เราเห็นแก่ตัวมั้ยที่เจอเรื่องแค่นี้ก็ไม่อยากออกกลางคันแล้ว

เราเรียนอยู่ ปวช.ปี3 สาขา เทคโนโลยีสารสนเทศอายุ18ปี  เรารู้สึกว่าเราเริ่มไม่มีความสุขตั้งแต่ฝึกงานเสร็จเทอม1 พอเทอม2เราต้องเริ่มทำโปรเจคจบแต่เราก็ไม่มีความสุขเลยเพราะเราเสนองานไปเยอะมากเสนองานง่ายก็แล้วยากก็แล้วตอนแรกเราเสนอทำเว็บไซต์แนะนำที่ท่องเที่ยวในจังหวัดเราได้คำตอบจากครูว่ามันต้องทำแบบมีแอดมินทำลอยๆไม่ได้นะแล้วเขาก็พูดอะไรไม่รู้อีกเยอะจนเราคิดว่าเปลี่ยนดีกว่าเพราะมันยากกว่าที่คิดเราก็เลยเสนอทั้งทำพัดลมบ้างแหละเกี่ยวกับหลอดไฟบ้างแหละแต่ก็ได้คำตอบประมาณว่าทำเพ่ออะไรเราเลยคิดและหากันเพื่อนในกลุ่มกันอีกว่าจะทำอะไรเราเลยเสนอไปว่าระบบเตือนภัยกันน้ำล้นตู้ปลาแบบเสียงแต่ก็ได้คำตอบกับมาว่าใครมันจะล้างตู้ปลาตลอดเราก็เลยเปลี่ยนอีกกับมาคิดที่บ้านว่าจะทำอะไรดีกับมาถึงบ้านก็เครียดจนร้องไห้แล้วระบายกับครอบครัวพ่อกับแม่ก็เลยเสนอว่าให้พี่คนโตช่วยคิดมั้ยเพราะพี่คนโตก็จบจากที่นี้เคยแข่งหุ่นยนต์ซ่อมนู้นนี้เป็นประดิษฐ์เป็นเราเลยทักหาพี่คนโตที่ทำงานอยู่ไกลบ้านช่วยคิดพี่เราตั้งใจคิดให้มากเลยช่วยเต็มที่มากจนได้โปรเจคเครื่องตัดหญ้าพลังงานแสงอาทิตย์มาเพราะพี่บอกว่าประหยัดค่าซื้อเชื้อเพลิงเราเลยคิดว่ารอบนี้มันคงผ่านแหละเพราะว่ามันมีเรื่องวงจรไฟเพราะว่าเลยเรียนเกี่ยวกับกำลังไฟกี่โวลล์ได้เรียนเกี่ยวกับวงจรไฟเรามีความหวังมากแต่มันก็ไม่ผ่านเขาบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับคอมเราเลยต้องเปลี่ยนอีกครั้ง ตอนกลับบ้านระหว่างทางเราอยากร้องไห้มากเพราะความเครียดกดดันมันกลับมาอีกแล้วแต่ก็ร้องไม่ได้พอถึงบ้านเราเห็นหน้าพ่อหน้าแม่มันเลยไม่อยากที่จะร้องไห้ให้พ่อแม่เห็นอีกว่าเราเครียดเราเลยเลือกที่จะมาร้องไห้ในห้องแล้วมักบอกพี่คนโตว่ามันไม่ผ่านแล้วเราก็คิดนะว่าทำไมกลุ่มที่ทำหุ่นไล่กาถึงผ่านเพราะพลังงานแสงอาทิตย์กับทำให้หุ่นไล่กามีเสียงหรอถึงผ่านได้ง่ายๆเราน้อยใจนะเอาจริงๆเราเป็นที่เจอเรื่องอะไรนิดๆหน่อยๆเราก็เครียดคิดมากเก็บกดแล้วกดดันตัวเองสุดๆช่วงฝึกงานก่อนหน้านี้เราก็เครียดเพราะต้องเจอสังคมที่นินทากับในสำนักงานต้องมาเจอกับคนขี้อวยลูกตัวเองแล้วมาดูถูกเราเพราะแค่เราเป็นเด็กที่เลือกเรียนเทคนิกแล้วยังต้องมาเครียดกับเพื่อนที่มีช่วงหนึ่งที่มันเรียนรด.ทำให้มาฝึกงานไม่ได้แต่เราก็คิดว่าเออเดียวพอมันฝึกรด.ครบกำหนดมันก็คงกับมาฝึกงานแหละจนมาถึงวันนั้นจริงๆกับแทบไม่มาเลยเป็นวันล่ะโรคเลยล่ะจนไม่อยากเชื่อใจหรือไว้ใจเลยอยากให้มันกับมาฝึกงานด้วยแทบตายทั้งเครียดทั้งกดดันจากคนในห้องนั้นโดนเปรียบเทียบกับลูกเขาก็ทำได้แค่เงียบแล้วทนเราต้องทนไปฝึกงานโดนที่ไม่มีเพื่อนอย่างงั้นจนฝึกจบจากที่เราอยากเรียนต่อเป็นเพื่อนมันแต่ตอนนี้ไม่แล้วเพราะแค่เปิดเทอม2มาได้แค่2วันทุกอย่างก็เป็นไปจากที่เราเรียนแล้วสนุกไม่ค่อยเครียดก็เจอแต่เครียดๆเรียนไม่มีความสุขเพราะมันเหมือนว่าตัวเองสะสมความเครียนนั้นยิ่งพอรู้ว่าตัวเองจะไม่เรียนต่อก็ยิ่งอยากทำทุกอยากให้มันดีให้มันผ่านจะได้จบแบบไม่มีอะไรติดค้างแต่มันกับยากยิ่งกว่าที่คิดเพราะแค่เสนอโปรเจคยังไม่ผ่านเลยแล้วจะทำโปรเจคได้ไงต้องมาโดนครูว่าเพราะคิดโปรเจคดีๆอย่างที่เขาต้องการไม่ได้ อุสาดิ้รนหากลุ่มเพราะเพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันเป็นเพื่อนคนเดียวที่คบอยู่กับมันแค่คนเดียวก็มีกลุ่มอื่นได้เอามันไปอยู่ด้วยมันเลยรอดตัวไปก่อนเลยก็ไม่แปลกหรอกที่กลุ่มอื่นจะสนใจมันเพราะมันเรียนเก่งแต่เราไม่เก่งเลยต้องดิ้นรนหน้ากลุ่มเองแล้วมักจะเหลือกลุ่มคนไม่เก่งโปรเจคมันเลยยากสำหรับกลุ่มเรามากๆเราตั้งใจที่จะทำมันมากๆเพราะไม่อยากมีอะไรติดค้างก่อนจบแต่มันก็ไม่เลยยิ่งเจอแต่เรื่องเครียดๆยิ่งไม่มีความสุขหรือสนุกกับการเรียนยิ่งกดดันตัวเองเราไม่ชอบที่เราเป็นแบบนี้เลย เราดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยเจอเรื่องแค่นี้แต่มันกับทำให้เรายิ่งอยากออกกลางคันเราตั้งใจเรียนมาตลอดนะพยายามไม่ให้ตกหรือติดร.,มส.มาตลอดจนมีเกรดเฉลี่ย3.08 ได้ล่ะมั้งถ้าจะออกกลางคันก็คงดูไม่ดีใช่ไม่ล่ะแต่เราคิดโปรเจคไม่ได้แล้วเราแทบไม่เก่งเรื่องคอมเลยด้วยซ้ำเราเหนื่อยมันไม่มีความสุขเลย