อ่านเนื้อหาเถอะครับ

ผมศึกษาธรรมจนอยากบรรลุขั้นโสดาบันไม่ก็นิพพานไปเลย แต่มารู้ความจริงว่าการบรรลุขั้นโสดาบันต้องมีบุญแต่ชาติก่อนแล้วพอมาดูการนิพพานยิ่งยากเข้าไปอีกผมกลัวสิ่งที่เรียกว่านรก สัตว์เดรัจฉานหรือเปรตแต่กลับกันผมก็ไม่อยากขึ้นสวรรค์เพื่อรอตายและก็ไม่ได้อยากมาใช้ชีวิตแบบมนุษย์อีกมันทำให้ผมเครียดผมเริ่มนั่งสมาธิ สวดมนต์ ถือศีล5และก็ละความคิดอกุศลเริ่มได้บ้างแล้วส่วนขันต์5ก็พอรู้วิธีหยุดมันแต่ผมพูดจริงๆนะผมยังเครียดอยู่อยากฟังธรรมแต่ตัวเองชอบหลับไปและตอนนี้ผมก็กินเจเป็นเพื่อนแม่ซึ่งมันก็ขัดกับการเป็นโสดาบันอีก ถึงตอนนี้ผมอายุแค่14แต่ผมไม่รู้ว่าจะตายตอนไหนเร็วไหมผมจะได้บวชไหม ผมจะได้ศึกษาธรรมอย่างแท้จริงไหม ผมทำอะไรก็ไม่มีความสุขได้แค่ความสงบแต่ไม่ใช่ความสุขเลยพอออกจากการทำสมาธิมันก็ยังคงรักษาความสงบนั้นได้เพียงชั่วคราวสุดท้ายผมก็เครียดขันต์ 5น่ากลัวจริงครับ ก่อนนอนก็ชอบดูคลิปตลกๆนะครับแต่ก็ไม่มีความสุขเลยกลับท้อและเบื่อหน่ายกับมันพอมาทางธรรมก็เหมือนจะตาสว่างนะครับแต่ก็ไม่เลยเหมือนตาบอดอะครับ
ตอนนี้ผมไปทางโลกก็ช่างเบื่อหน่อยกับมันส่วนทางธรรมก็พยามยามเพียร อดทนครับแต่ไม่มีกำลังใจก็ไปต่อเลยเหมือนรู้สึกทำไปก็ยังต้องหวังว่าชาตินี้เราจะเป็นชาติที่บรรลุขั้นโสดาบันใช่ไหมหรือแบบชาตินี้เราจะละกิเลศแล้วนิพพานได้ใช่ไหม
ช่วงแรกๆที่ผมฟังธรรมผมฟังพุทธวจนแต่ก็นั้นแหละครับผมฟังก็มีปฏิบัติที่ดีแต่ผมก็พึงมาทราบข่าวเสียๆหายๆของท่านก็เลยหมดศรัทธาแต่จะหาพระองค์อื่นตอนนี้ก็ยากแท้ครับที่มันจะตรงใจเรา
หรือตอนนี้ผมควรพักกับมันครับออกไปหาความสุขก่อนแล้วค่อยมาฟังธรรมใหม่ครับหรือยังไงี้แนะด้วยครับ