถ้าส่งรอบนี้ได้จะคืนของหมดเลย ผมก็ บอกว่าเงินเก็บก่อนสุดท้ายละนะ รีบคืนด้วยผมก็ให้ยืมตอนผมขึ้นปี3 ช่วงที่ผมต้องออกมาอยู่หอนอก ตอนนั้นผมก็ต้องเก็ลเงินใหม่บวกกับจ่ายค่าส่วนต่างของค่าหอ ตอนนั้นผมเก็บเงินใหมาได้มาก้อนนึงแล้วครับ แต่ปัญหาก็มาอีก คือพี่ผมส่งของยังไม่ได่เพราะอยู่ในช่วงโควิดงานก็ไม่หาทำดันทุรังส่งของแบบขาดทุนก็มาตอดแม่ผมไปเรื่อยๆตอดไปเลี้ยงแฟนด้วย ยืมเงินแม่ผมไปจ่ายค่ารถบ้างจนแม่ผมก็ต้องมายืมเงินจากผมทีละ5000 -6000 ผมก็ให้นะครับ พอเวลาผ่านไป รถพี่ผมเสีย ต้องซ่อม ก็มาเอาเงินพ่อผมอีก 6หมื่น บอกจะคืนตอนปีใหม่ 64 ก็ไม่มีวี่แววจะคืน ซ่อมได้ยังไม่ทัน2เดือนเกียกับ ช่วงล่างเสียเอาไปอีก 4-6หมื่น ทำเอาที่บ้านผมสะดุดเลย ตอนปิดเทอมปี3ขึ้นปี4 ผมก็เห็นใจที่บ้านครับ เลยไม่ขอเงินจากพ่อแม่ช่วงปิดเทอม แบกจ่ายค่าหอเองค่ารถเองทั้งหมด เพื่อให้เขาได้เก็บเงินหมุนเงิน พอตอนผมปีสี่ เกมที่ผมหารายได้ก็ทำรายได้ไม่เหมือนเก่า ผมเลยคุยกับทางบ้านว่า ผมมีเงินเก๋บเท่านี้เท่านี้นะ ผมว่าจะเปิด ร้านหมึกแห้งแถว มหาลัย เป็นรายได้เสริมแต่ที่บ้านผมบอกว่าให่เรียนอย่างเดียวผมก๋บอกว่า เงินเก็บผมมีเท่านี้ น่าจะพยุงผมได้จนปี5 ฝึกสอนจบ แต่ระหว่างอ่านหนังสือสอบต้องช่วยผมบ้างแล้วนะ ที่บ้านก็ตอบตกลง ตอนผมปี 5 ตอนนั้นอยู่ รร ครับแล้วที่บ้านทะเลาะกัน พี่ผมโทรหาผมเล่าเหตุการให้ฟังแล้วเล่าถึงพ่อผมด้านลบ ผมก็โทรไปถามพ่อผมว่า เกิดไรขึ้นทำไมทำแบบนั้นพ่อผมก็เล่ากลับย้อนแย้งกับที่พี่ผมเล่าเลย พ่อผมก็เลยโทรไปด่าพี่ผมพี่ผมก็โทรมาด่าผมว่าจะทำให้บ้าแตกไปมากกง่านี่หรอ ผมก็ว่ากลับว่าก็ไม่ใช่เพราะตัวเองหรอ ที่บ้านถึงนั่งเครียดนั่งวิตกกันขนาดนี้ เขาพูดไรก็ไม่ฟัง ด่าผมได้ขนาดนี่เงินห็ต้องคืนได้นะ พี่ผมก็สวนมาว่าเขาไม่คืนเงินให่ผมหรอกเพราะเงินผม ได้มาจากการเล่นเกม ผมก็ งงเลย ผมก็ดลยเล่าให้พ่อผมฟังว่าบางทีผมก็ท้อนะ ช่วยบ้านผระหยัดไม่เคยขอเพิ่ม กินข้าว กับมาม่า กินข้าวกับแกงถุงสองสามมื้อ เที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้เที่ยวเหมือนก่อน ความผิดผมก็ไม่ใช่ แต่คนที่ทำให้ที่บ้านเป็นแบบนี้กับขับรถไปเที่ยวกับแฟน กินดีอยู่ดีหมดเงินก็มาตอดที่บ้าน พ่อผมก็ตอบโอเครโอเคร พอผมจบมาเเดือนเมษา ผมก็อ่านหนังสือสอบอย่างเดียวใช้เงินเก็บช้วยทางบ้าน ไปพลางๆ พอหมดสอบผมสอบเสร็จเรียบร้อย ขึ้นบัญชีเรียบร้อยแล้ว ผมก็หางานครับแต่ที่น้อยใจกว่าคือตอนผมหางานที่บ้านไม่หยิบยื่นให้เลยพอผมขอพ่อผม500 อาทิตย์นึงพ่อผมก็บอก ต้องประหยัดหน่อย กินข้าวบ้านไปพ่อไม่ค่อยมีเงิน แต่ออกเที่ยวทุกวัน แม่ผมก็ไม่อยากขอ เพราะพี่ผมก็ยังคอยตอดอยู่ตลอด ค่ารถผมก็ต้องเก็บจากค่ากินที่น้อยนิดมาส่งเเราะเหลือปีเดียวแล้ว วันรับปริญญาชุดครุย ผมก็ใช้เงินผมซื้อเองออกเอง บางทีผมก็น้อยใจนะครับ แบบผมช่วยที่บ้านขนาดนี้ แต่คือคนที่ทำให้บเานลำบากกับอยู่สบาย แต่ผมที่ช่วยที่ล้านต้องมาลำบาก