จักรวาลที่ 972

ศรีจิตราได้ปรึกษาจักรภพว่า
"พี่คะ ฉันอยากทำศูนย์ข้อมูลข้ามจักรวาลค่ะ"
"ได้สิ"

สำหรับความรู้สึกของศรีจิตรา เมื่อเธอได้อภิญญาแปลกประหลาด
และสามารถติดต่อกับศรีจิตราในทุกจักรวาลได้
เธออยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ในฐานะนักศึกษาชั้นปีที่ 1
เผื่อจะได้ช่วยคนได้ในทุกจักรวาล

พอศรีจิตราปรึกษาจักรภพ เขาก็ขยับทันที
เขาเองเป็นนักศึกษาปี 3 ที่เป็นประธานชมรมคอมฯอยู่แล้ว
การขยับงบฯมาเปิดศูนย์ฯให้ศรีจิตรา จึงไม่ได้ยากเย็นเข็ญใจอะไร

เขาลุยจนเสร็จ พอศรีจิตราเห็น จึงถามเขาว่า
"พี่เชื่อเรื่องบ้า ๆ ที่ฉันเล่าให้ฟังเหรอคะ"
จักรภพยิ้ม "เรื่องทุกเรื่องที่ออกจากปากเธอ 
สำหรับพี่ไม่มีเรื่องบ้า ๆ หรอก มีแต่เรื่องสำคัญที่พี่พร้อมสนับสนุนทั้งนั้น"

"ทำไมล่ะคะ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ"
จักรภพคิด "น่าจะเป็นเรื่องของความรักมั้งครับ พี่รักเธอนะศรีจิตรา"
ศรีจิตรายิ้ม "ที่ฉันรู้สึก มันมากกว่ารักค่ะพี่"

จักรวาลที่ 1888

เทพจักรภพเอ่ยกับเจ้าหญิงศรีจิตราแห่งอนาวันว่า
"ต่อไป จะไปไหน ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปตามลำพังแล้วนะ"
"ทำไมล่ะคะ"
เทพจักรภพมองลึกลงไปในดวงตาของเจ้าหญิงศรีจิตรา
"ก็เพราะผมเป็นห่วงคุณไงล่ะ"
เจ้าหญิงยิ้ม "ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ"
"แต่ถ้าให้ผมดูแล มันอบอุ่นหัวใจมากกว่านะครับ"
"หมายความว่ายังไงคะ"
เทพจักรภพเข้าไปกอดเจ้าหญิงศรีจิตรา
"หมายความว่าผมรักคุณไงครับเจ้าหญิงศรีจิตราแห่งอนาวัน
ผมอยากจะปกป้องคุณ ดูแลคุณ แต่ที่สำคัญที่สุด
ผมรักคุณนะครับ"

จักรวาลที่ 971

ขณะที่สมเด็จพระราชินีศรีจิตรากำลังดูแลความเรียบร้อยในปราสาทหลักของป่านูเปีย
เจ้าชายจักรภพก็เข้ามาเจอพอดี
"โล่งอกไปที ผมตามหาคุณทุกที่เลย กลัวคุณจะเป็นอันตราย"
"ไม่เป็นไรค่ะ เราอยู่ในป่านูเปียนะคะ พวกนั้นทำอะไรเราไม่ได้หรอกค่ะ"
"แต่ห้ามไม่ให้ผมห่วงคุณไม่ได้หรอก"
จักรภพเข้าไปกอดศรีจิตรา
"ผมรักคุณนะศรีจิตรา รักคุณมากที่สุดเลยล่ะครับ"
"ฉันก็รักคุณค่ะ รักตั้งแต่แรกเห็นเลย รักมากขึ้นทุกวันจนมาถึงวันนี้"

จักรวาลที่ 5

ขณะที่ศรีจิตราถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มด เธอกำลังโดนจับมัด
และกำลังจะโดนเผา
จักรภพมาเห็นเข้า จึงห้ามไว้ แต่พวกนักบวชไม่ยอม
"ถ้าท่านนายพลจะช่วยนังแม่มดนี่ ท่านจะต้องยอมถูกโบย 100 ครั้ง
ท่านจะยอมไหมล่ะ"
จักรภพหันไปมองหน้าของศรีจิตรา แล้วก็หันมามองคณะนักบวช
"ได้"

