แปลกมั้ยที่เราแคร์แฟนมากเกินไป

แต่ก่อนค่ะ เราเป็นคนที่ไม่แคร์ความรู้สึกของแฟนมากเอาส้ะค่ะ อะไรนิดหน่อยก็ไม่ได้เลยนะคะงี่เง่าเรียกร้องความสนใจจากแฟนสุดๆเลยค่ะ แต่ระหว่างทางเราก็พยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อให้เป็นคนที่เข้าใจแฟนมากยิ่งขึ้น แต่พอเค้าไปเรียนเค้าก็เริ่มมีเวลาให้เราน้อยลงมากๆเลยค่ะ เค้าไปโรงเรียนเราก็ไม่ได้คุยกันเลยนะคะเพราะว่าเค้าจะต้องฝากโทรศัพท์ทุกวัน พอเลิกเรียนกลับถึงบ้านเราก็เข้าใจเขานะคะว่าเขาก็ต้องการอยู่กับครอบครัวบ้าง มีเวลาส่วนตัวของตัวเองบ้างเขาเลยไม่ตอบตรงนี้เข้าใจเขามากๆเลยค่ะ แต่เหมือนกับว่าทุกวันของการไปเรียนของเขาเขาจะเหนื่อยมากๆเลยแหละค่ะ บางวันเขาหลับตั้งแต่3ทุ่ม เลยค่ะ เขาโทรมาหาเราเพื่อจะได้คุยกันก่อนนอนแต่เขาดันเล่นติ๊กต๊อกตลอดเลยค่ะ พอเล่นจนพอใจเขาก็นอนแทบจะไม่ได้คุยกันเลยค่ะในแต่ละวัน เวาร์อาทิตย์เราก็เป็นฝ่ายไปหาเขาตลอดเลยค่ะ มันเป็นแบบนี้มาตลอดเลย พอเค้าปิดเทอมเราคิดว่าเขาจะมีเวลาให้เราเยอะกว่านี้ เราจะได้มีเวลาคุยกันมากกว่านี้แต่ว่ามันไม่ใช่เลยค่ะ เขาตื่นตอน4-5โมงเย็นแทบทุกวันเลยค่ะตั้งแต่ปิดเทอมมา พอตกเย็นมาเขาก็หลับตลอดเลยค่ะ ซึ่งเราก็รอนะคะ รอเพื่อที่จะได้คุยกับเขาตลอดเลยค่ะ เราทะเลาะกันเรื่องนี้กันมาตลอดตั้งแต่คบกันเลยค่ะ บางครั้งเรารอเขาถึงตี2-3ก็มีนะคะซึ่งตอนเช้าเราก็มีเรียนตอน9โมง เรายอมนอนดึกเพื่อที่จะคุยกับเขา จนมีครั้งนึงที่เราเผลอหลับก่อน พอตกเย็นเขาก็รีบโทรมาหาชวนเล่นเกมต่างๆนาๆ แต่พอถัดมาอีกวันก็เหมือนเดิมเลยค่ะ เราร้องไห้บ่อยมากกับเรื่องนี้ เราพิมพ์ต่างๆนาๆไปบอกเขาแล้วนะคะแต่ก็เหมือนไม่มีประโยชน์อะไรเลยแหละค่ะ เราแค่อยากหาพื้นที่เอาไว้ระบายความรู้สึกของตัวเราเองค่ะ เรารู้สึกเหนื่อยมากๆเพราะชีวิตมหาลัยมันก็หนักพอแล้วค่ะ กลับบ้านมาก็แค่ต้องการคุยกับแฟนเพื่อให้หายเหนื่อย แต่ก็นั้นแหละค่ะ เขาปล่อยให้เราอยู่คนเดียวบ่อยแล้ว จนบางทีก็แอบคิดนะคะว่าถ้าเราไม่มีเขาชีวิตเราก็คงอยู่ได้ เราอยู่คนเดียวบ่อยกว่าอยู่กับแฟนอีกค่ะ555 
ถ้าใช้คำผิดพลาดประการใดต้องขอโทษด้วยนะคะ สบายใจเมื่อไหร่จะมาลบออกทันทีค่ะ ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านความในใจเล็กน้อยของเด็กคนนี้