วิธีเปิดใจคุยกับพ่อ

สวัสดีค่ะ ตอนเราอายุ15ย่าง16 ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราเครียดและไม่มีความสุข ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เรามีปัญหากับพ่อพ่อเราไม่สนับสนุนเราเลย เราเป็นคนชอบความสวยความงามชอบแต่งหน้าทำผม แต่แล้ววันกีฬาสีเราแต่งหน้าทำผมเพื่อที่จะสนุกสนาน กลับบ้านมาเราโดนเรียกคุยค่ะ พ่อบอกว่ารู้มั้ยว่าย่าด่าว่าแต่วหน้าแบบนี้คิดว่าสวยหรอ พ่อเราบอกว่าพ่อเราอาย อายที่เราเป็นแบบนี้ พ่อบอกการที่เราทำแบบนี้คือเราเป็น ก ร ะ หรี่ เป็นคำที่เจ็บแบบบอกไม่ถูกแต่ พ่อกับย่าชอบชม เพื่อนที่เราเลิกคบไปแล้วว่า สวยจังทำอะไรก็สวย และไม่เซฟความรู้สคกเราเลย และพ่อก็ด่าเราเรื่อยมา เราคิดจะ ฆ ่ า ตัว ต า... หลายรอบแล้วค่ะ เราอยากไปเรียนตจว เขาก็ไม่ยอมแต่ส่วนตัวเราไปเพราะการศึกษาสังคมต่างๆของเขามันดีกว่า กว่าที่ ที่เราอยู่ตอนนี้ เขาไม่สนับสนุนเราเลย เราไปต่อขนตามา เพราะเราชอบและที่รร ไม่มีปัญหาแต่พ่อเรากลับด่าว่าเราน่ารังเกียจ ทำตัวน่าอาย พ่อบอกเราว่าคนที่ชมเราสวยคือคนที่ใส่เรา ไม่มีใครคิดว่าเราสวย ตอนนี้เราดิ่งมากๆ แม้แต่ของก็ไม่สามารถสั่งได้ แล้วถ้าทุกคนสงสัยว่าทำไมเราไม่เถียงกลับขอบอกเลยค่ะ ว่าเราเคยโดนพ่อตบตอนป.6
เราอยากที่จะพูดกับพ่อตรงๆเพราะตอนนี้เราคิดว่าพ่อไม่มีเราก็ได้ เพราะพ่อลงสตร.ว่า มีรูปน้องเราแล้วพิมพ์ว่า มันคือความสุข แต่ไม่เคยลงเราอาจจะเป็นเพราะเขาอาย ปีนี้เป็นปีที่เจ็บปวดสำหรับเรามากเราร้องไห้มาตลอดระยะเวลา4เดือนเต็ม เราซึมเราเหนื่อยเราล้าไม่มีกำลังใจ จรเราคิดว่าหรือจริงๆแล้วเขาไม่ต้องการเราพ่อแม่เรามีเราโดยไม่ตั้งใจค่ะตอนอายุ32 แต่กับน้องพ่อกับแม่รักมากค่ะ ไม่มีใครให้ความรักกับเราเลยเราไม่มีเซฟโซนของตัวเองบอกกับตัวเองได้แค่วฝคำว่าสู้ๆ ทนต่อไปแล้วสักวันอาจจะดีขึ้น เขาบอกว่าถ้าเรายังชอบแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้เขาจะไม่ส่งเราเรียนต่อค่ะ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะว่าเราควรทำยังไงต่อไปดี😭