พอดีผมคบกับแฟนได้ 7ปี แต่ระหว่างที่คบกันเรามักจะทะเลาะหรือมีปัญหา ส่วนแฟนก็เป็นคนอารมณ์ร้อนมาก ผมก็ร้อนครับ
จนช่วงปีนี้ที่ผ่านมา แฟนมีภาระทำงานหนัก และเลี้ยงสัตว์ป่วย ผมก็ช่วยเลี้ยงนะ 
แต่งานอาจไม่หนักเท่าเค้า แต่เราก็มีปัญหาทะเลาะกันตลอดเพราะชอบคิดต่าง

ผมก็เถียง แฟนผมก็เถียง จากทะเลาะเล็กน้อยก็กลายเป็นใหญ่โตตลอด จนช่วง 2 อาทิตย์ที่แล้วแฟนน่าจะเหนื่อยงานเยอะ
ส่วนผมก็ไม่ได้ดูแลเค้าดีเท่าที่ควร ไม่ได้ถามไถ่ เค้าก็ร้องไห้ 2 วันติดตั้งแต่ 4 ทุ่มยัน ตี1 ตี 2

ผมก็ยังไม่ทันสังเกตุความผิดปกติ แต่พอมามองย้อนหลัง คืนแรกที่เขาร้องเสร็จเขาลงไปนอน
แล้วมองผมตาขวางๆ ผมรู้สึกกลัวแปลกๆ เช้ามาเค้าบอกผมว่าเค้า คิดอยากฆ่าตัวตาย แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าพูดประโยคนี้
เค้าพูดมาตั้งแต่ต้นปี ว่าแบบอยากเลิกกับผม อย่ารั้งเขาไว้ สุขภาพจิตเขาแย่เพราะทะเลาะ
แต่ผมจะยื้อเขาให้อยู่ต่อเพราะผมยังตัดใจไม่ได้ แต่ที่พลีกคือ หลังจากเค้าบอกว่าเค้าอยากฆ่าตัวตายรอบล่าสุดเค้าพูดว่า เค้าคิดว่าถ้าเค้าตายไม่ได้ เค้าจะฆ่าผมดีไหม เค้าจะได้เป็นอิสระ ผมนี่เริ่มระแวง แต่ยังคิดว่าคงเป็นอารมณ์เค้า

จนผ่านมาเมื่อช่วงวันเสาร์ เรามีไปข้างนอกกัน แล้วผมลืมตั้งนาฬิกาปลุก เขาก็ไม่ได้ตั้ง ทำให้ไปสาย 
แต่ก็คุยกันว่าบางกิจกรรมทำเช้าอีกวันก็ได้ แต่พอนั่งรถมา เขากลับนั่งร้องไห้ ไม่พอใจที่ไม่ได้ทำกิจกรรมนั้นในวันนี้ 
คือเขามีนิสัยชอบความเพอร์เฟค ไม่ชอบความผิดพลาด สรุปเขาร้องไห้แล้วก็ ร้องไม่หยุดเขาก็เอาเรื่องเก่าๆที่เราทะเลาะกันมาพูด
สักพักอยู่ๆเขาก็กรี๊ดดังรถแบบไม่เคยมีมาก่อน จนเสียงแบบเข้าหูผมจนมันจะแตก
ผมต้องจอดรถ เพราะว่าถ้าขับต่อกลัวอันตราย พอจอดรถ หันไปเขาตาขวางใส่ผม หน้าตาไม่ปกติ แต่มันน่ากลัวมาก เหมือนเขาไม่มีสติแล้ว
ผมตกใจรีบลงจากรถ วิ่งมาไม่ไกลจากรถมากเพื่อโทรหาเพื่อนเขา เพราะรู้สึกว่าผมไม่สามารถควบคุมสถานะการณ์นี้ได้  
สุดท้ายเพื่อนเขาให้ผมกลับไปที่รถ เขาลงมาจากรถมีอาการเดินแข็งๆ เกร็งๆ ไม่ปกติ เขาบอกได้ยินเสียงคนบอกเขาให้กระโดดลงน้ำ แต่เขาฝืนไว้
แล้วพอผมขับรถ ขนผมลุกตลอดทาง เขาก็ตะคอกตะหวาดใส่ผม ว่าแบบบ้านผมทำของใส่เค้า แต่ผมไม่รู้เรื่อง หรือไม่คิดว่าบ้านผมจะทำเรื่องพวกนี้
เค้าตะคอกคาดคั้นจนผมตกใจกลัวแล้วดิ่งน่ะครับ แต่ผมก็ขับรถพาเค้าไปถึงที่หมาย 
แต่สรุปเราก็ไปทำกิจกรรมจนเสร็จสมบูรณ์ แต่พอกลับมาอยู่ บ้านกัน 2 คน ไม่มีคนอยู่ ผมรู้สึกกลัวและระแวงเค้า กลัวเค้าจะทำร้าย
 เพราะดวงตาเขาไม่เหมือนเดิมตาเขาแข็งๆลอยๆ

