อยากระบายค่ะ จากคนที่มีความฝันอยากเป็นนักเขียน

บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าคิดอะไรอยู่ ชอบการเขียนนะ ภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองเขียน ท้อบ้างเวลามีคนมาวิจารณ์แต่ไม่เคยคิดจะหยุดเพราะมันคือความชอบของเราแต่พอเป็นคนๆหนึ่งที่เรารักทำไมมันไม่เหมือนกัน เราคิดว่าเราไม่ได้อคตินะ เวลาเราโพสต์นิยายในอินเตอร์เน็ตเราเคยภูมิใจมาก แต่ทุกครั้งจะมีเสียงพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนไปพลางล้อเลียนนิยายเรา มันอาจเป็นเรื่องเล็กๆแต่เราไม่ชอบเลย ความภูมิใจของเรา นิยายของเรา ความชอบของเรา เราแค่ภูมิใจ เรารู้ว่าเราไม่อาจเปลี่ยนความคิดคนอื่นได้
แต่บางครั้งความคิดเห็นที่เราเอาไปปรับใช้ไม่ได้วิจารณ์แบบไม่มีปลายเหตุ ไม่ได้ให้กำลังใจ
ทำได้แค่ลืมๆมันไป มันเสียใจนะ ความตั้งใจของเรา
ทุกอย่างเหมือนหยุดลงชั่วขณะ ก่อนกับมาโลกปัจจุบัน โลกที่เราเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง