เกลียดพ่อกับเเม่ผิดมั้ย?

น้องทุกคนพ่อเเม่ก็ได้ไปเที่ยวกันหมดเเต่กับตัวเองที่นอนไม่สบาย ตอนเราไม่สบาย เคยมาเช็ดตัวเคยมาดูเราบ้างมั้ย เเต่ต่างจากน้องเเท้ๆเรา2คนที่ได้ไปเที่ยวกินเเต่ของอร่อยๆkfcเเต่เรากลับได้นอนอยู่บ้านได้กินเเต่มาม่ากากๆไปวันๆถ้าถามว่าเราชอบกินมาม่ามั้ยก็จะตอบว่าไม่ได้ชอบกิน เเต่มันไม่มีอะไรจะกิน กินเพื่ออยู่รอดไปวันๆ เราอยากจะถามพวกเขามากว่าเราใช่ลูกเเท้ๆของพวกเขารึป่าว
ทำไมทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอะไรสัอย่าง
เเม่คนอื่นถ้าลูกไม่สบายจะดูเเลลูกหาข้าวหาน้ำเช็ดตัวให้ เเต่ต่างจากพ่อเเม่เราทุกอย่างไม่มาดูทิ้งเราไว้ให้ยายเลี้ยง ยังลงเฟสไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ มีความสุขกันหมด
ถ้าไม่อยากมีเราจะทำให้เราเกิดมาทำไม
เราไม่ได้ขออะไรเยอะเกินไปเลย
ขอเเค่มาหาเราบ้างก็ได้ วันเกิดเราก็ยังไม่คิดจะมาหาบ้าง พออยู่ตรงหน้าก๋งกับยายเราก็พยายามเข้มเเข็งทำตัวเป็นเด็กปกติทุกอย่าง
เเต่ตอนเราอยู่ในห้องคนเดียวก็เเอบร้องไห้น้อยใจอยู่เหมือนกัน ทุกคนที่มาอ่านคงจะคิดว่าเราเเต่งเรื่องสินะ เเต่นี้คือชีวิตจริงของเราทุกอย่าง
เราเเค่อยากจะมาระบายให้หมด จะได้โล่งหัวไปสักหน่อย ถ้าใครผ่านมาเเล้วอ่านจบก็ขอบคุณมากๆเลยนะ