เกลียดย่า เราผิดหรือเปล่าคะ

สวัสดีค่ะ เราชื่อเบลนะคะ อายุ 12 ปีค่ะ ตอนนี้กำลังเรียนม.1ค่ะ ครอบครัวเรามีอยู่ 5 คน รวมถึงเราด้วย ซึ่งคนที่ทำงานหนักที่สุดในครอบครัวคือย่าค่ะ แต่ย่าเป็นคนที่สร้างปมในใจให้กับคนในครอบครัวทุกคน ย่าเป็นคนที่ชอบเอาแต่ใจ ถ้าไม่ได้สิ่งนั้นก็คือหงุดหงิดและจะใช้อารมณ์มาลงที่เรา เป็นคนใจร้อนค่ะ ถามอะไรนิดหน่อยก็ตะคอกขึ้นเสียงแล้ว ย่าเป็นคนที่ชอบเปรียบเทียบเรากับพี่ตลอด เวลาเราดื้อเราก็ยอมรับนะคะ ย่าก็จะเอาพี่มาเปรียบเทียบกับเราค่ะ บอกว่าพี่เรียนเก่งมากกว่าเรา ทำตัวดีมากกว่าเรา บอกว่าเราโง่ ใช้คำด่าที่ไม่เหมาะสม เป็นคำหยาบที่ไม่ควรพูดเลยค่ะ เช่น สันดาน โง่ พ่อตาย ไปตาย ไหนก็ไป ไล่ให้เราไปตายบ่อยมากค่ะ ใช้คำหยาบที่แรงและสร้างปมให้เราทุกวันเลยค่ะ ไม่มีวันไหนที่ย่าไม่หงุดหงิดเลย เราเ็นคนที่โดนหนักที่สุดในบ้าน เราอยากระบายแต่ก็ระบายไม่ได้ ไม่งั้นเราโดนย่ากระทืบแน่ค่ะ ตอนนี้ย่าเราอายุ67ปี ย่าเคยเอาเตารีดมาแนบหน้าเรา ต่อยหน้าเรา ตบเรา ดึงผมเรา บีบคอแล้วก็เอามีดไล่แทงด้วยค่ะ ย่าบอกว่าต้องมาลำบากเพราะเรา เราไม่สมควรเกิดมา บอกว่าเราเสียชาติเกิด ทั้งที่เราก็ทำงานแต่งนิยาย ขายของออนไลน์ รีวิวสินค้า และทำงานบ้านให้ย่า เราพยายามเต็มที่ที่สุดแล้วค่ะกับการเรียน แต่เรามันโง่ค่ะ ไม่สมควรเกิดมาจริงๆ เราไม่ฉลาด เราเรียนไม่เก่ง เป็นเด็กเก็บกดที่ชอบคิดมาก ชอบคิดสั้น เครียดบ่อย อยากตายมากค่ะ ไม่รู้จะอยู่ให้โดนทรมานไปทำไม ย่าเป็นคนที่สอนคนอื่นแต่ตัวเองทำ ไม่ดูตัวเองแต่สอนคนอื่น ด่าคนอื่นแบบไร้เหตุผล ใช้อารมณ์และกำลังตัดสินปัญหาโดยไม่ใช้เหตุผล พอพูดในสิ่งที่ถูกต้องก็โดนด่าว่าเถียง ทั้งที่ก็อธิบายให้ฟังดีๆ ย่าไม่เคยทำตัวมีมารยาทใส่เลย มีวันนึงย่ากำลังใจดึงผมแล้วจะเอาหัวมุดน้ำทในถังน้ำของห้องน้ำค่ะ แล้วพอมีเพื่อนย่ามาย่าก็ปล่อยแล้วผลักเรา แล้วก็ลงไปหาเพื่อนที่ชั้นล่างค่ะ ตอนนั้นเราทะเลาะกับย่าที่ชั้นบนของบ้าน เราร้องให้เลยค่ะ สาเหตุเพราะว่าเราลืมเอาขยะไปทิ้งค่ะ ตอนนั้นย่าจะตบเราเลยด้วยซ้ำ พอเราร้องให้แล้วจะลงไปหาอะไรกิน เพื่อนย่าเห็นก็ถามเรา ย่าก็บอกว่าเราร้องให้ทำไมไม่รู้ ทำตัวเองทั้งนั้น เราเก็บกดมากค่ะตอนนั้น เราไม่เคยเกลียดย่าเลย