ใครทำธุรกิจมาซักพักแล้วรู้สึกท้อแท้บ้างคะ ผ่านกันมาได้ยังไงบ้าง?!?

ตอนนี้ผมคิดว่าเพื่อนๆหลายๆคนน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน คือ ก่อนโควิดสามารถจ่ายเงินกู้ได้ตามปกติ แต่พอโควิดเข้าธุรกิจชงัก พอโควิดหมดก็เริ่มกับมาดำเนินงานต่อได้ แต่มีต้นทุนเพิ่มที่เกิดจากการต้องอยู่

เห็นจากในทวิตล่าสุดว่ายอดบัตร fan meet ไม่ค่อยดี น้องเลยมาขอโทษผ่านทาง bubble ซึ่งมันไม่ใช่ความผิดอะไรของน้องเลย แถมน่าเห็นใจด้วยเพราะน้องเป็นคนไทยแท้ๆ แถมมากความสามารถขนาดนี้ แต่กระแสในไทยเหมือนยังจุ

ดีขึ้น อย่างเช่น มีเวลาฝึกมากขึ้น สื่อและวิธีการเรียนการสอน ทันสมัยขึ้น แย่ลง เช่น พบปะผู้คนได้น้อยลง การแข่งขันลดลง นักท่องเที่ยว หรือธุรกิจ มีกิจกรรมที่น้อยลง

เห็นเด็กสมัยนี้บางคนเรียนคณะที่ตัวเองต้องการพวก หมอ วิศวะ แต่พ่อแม่ไม่มีเงินส่ง จะเรียนราม ก็ไม่มีคณะที่ตัวเองอยากเรียน เลยท้อแท้โชคชะตา อันนี้ไม่เกี่ยวกับตรรกะ ว่าไม่ได้ขอมาเกิดพ่อแม่ ต้องพร้อมเสมอ

คู่เราไม่หวานค่ะ เราไม่ชอบการสกินชิพด้วย ตอนนี้สามีเจอปัญหาการทำธุรกิจที่ค่อนข้างหนัก ต้องยกธุรกิจให้น้องไป การให้กำลังใจทำวิธีไหนได้บ้างคะ ถึงแม้จะสู้การให้เงินไปลงทุนต่อไม่ได้ เข้าใจว่าธุรกิจต้องใช

ช่วงโควิด19 นี้ ท้อแท้มากคะ ทำให้ขาดรายได้หลัก โดนลดเงินเดือน เพื่อนๆ หางานเสริมทำยังไงบ้างคะ เล่าให้ฟังหน่อยจ้า

อายุ 30+ ครับ เคยมีธุรกิจที่เฟื่องฟู มีรถดีๆขับ มีบ้านที่ดีอยู่ มีศักยภาพที่จะกินของอร่อยถึงจะไม่แพงไม่หรูแต่ก็ไม่ขัดสน จากโควิด ทำให้กิจการพัง กู่ไม่กลับ พับเสื่อ มีหนี้เกือบ 10 ล้าน ล้มละลาย บ้านถ