ใครไม่มีศาสนาเหมือนเราบ้าง

คือตอนเกิดมาเราเป็น คนพุทธ เรียนโรงเรียนวัด สวดมนต์ถือศีลภาวนามาตั้งแต่เด็กๆ  และด้วยความเป็นเด็กก็จะกลัวบาป และเชื่อเรื่องนรกสวรรค์ เรื่องสิ่งศักสิทธิ์ ยิ่งเชื่อ เพราะถูกสอนมาแบบนั้น กราบไหว้บูชามาตลอด จนกระทั่งชีวิต ไปถึงจุดที่แย่ที่สุด ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ขอร้องอ้อนวอน ภาวนา ให้สิ่งศักสิทธิ์ ช่วยให้เราก้าวผ่านมันไปได้  สุดท้ายก็มาถึงทางตัน มีเพียงตัวเราที่ยังนอนหายใจอยู่คนเดียว ที่พึ่งทางจิตใจ ไม่มีเลย นอกจากตัวเอง เคยเปลี่ยนใจไปเข้าโบถส์  รู้สึกดีที่ผู้คนใจดีมากๆ  แต่หลายๆ อย่างเราก็ไม่อินและเข้าไม่ถึงจริงๆ  ศาสนาอิสลามยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย  ยอมรับว่าศาสนานี้มีเสน่ห์มากๆ  แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เราก็ยังรู้สึกไม่ใช่สำหรับเรา เพียงเพราะทุกอย่างอาจจะใหม่  สุดท้ายร้องไห้อ้อนวอนต่อสิ่งที่มองไม่เห็น ที่เราเคยกราบไหว้บูชา ก็ไม่เป็นผล แม้กระทั่งสิ่งน้อยนิด ก็ยังไม่ปรากฏ  อยู่ๆมีความคิดเข้ามาในหัวว่า ก็ใช่ไง แม้แต่มองเรายังไม่เห็นเลย จะไปช่วยอะไรเราได้ ส่วนคนที่ทำให้เราผ่านเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตมาได้ มันคือตัวเรา  และนั่นคือจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิต  ทำให้เรารักตัวเองมากขึ้น เพราะไม่มีใครมาช่วยเราได้นอกจากตัวเราเอง เราเลยเริ่มดูแลตัวเอง เคารพตัวเอง รักตัวเอง รักร่างกาย ของเรา  ไม่นับถือศาสนาอะไรเลย   เคยนั่งสวดมนต์ทุกวัน เพราะเค้าบอกว่าดี  เราก็สวดเยอะมาก  แต่ทุกครั้งในใจ จะรู้สึก เมื่อไหร่จะจบ สักที ให้มันจบๆ  พอสวดเสร็จ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่เข้าใจความหมาย  ไม่รู้ทำไปทำไม ไม่มีความสุขเลย ปวดหัวมาก  แต่ความสุขของเราคือการ อยู่เงียบๆ คนเดียว ทำอาหาร เล่นกับสัตว์ ไม่ใช่ทำอะไรแบบนั้น  จริงๆคนที่ทำแล้วดีต่อชีวิตเค้ามันก็ดี  แต่มันก็คงไม่ได้ดีสำหรับทุกคน และเราคงฝืนทำต่อไปไม่ไหว  และด้วยเราเกิดมาในยุคที่ อาจจะไม่ได้รู้จักพุทธแท้ด้วยมั้ง ว่าคำสอนจริงๆ มันคืออะไร  แต่ทุกวันนี้คือเชื่อตัวเอง  เจอรูปปั้นอะไรก็เฉยๆ  ไม่ไหว้  ไม่สนใจ ไม่ไปขอ ไม่ไปอะไรทั้งนั้น ทำมาหากิน ตั้งใจทำงาน ดูแลตัวเองให้ดี ใช้ชีวิตตัวเองให้ดี ไม่ประมาท ก็พอ