ย่าทำอะไรให้เราเสียความรู้สึกเราก็ให้อภัยทุกครั้ง แต่พอเราเผลอทำโดยไม่ได้ตั้งใจ ย่าก็ไม่ให้อภัยเราจนกว่าเราจะทำร้ายตัวเองให้ย่าดูเพื่อเป็นการลงโทษตัวเองค่ะ แต่เราเริ่มจะหมดความอดทนแล้วแต่ก็ทำไรไม่ได้เพราะเค้าเก็บเรามาเลี้ยงตั้งแต่เด็กตอนที่แม่ทิ้งเราไป ย่าทำร้ายแม้กระทั่งพ่อกับปู่ค่ะ จะผลักปู่โดนชั้นดาดฟ้าของบ้าน เอามีดไล่ฟันพ่อ เราโดนกระทืบและทรมานหลายอย่างค่ะ เราแจ้งอะไรไม่ได้เลย เพราะเค้าบอกว่าถ้าเราแจ้งเค้าจะฆ่าเราให้ตายก่อน เค้าบอกว่าต้องมาลำบากเพราะเรา แต่พี่ดีทุกอย่าง พี่ก็ไม่เคยช่วยเราเลยค่ะ เข้าข้างย่าตลอด เราระบายให้พี่ฟังพี่ก็ด่าเรา แม้กระทั่งเราหนีออกจากบ้านพี่ก็ไม่ตามหาหรือทักมาถามเราเลยค่ะ พี่เป็นคนเดียวที่รอดในบ้าน ย่ากับพี่ถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ แม้แต่เรากินขนมพี่ก็ดึงขนมออกจากมือเราแล้วเอามาปาใส่หน้าเราเลยค่ะ ย่าชอบโมโหและหงุดหงิด ทุกคนในบ้านเป็นสนามอารมณ์ฬให้ย่าค่ะ พี่เป็นคนที่ย่าดีด้วยที่สุด แล้วย่าก็จะชอบแอบมาขโมยเงินเราด้วยค่ะ เราหาเงินจากการทำงานออนไลน์มาเซอร์ไพร์สย่าแต่ย่าก็แอบมาขโมยตนเราหลับ พอเราแค่ถามนิดหน่อยย่าก็โมโหจนปาของใส่เราแล้ว ย่าชอบด่าเราว่าโง่ ย่าบอกว่าถ้าไม่มีเราย่าจะมีความสุขมากกว่านี้ เราเป็นคนไร้ค่า ไร้ประโยชน์ อยู่ไปก็เปลืองพื้นที่บ้าน ทั้งที่เราเป็นคนที่เป็นห่วงและรักย่าที่สุดในครอบครัว เราทุ่มเทหลายอย่างเพื่อย่าแต่สุดท้ายมันก็พังลงเพราะย่า ทำให้เราต้องโทษตัวเองทุกครั้ง ต้องแอบไปนั่งร้องให้คนเดียวอยู่บ่อยๆ ทำให้เราเป็นคนเก็บตัว ทุกวันนี้ไม่มีสมาธิเรียนเลยค่ะ เราพยายามเต็มที่ที่สุดแล้ว เราจะย้ายไปอยู่กับแม่ก็ไม่ได้เพราะแม่ไม่ได้รักเราแล้ว ท่านบอกว่าท่านเกลียดเราและไม่อยากคลอดเรามาตั้งแต่แรกหรอก เราเป็นโรคซึมเศร้าประมาณ 4 รอบแต่ก็ดีขึ้นเพราะคนรอบข้างที่ซัพพอร์ตเรา แต่ตอนนี้เราไม่ไหวจริงๆแล้วค่ะ เราเหนื่อยมากๆเลย มีหลายอย่างที่เราต้องเจอและโดนในชีวิต เราแทบจะไม่มีความสุขแล้ว เราอยากฆ่าตัวตายแล้วค่ะ แต่เราก็ไม่อยากตกนรก ไม่มีใครปลอบใจหรือมอบความอบอุ่นให้เราเลย ปล่อยให้เราอยู้คนเดียวตามลำพังตลอด ทั้งที่เราจะเป็นผู้ให้คำปรึกษาและคอยให้กำลังใจใครหลายๆคนอยู่ตลอด