สวัสดีค่ะ เราอายุ23 เพิ่งจบมหาลัยได้ไม่นาน กำลังทำงานอยู่ ตลอดเวลาที่ผ่านมาชีวิตก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้นค่ะ
เราชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่ชายบ่อยๆมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้คิดว่าตัวเองดีกว่ามันก็ไม่ใช่
เราทำงานมา9เดือนเงินเดือน22kนอกจากภาระที่ต้องจ่ายจริงๆก็ให้พ่อแม่หมดเพราะเขาขอค่ะ แต่เราโกหกว่าได้20k ทุกๆวันแม่จะให้เงินเราทีละนิดละหน่อยค่ะเพื่อให้เราซื้อขนมซื้อข้าวกิน
ในขณะที่พี่เราทำงานแต่กลับไม่เตยต้องส่งเงินให้พ่อแม่เลย เพราะบอกว่าตัวเองมีครอบครัวต้องดูแล มีรถต้องส่ง ทั้งที่พ่อแม่ส่งพี่เรียน
แต่เราต้องกู้กยศ.เอา อีกทั้งก่อนเรียนจบแม่ใช้บัญชีเรากู้เงินแสนนึง เพราะบ้านมีปัญหาหา
พี่เรากลับได้เที่ยวได้ใช้ชีวิต มีทรัพย์สินที่เอาแต่บอกว่าเป็นภาระต้องส่ง แต่เรากลับไม่มีทรัพย์สสินไรที่เป็นของเราเเลยแม้แต่เงินเรายังไม่เคยได้เป็นเจ้าของมันด้วยซ้ำ เพราะว่าเราโสด มันเลยทำให้เราต้องแบกทุกอย่างไว้รึเปล่า แต่การที่พี่ชายไม่เคยช่วยพ่อแม่แม้แม่จะป่วยหนักเป็นโรคไต มันทำให้เรารู้ว่าเราเย็นชาแบบเขาไม่ได้ เราถึงรู้สึกทุกข์อยู่ทุกๆวัน คิดทุกๆวันว่าอยากทิ้งทุกอย่างแล้วหายไป พ่อแม่ไม่ใช่พ่อแม่ที่แย่เลย ตั้งแต่เด็กเขาให้ของไม่ทำให้เรารู้สึกขาด แต่พี่ก็มักได้มากกว่าเราเสมอ
พี่กับเราค่อนข้างตรงข้าม
พี่ติดเพื่อน เรากลับไม่ค่อยมีเพื่อน
พี่คุยสนุก แต่เราไม่ค่อยชอบพูด
พี่ติดเล่นใช้ชีวิตนอกกรอบ เรากลับเป็นคนอยู่ในกรอบ
ทั้งๆที่เราคิดว่าเราทำตัวเป็นเด็กดีไม่เคยมีปัญหาแบบพี่ พ่อแม่กลับดูมีความสุขเวลาอยู่กับพี่มากกว่าเรา...
ทำไมพี่ชอบทำตัวน่าสงสารชีวิตดูไม่มีอะไรเลย เหมือนตัวเองทุกข์อยู่คนเดียว ทั้งๆที่ได้มากกว่าเราทุกอย่าง
มีครั้งนึงที่แมาเล่าว่าพี่มาขอเงินแต่งงานแต่เขาไม่ให้เขามีปัญหาเหมือนกัน เราให้เงินเดือนเราเหมือนเดิม แต่ตอนงานแต่งพี่บอกว่าแม่ช่วยเขาออกเงินแต่งงาน ไม่รู้ว่านั่นหมายความว่าเขาเอาเงินเราไปให้พี่หรอ ทั้งๆที่ตัวเองบ่นพี่เราทุกวัน ว่าพี่ไม่เคยช่วยอย่างนั้นอย่างนี้
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ แต่รอบข้างก็บอกว่าเขาเหนื่อยกว่าเราเยอะ คือชีวิตเราอาจจะเหนื่อยไม่เท่าคนอื่น แต่ทำไมเราต้องเหนื่อยกว่าคนอื่นถึงจะท้อได้เหรอคะ
เรามีความฝันว่าอยากเรียนต่อต่างประเทศ คือเราไม่ใช่คนฉลาด เราเลยพยามเก็บเงินทีละเล็กละน้อย แต่พอบ้านมีปัญหามันก็หายไปเหมือนเดิม
แอบสงสัยเหมือนกันว่าชีวิตที่ไม่ต้องมีคนมาคาดหวัง มีอิสระทำอะไรที่อยากทำแบบสบายใจเป็นยังไง
หรือเพราะว่าเรายังเด็กความคิดตอนนี้ของเรามันเลยมองโลกไม่กว้างและเห็นแก่ตัวอยู่ใช่ไหมคะ
ขอวิธีทำให้เรารู้สึกปล่อยวางกับสิ่งที่อยากทำและมีแรงทำงานหาเงินใช้หนี้และให้ครอบครัวใช้หน่อยค่ะ
