ไม่รู้จะทำยังไงให้ใช้ชีวิตผ่านไปในแต่ละวันกับความรู้สึกแย่ๆกับตัวเอง

เราไม่รู้จะเขียนมันออกมายังไงดี ความรู้สึกมันปนกันไปหมด ทั้งเหนื่อย เบื่อ หดหู่ เศร้า เหมือนเราคนเดิมที่เคยมีความสุขมันได้หายไปแล้ว ไม่ว่าสิ่งเล็กๆน้อยๆ คำพูดเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้เรารู้สึกได้แย่มากมายขนาดนี้ ยิ่งเจอคนที่ใช้คำพูดไม่ดีกับเรา ยิ่งรู้สึกแย่ ตัวเราเองนั้น เราเป็นคนที่คิดมากอยู่แล้ว เก็บมาใส่ใจไปหมด ตอนนี้เราไม่มีความสุขเลย ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่อยากจะก้าวขาออกไปทำงาน เจอคนที่ทำงานเห็นแก่ตัว บางวันก็ดิ่งจนไม่รู้จะทำยังไง นอนไถโทรศัพท์ดูคลิปตลก แต่สมองกับคิดเรื่องอื่น นอนร้องไห้ออกมาเฉยๆ มีวันนึงเราโทรไปติดต่อกับหน่วยงานต้นสังกัดเพื่อจะสอบถามการขอเอกสาร เราพูดดีมากๆ แต่สิ่งได้กลับมากลับเป็นน้ำเสียงที่ดุดัน ขอของใคร เอาไปทำอะไร ซึ่งเรามองว่า เห้ยยย ทำไมต้องขนาดนี้ แค่ของคัดสำเนาเอกสารของตัวเอง ที่คุณมีหน้าที่ที่ต้องทำมันอยู่แล้ว ทำไมต้องใช้น้ำเสียงเหมือนเราไปทำให้อะไรมาก่อน แต่ก่อนเราไม่เคยเป็นขนาดนี้มาก่อน ทุกอย่างเปลี่ยนตัวเราไปหมด ตั้งแต่เรามาทำงานในหน่วยงานนี้ นับจริงๆก็เกือบสองปีแล้ว เราเครียดไปทุกอย่าง ปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงที่มันขัดกับความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เจอระบบ เจอธรรมเนียมในองค์กรที่มันขัดความรู้สึกเรา จนทำให้เครียดจัดมากจนทำให้เราเป็น Bell's Palsy ใช้เวลาอยู่หลายเดือนกว่าจะดีและหาย ถึงจะย้ายจากที่เดิมมาได้ เรานึกว่าเปลี่ยนสภาพแวดล้อม เปลี่ยนคนร่วมงาน น่าจะทำให้เราดีขึ้น แต่เปล่าเลย ความรู้สึกตัวเองดำดิ่งกับความเศร้า ไม่ยี่ระกับอะไร บางเวลาดูจะสุข แต่เหมือนสุขไม่สุด แป๊บๆความรู้สึกนั้นก็หายไป แล้วกลับมาดิ่งอีกเหมือนเดิม เรามองทุกอย่างดูแย่ไปหมด เราบอกตัวเองตลอดว่ามีงานทำดีกว่าไม่ดีนะ เวลาดูคลิปก็บอกตัวเองดูสิยายแก่ขนาดนี้ยังต้องทำงานเลย คนไม่มีก็ไม่มีตลอดชีวิตจริงๆ คนต้องดิ้นรนก็ต้องดิ้นรนสุดจนนาทีสุดท้าย พยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่เราเปลี่ยนแปลงความคิดตัวเองไม่ได้ที่จะปล่อยวางได้เลย อยากจะไม่ใส่ใจ เก็บเรื่องเล็กน้อยมาคิด แต่ก็ทำไมได้ เวลาดิ่งๆ ก็ไม่รู้จะโทรหาใครได้ เพราะคิดว่าจะเอาเรื่องแย่ๆไม่มีความสุขไปเล่าให้คนอื่นเค้าฟังทำไม สุดท้ายก็ต้องอยู่กับตัวเอง ให้มันผ่านๆไปในแต่ละวัน แต่มันทรมานมากเลยกว่าจะผ่านไป บางวันอยู่ดีๆความรู้สึกก็ เอ้อ กระปรี่กระเปร่า ตกบ่ายมา เอ้า ทำไมรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว จริงๆที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะเราไม่รู้จะพูดให้ใครฟังได้ เพราะไม่อยากเล่าเรื่องไม่สบายใจให้คนอื่นเค้าไม่สบายใจไปกับเราด้วย และเรายอมรับว่าหลังๆมานี่ มันมีความคิดไม่ดีมาบ่อยๆ แต่มันยังควบคุมความคิดได้ แค่มันมีบางทีที่แว๊บมาในหัว แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำจริงๆ เราหวังว่าสิ่งที่เราจะทำต่อไปในอนาคตมันจะช่วยเปลี่ยนแปลงตัวเราเองในตอนนี้ ให้ดีขึ้น.....
เราขอขอบคุณล่วงหน้า ถ้าเผื่อมีใครกดเข้ามาอ่านกระทู้ของเรานะคะ ขอบคุณค่ะ...