อยู่มาได้ 2 วัน ผมก็โทรปรึกษาจิตแพทย์ ก็บอกว่า เขาน่าจะป่วย ให้หาทางพาเขาไปหาหมอ หากเขาไม่ยอมรับการรักษาแล้วกระทบตัวผมมากให้เดินออกจากเขาไปซะ 

แต่ผมเคยยบอกเค้าไปหาหมอปรึกษาตั้งแต่ต้นปีแล้ว เพราะเขาทำงานหนักและมีภาวะเครียดมาก 
จนแบบเวลาหยุดจะเอาแต่นอน ไม่ทำอะไรเลย แต่เขาบอกว่าจิตแพทย์ ใช้จิตวิทยาใส่เค้า เขาไม่ต้องการทานยา 
และเขาไม่ได้ป่วย เขาแค่จิตใจไม่ปกติ ขอใช้ธรรมะเพื่อรักษา 

พอมาเมื่อวานผมจึงลองๆพูดว่าเออ ถ้าเธอไม่หายเราไปคุยกับหมอไหม ไม่ต้องทานยา แค่คุยกับหมอเพื่อปรับปรุงความคิด
 แต่เขาแบบเหมือนไม่พอใจและเสียงดังเหมือนจะโมโห แต่เค้าบอกว่าไม่ได้โมโห เขาบอกเขาปกติดี 
ว่าทำไมผมยัดเยียดว่าเขาไม่ปกติ เพราะผมเกลียดเค้าใช่ไหม จึงอยากให้เค้าเป็นบ้า
ผมบอกว่าผมเป็นห่วง เขาก็ไม่ฟัง แต่ด้วยความผมใจไม่ปกติเลยกลัวเขามาก จึงขออกจากห้อง 
แต่ผมรู้ผมดิ่งเพราะเขา หลอนๆ กลัวเค้า เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเขากรี๊ดผมก็ไม่กล้าสบตาเค้า หรือทำเขาโมโห เพราะกลัวเขาจะทำร้าย
พอผมออกจากห้องผมรีบวิ่งขึ้นรถ แล้วขับออกจากบ้านไปตั้งหลักไกลมากด้วยความหวาดกลัว ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์ก็ใจหาย .
ผมกลัวมากอยู่เกือบชม คิดว่ากลับเข้าไปไม่ได้แล้วผมน่าจะแย่ ผมเลยโทรไปขอเลิกเค้า

เขาก็ร้องไห้แล้วก็ยื้อ แต่ ณ วันนั้น ผมไม่กลับแน่ๆ เพราะกลัวมาก

 แต่ตอนนี้ปัจจุบัน ผ่านเรื่องนี้ มา1วัน 1 คืน ผมกลับไปนอนบ้านแม่ผม ผมโอเคขึ้นไม่หวาดกลัว ผมรู้สึกว่าผมยังรักและคิดถึงเค้ามาก เหมือนเจ็บปวดที่ไม่มีเค้าในชีวิต แต่ผมไม่รู้ว่าผมยังไง 
 
ผมควรทำยังดีครับควรไปง้อเค้า หรือปล่อยเขาไปดีครับ
แล้วสรุปเขาป่วยไหมครับ