คือช่วงนี้เรารู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดง่ายมาก อะไรนิดอะไรหน่อยก็เเสดงออกทางสีหน้ากับน้ำเสียงหมด ช่วงนี้เราเลยไม่ค่อยพูดกับคนในครอบครัวเท่าไหร่ เพราะปกติถ้าเราคุยเล่นอะไรกับเขาก็จะมีเรื่องที่เขาพูดขึ้นมาเเล้วทำให้เรารู้สึกหงุดหงิดอยู่ตลอด ช่วงนี้ก็เลยไม่ค่อยพูดคุยกับใคร เเต่เขาถามอะไรมาเราก็ตอบหมดนะคะ เเต่เขาคิดว่าเราไม่พอใจที่เราอยากได้ของเเล้วเขาไม่ซื้อให้ เเต่ความจริงมันไม่ใช่เหตุผลนั้น เเล้วมีเหตุการที่อยู่ดีๆพ่อเราก็หยิบเราขึ้นมาพูดเอาเฉยๆ ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกหงุดหงิดอยู่เเล้วยิ่งเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครพูดถึงเราเรื่อยเปื่อย เราก็เลยเผลอพูดใส่เขาว่า"เเล้วมันเกี่ยวไรกับหนูอ่ะ"ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าไหร่ ตอนนั้นพี่ชายเราอยู่เเถวนั้นก็ เห้ย ขึ้นมาเเล้วก็ถามเราว่าทำไมพูดอย่างนั้น เราเองก็ทำอะไรไม่ถูก เพราะที่พูดไปครั้งนั้นคือไม่ได้ตั้งใจเเละหงุดหงิดจริงๆ ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าเรามีพี่2คน อายุค่อนข้างห่างกันอยู่ในวัยทำงานกันหมดเเล้ว เหลือเเต่เราที่ยังอยู่ในวัยรุ่นอยู่ หลังจากเหตุการนั้นเเม่เราก็มาพูดกับเราว่าพูดกับ คนในครอบครัวให้พูดดีๆหน่อย คนฟังมันรู้สึกไม่ดี เราเองก็รู้ตัวดีว่าเราเป็นคนที่พูดฮ้วนๆ เวลาพูดก็ชอบพูดน้ำเสียงที่ดูเหมือนคนอารมเสีย เราก็ไม่ค่อยอยากจะทะเลาะกับเเม่ก็เลยไม่ค่อยได้ตอบอะไรไป เพราะถ้าตอบไปมันก็เหมือนกับเถียง เเละมันก็จะทำให้เราอารมร้อนขึ้นมาอีก เเม่เรายังบอกอีกด้วยว่าพี่ของเราจะหักค่าใช้จ่ายในการไปโรงเรียนของเราด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเอาเรื่องพวกนี้ไปคุยกันตอนไหน เราเองก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะเราก็จะมีเเบ่งเงินไว้ใช้ในเเต่ละส่วนเอาไว้ ถ้าโดนหักก็ต้องจัดใหม่ เราก็อยากจะเเก้นิสัยพวกนี้ของตัวเองอยู่เหมือนกันเเต่รู้สึกว่าช่วงนี้อะไรนิดๆหน่อยๆก็หงุดหงิดเเล้ว เเค่ได้ยินคนในครอบครัวพูดถึงเรามันก็รู้สึกไม่ดีเเล้ว มันเหมือนกลายเป็นอคติกับพวกเขาไปเลย พวกเขาก็ดูเหมือนจะมองเราเป็นเด็กก้าวร้าวไปเเล้ว อยากรู้ว่า มีใครพอจะมีวิธีเเก้นิสัยเเบบนี้มั้ยคะ รู้สึกว่าไม่ค่อยชอบตัวเองตอนนี้เลย