พวกนักบวชจับจักรภพถอดเสื้อออก จับมัดแล้วจึงโบยหลังด้วยแส้
พวกนักบวชอยากทำกับเขาแบบนี้อยู่แล้ว 
เมื่อเขายอม จึงกลายเป็นโอกาสอันดี

ขณะถูกโบยหลัง จักรภพมองหน้าศรีจิตราตลอดเพื่อขอกำลังใจ
ศรีจิตราเองก็มองเขาและส่งกำลังใจให้เขาตลอดการโบยนั้น

น่าเสียดายที่จักรภพถูกโบยจนตาย 
หลังจากพวกนักบวชกลับไปแล้ว เธอเข้ามานอนกอดศพเขา
แล้วร้องไห้เหมือนคนบ้า

จักรวาลที่ 452

ณ ฉนวนกาซา

จักรภพกับศรีจิตรากำลังอพยพลงใต้ตามคำแนะนำของกองทัพอิสราเอล
ทั้งคู่คือคู่รักยากจนที่ไม่มีรถจะขับหนี จึงต้องเดินเอา
ตอนนั้นศรีจิตราป่วยมาก จึงเดินต่อไปไม่ไหว

ศรีจิตราล้มลงและนอนหงาย "ฉันไม่ไหวแล้วล่ะค่ะที่รัก
คุณรีบหนีไปเถอะ คุณยังพอมีแรง"
"ผมไม่หนีไปไหนหรอก ผมจะอยู่กับคุณ ผมแบกคุณขึ้นหลังได้นะ"
"อย่าเลยค่ะ ฉันกอดคอคุณไม่ไหวหรอก ฉันไม่มีแรงอีกแล้ว"
"อย่ากลัวนะครับ คุณจ้องหน้าผมไว้นะ เราจะมีกันและกันนะที่รัก
จ้องหน้าผมไว้นะ จำหน้าผมไว้แล้วคุณจะรู้สึกปลอดภัย"
ศรีจิตราเอื้อมมือไปจับหน้าของจักรภพ
"ขอบคุณมากนะคะ ยอดรักของฉัน"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ขีปนาวุธของกองทัพอิสราเอล
จะฉีกร่างของทั้งคู่เป็นผุยผง

จักรวาลที่ 1940

ขณะที่จักรภพเป็นเจ้าชายแดนเถื่อนอยู่บนโลกที่ล่มสลาย
เขากับเพื่อนกำลังนั่งคุยกันรอบกองไฟ

ก็มีคนมาบอกเขาว่ามีคนมาบุกรุกหรือมาหาหรือมาเยี่ยมเยียนก็ไม่รู้
จักรภพออกไปพบคนผู้นั้น แล้วเขาก็พบศรีจิตราในนามราชินีพระจันทร์

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ"

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยืนจ้องหน้ากันอยู่นาน

ก่อนเคยเหงา เคยรู้สึกเหว่ว้า
เคยมองหา ความรักนั้นมันอยู่..ที่ใด

โลกใบใหญ่ เหลือเกิน
มีผู้คนอยู่มากมาย
แต่หัวใจมันกลับเหงาขึ้นทุกที

แต่เมื่อฉัน ได้พบกับเธอ
สิ่งที่เธอ ให้ฉันไม่รู้มัน คืออะไร

โลกใบใหญ่ใบเดิม
กลับไม่เคยต้องเหงาใจ
แค่ฉันนั้นยังมีเธออยู่ตรงนี้

* เธอเป็นมากกว่ารัก 
เพราะเธอนั้นคือครึ่งชีวิต
ฉันใช้เวลาทั้งชีวิต 
เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน
และสุดท้ายก็เจอ 
ว่าเธอคือทุกอย่าง ที่เติมเต็มหัวใจ
จากนี้ทุกลมหายใจ ฉันคือเธอ

หากว่าเธอนั้น คือความรัก
ก็เป็นรักที่ดี จนไม่มีคำบรรยาย

ช่างโชคดีเหลือเกิน ที่มีเธอเดินข้างกาย
ชีวิตนั้นได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย

( ซ้ำ * , * )

จากนี้ทุกลมหายใจ ฉันคือเธอ