ไม่อยากมีชีวิต

เราขอความคิดเห็นค่ะ เราต้องท้าวความ อาจจะยาวหน่อย คือ เราเริ่มจากบ้านเรานะคะ บ้านเราอยู่ภาคใต้ มีพ่อแม่ พ่อเกษียณอายุราชการเรียบร้อย และมีสวน ประมาณ 4 อย่าง และเป็นหนี้อยู่ด้วย ประมาณ 3 ล้าน อ่า โอเค

เห้อ......พอได้เงินก้อนมา กะว่าจะโล่งต้องมีเหตุให้ใช้เงินก้อนนั้นตลอดเลย..... ทำไมเหมือนโชคชะตามันรู้นะ ว่าพอมีเงินปุ้บ มันมีเหตุต้องใช้เงินออกตลอดเลย.....บางทีก็เบื่อนะ พอจะมีเงินเก็บก็มีแต่เรื่องร

ชีวิตมนุษย์ มันเป็นแบบนี้หรอ เคยมีรุ่นพี่เป็นโรคซึมเศร้าช่วงโควิด แกตุยเพราะ......ตัวเองคนกล้าทำแบบนี้จิตใจต้องสุดๆแล้วจริงๆ เบื่อชีวิตอยาก....ชีวิตในรถเหมือนกัน เหนื่อยจะสู้แล้วทำมามากแล้วล่ะ ไม่หวัง

พี่สาวเราป่วย ต้องไปผ่าตัด ไม่มีใครดูแล (มีลูก 1 คน ทำงานอยู่ ตจว.) และพี่สาวคนนี้เป็นแม่หม้าย ตกงานอยู่ ไม่มีเงินเก็บ เมื่อก่อนทำงานฟรีแลนซ์ ได้เงินเดือนมา ไม่เคยให้พ่อแม่ เงินทั้งหมดที่มี รวมทั้งหน

เราเป็นคนตาบอดที่มีแฟนเป็นปกติทั่วไปไม่ได้พิการใดๆ ตอนแรกก็หวังว่าจะช่วยกันสร้างครอบครัวเก็บ้งินทองไว้เผื่ออนาคต แต่สุดท้ายแฟนออกจากงานอยู่บ้านให้เราทำงานคนเดียว เราทำทุกอย่างทั้งประจำและงานอื่นๆเท่าท

เป้าหมาย: สร้างความตึงเครียดและตัดผลประโยชน์ทั้งหมด เพื่อให้ผู้พึ่งพารู้สึกว่า "การพึ่งพาตัวเองนั้นง่ายกว่าการอยู่ต่อ" และเลือกที่จะเดินออกไปเอง หมายเหตุ: เคยไล่แล้ว เคยเลิกกันแล้ว เคยแยกกั

เรื่องคือเราอยากระบายค่ะ จริงๆ เราเป็นคนค่อนข้างเฮฮา ใครๆ ก็บอกว่าเราตลก สนิทกับคนก็ง่าย กล้าที่จะเล่าเรื่องทุกข์ให้เราฟัง เรารับฟัง แล้วให้คำปรึกษาได้ แต่พอกลับกันเป็นเราทุกข์ เล่าให้เพื่อน ระบายกับ

คือเรื่องมันเกี่ยวกับการเรียก Grab (อันนี้ตัวแอพกับคนขับไม่มีปัญหานัแต่เป็นปัญหาในครอบครัวผมคือรถบ้านผมเสีย เวลาไปคอนโดตอนเย็นก็ต้องเรียกรถเพื่อกลับ วันแรกที่เรียกคือได้รถแล้วมันใกล้ก็เลยรีบเดินกันพอถ