จนปัจจุบันนี้เราไม่เล่าปัญหาหรืออะไรที่เราต้องเจอให้ใครฟังเลยค่ะ มีแต่ระบายกับตุ๊กตาแต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ตอนนี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เพราะถ้าเราเงียบไม่คุยกับย่า เค้าก็จะมาดึงผมเราไม่ก็ดึงหู เค้าบอกว่าถ้าเราดื้ออีกเค้าจะดึงจนหูขาด เราก็กลัวเพราะเรายังเด็ก เราเอาไปเล่าให้ครูฟังไม่ได้เพราะไม่งั้นครูรู้แล้วจะเอาไปบอกย่า ถ้าเล่าให้เพื่อน เพื่อนก็จะเอาไปนินทา ปัจจุบันเราเก็บตัวและตัวคนเดียวตลอดเวลาอยู่โรงเรียน ไม่เข้าหาและไม่คุยกับใครเลย พยายามตั้งใจเรียนที่สุดแล้ว แต่เราก็ทำได้แค่นี้ ตอนนี้เราไม่อยากเอาตัวเองไปทำให้ชีวิตใครลำบาก เราอยากหายไปจากโลกนี้มากๆเลยค่ะ เราเลยเลือกที่จะมาระบายในนี้ เราพร้อมโดนซ้ำเติมและโดนด่าค่ะ เพราะเพื่อนที่โรงเรียนจู่ๆเกลียดเรา เค้าบอกว่าเราไม่มีเพื่อนนคบ ทั้งที่มีคนเข้าหาเราเยอะมาก แต่เราก็ไม่อยากไปทำให้เค้าลำบากเพราะแค่เราอยู่เฉยๆก็โดนด่าแล้วค่ะ นั่งกินข้าวก็ยังโดนมองแรง โดนนินทาและโดนด่าเลย เราทำอะไรไม่ได้เลยหรอคะในชีวิตนี้ ย่ากับพี่เป็นคนที่ถูกทุกอย่างเลยหรอคะ เค้าเพอร์เฟ็กต์และจะทำอะไรเราก็ได้เลยใช่มั้ย คือเราต้องทนอยู่อย่างนี้เพราะเค้าเป็นย่าเรางี้หรอคะ เราอยากได้คำปรึกษาจากพี่ๆและใครหลายๆคนมากเลยค่ะ เราไปพบจิตแพทย์และไปหาแพทย์แล้ว แต่มันก็ไมมีอะไรดีขึ้นเลย พวกเค้าช่วยอะไรเราไม่ได้เลย บางคนก็บอกว่าสู้ๆ แต่เราก็ไม่ได้กล้ายิ้มและไม่กล้าสู้ต่อเลยค่ะ อยู่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัย อันตรายต่อความรู้สึก บทความนี้อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่ถ้าใครได้อ่านสักนิดหนูก็ดีใจแล้วค่ะ อย่างน้อยหนูก็ขอบคุณที่อ่านนะคะ เพราะหนูเก็บกดและอดทนมาตั้งแต่ 2 ขวบเลยค่ะ จริงๆหนูมีมากกว่านี้หลายเท่า แต่หนูพิมพ์แค่นี้ก็ได้ค่ะ เพราะหนูยังไม่อยากให้มีคนมาซ้ำเติมหนูมากเกินไป แล้วก็ขอเสริมหน่อยนะคะ ว่าหนูเป็นเด็ก sensitivity เป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมาก ง่ายแบบสุดๆอ่ะค่ะ ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตลำบากมากๆเลย ไม่เหมือนคนปกติและเหนื่อยมากๆ