คือว่าที่บ้านเราตามีหลาน3คน ซึ่งทุกคนที่บ้านจะคิดว่าเราเป็นหลานรักของตาได้ทุกอย่างมากกว่าคนอื่น เเต่ในความคิดเรานั้นเราคิดว่าไม่ว่าเราจะได้อะไรจากตา ตาก็จะให้คนอื่นตามความเหมาสมออกไป วันนี่งยายซื้อที่นอนใหม่เพราะตากับยายเเยกกันนอนหลังจากนั้นพี่คนโตก็ขอที่นอนนั้นเเลกกับอันเก่าของเขาที่ว่าไม่รู้กี่ปีมาเเล้วมันเน่ามากเเล้ว(พี่สาวตากับยายเป็นคนยกบ้านให้อยู่) ต่อมายายได้ซื้อเตียงเป็นไม้มาไว้ในบ้านเเต่ยายไม่ได้ใช้นอนตั้งไว้เฉยๆ เเละยายก็ซื้อเตียงไม้อีกอันเอาไว้นอน เเละหลานคนเล็กเขาก็ขอห้องที่ตานอนให้ตามานอนด้านนอก ข้างๆที่ยายายนอนห้องของยายนี้เป็นที่กันไว้นะคะไม่ได้เป็นห้องเเต่กันเป็นห้องเเละตาก็ยอมเอาเตียงของตาออกมา เเล้วให้หลานคนเล็กเอาเตียงไม้อีกอันนึ่งที่ตั้งไว้ไม่ได้ใช้เอาเข้าไปนอน ซึ่งก่อนหน้านี้เราเคยขอเตียงไม้นี้เพราะเห็นตั้งไว้ไม่มีใครได้ใช้เราเลยขอมาไว้ที่บ้าน เเต่ตากับยายไม่ให้ เรารู้สึกหน่อยใจหรือเรียกว่าอิจฉาดีในความคิดเรา ถ้าเราไม่ได้ใครก็ต้องไม่ได้ เพราะว่าตอนเราได้ตางจากตาครึ่งนึ่งมาซื้อโน๊ตบุ๊คตายังให้หลานคนเล็กด้วยน้อยกว่าเราเพราะเขาเอาปซื้อเเค่เสื้อผ้านักเรียน พี่สาวก้ได้บ้านใหม่ เเต่ทำไมเวลาที่ทักคนได้เขาไม่คิดถึงเราบ้างเราก็น้อยใจอยากได้เหมือนคนอื่น เราขี้อิจฉาไปหรอ เราพยายามทำดีทุกอย่างให้เขาชื่นชมทำให้ได้เกรดออกมาดีๆเพราะเขาหวังกับเราให้เราเรียนจบเเละไดรับราชกาล (เเค่มาระบายนะคะไม่รามานะ)