ไม่อยากแบกรับภาระคนเดียว แต่ถ้าไม่ทำก็รู้สึกเห็นแก่ตัว
เราชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่ชายบ่อยๆมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้คิดว่าตัวเองดีกว่ามันก็ไม่ใช่
เราทำงานมา9เดือนเงินเดือน22kนอกจากภาระที่ต้องจ่ายจริงๆก็ให้พ่อแม่หมดเพราะเขาขอค่ะ แต่เราโกหกว่าได้20k ทุกๆวันแม่จะให้เงินเราทีละนิดละหน่อยค่ะเพื่อให้เราซื้อขนมซื้อข้าวกิน
ในขณะที่พี่เราทำงานแต่กลับไม่เตยต้องส่งเงินให้พ่อแม่เลย เพราะบอกว่าตัวเองมีครอบครัวต้องดูแล มีรถต้องส่ง ทั้งที่พ่อแม่ส่งพี่เรียน
แต่เราต้องกู้กยศ.เอา อีกทั้งก่อนเรียนจบแม่ใช้บัญชีเรากู้เงินแสนนึง เพราะบ้านมีปัญหาหา
พี่เรากลับได้เที่ยวได้ใช้ชีวิต มีทรัพย์สินที่เอาแต่บอกว่าเป็นภาระต้องส่ง แต่เรากลับไม่มีทรัพย์สสินไรที่เป็นของเราเเลยแม้แต่เงินเรายังไม่เคยได้เป็นเจ้าของมันด้วยซ้ำ เพราะว่าเราโสด มันเลยทำให้เราต้องแบกทุกอย่างไว้รึเปล่า แต่การที่พี่ชายไม่เคยช่วยพ่อแม่แม้แม่จะป่วยหนักเป็นโรคไต มันทำให้เรารู้ว่าเราเย็นชาแบบเขาไม่ได้ เราถึงรู้สึกทุกข์อยู่ทุกๆวัน คิดทุกๆวันว่าอยากทิ้งทุกอย่างแล้วหายไป พ่อแม่ไม่ใช่พ่อแม่ที่แย่เลย ตั้งแต่เด็กเขาให้ของไม่ทำให้เรารู้สึกขาด แต่พี่ก็มักได้มากกว่าเราเสมอ
พี่กับเราค่อนข้างตรงข้าม
พี่ติดเพื่อน เรากลับไม่ค่อยมีเพื่อน
พี่คุยสนุก แต่เราไม่ค่อยชอบพูด
พี่ติดเล่นใช้ชีวิตนอกกรอบ เรากลับเป็นคนอยู่ในกรอบ
ทั้งๆที่เราคิดว่าเราทำตัวเป็นเด็กดีไม่เคยมีปัญหาแบบพี่ พ่อแม่กลับดูมีความสุขเวลาอยู่กับพี่มากกว่าเรา...
ทำไมพี่ชอบทำตัวน่าสงสารชีวิตดูไม่มีอะไรเลย เหมือนตัวเองทุกข์อยู่คนเดียว ทั้งๆที่ได้มากกว่าเราทุกอย่าง
มีครั้งนึงที่แมาเล่าว่าพี่มาขอเงินแต่งงานแต่เขาไม่ให้เขามีปัญหาเหมือนกัน เราให้เงินเดือนเราเหมือนเดิม แต่ตอนงานแต่งพี่บอกว่าแม่ช่วยเขาออกเงินแต่งงาน ไม่รู้ว่านั่นหมายความว่าเขาเอาเงินเราไปให้พี่หรอ ทั้งๆที่ตัวเองบ่นพี่เราทุกวัน ว่าพี่ไม่เคยช่วยอย่างนั้นอย่างนี้
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ แต่รอบข้างก็บอกว่าเขาเหนื่อยกว่าเราเยอะ คือชีวิตเราอาจจะเหนื่อยไม่เท่าคนอื่น แต่ทำไมเราต้องเหนื่อยกว่าคนอื่นถึงจะท้อได้เหรอคะ
เรามีความฝันว่าอยากเรียนต่อต่างประเทศ คือเราไม่ใช่คนฉลาด เราเลยพยามเก็บเงินทีละเล็กละน้อย แต่พอบ้านมีปัญหามันก็หายไปเหมือนเดิม
แอบสงสัยเหมือนกันว่าชีวิตที่ไม่ต้องมีคนมาคาดหวัง มีอิสระทำอะไรที่อยากทำแบบสบายใจเป็นยังไง
หรือเพราะว่าเรายังเด็กความคิดตอนนี้ของเรามันเลยมองโลกไม่กว้างและเห็นแก่ตัวอยู่ใช่ไหมคะ
ขอวิธีทำให้เรารู้สึกปล่อยวางกับสิ่งที่อยากทำและมีแรงทำงานหาเงินใช้หนี้และให้ครอบครัวใช้หน่อยค่ะ