คนที่ใจกล้าออกมาจากความสัมพันที่ไม่สามารถพัฒนาได้มันเท่มั้ยคะ

คือเราอยู่ในจุดๆที่เรียกว่า มันไม่โอเคกับความสัมพันธ์นี้มาก ไม่ค่อยอยากด่วนสรุปว่าสรุปแล้วปัญหามันเกิดขึ้นจากตัวเราเองหรือตัวเขา เรารู้ว่าเขาไม่มีเวลาว่างทั้งวันที่จะโทร ทักหา หรือเล่นเกมด้วยกันได้ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เขาว่างงาน เรามักจะนอยด์ตลอด แล้วพอคิดถึงก็เผลอร้องไห้ออกมา(เราค่อนค้างจะ cry baby)เพราะมันเป็นสิ่งที่เราไม่เข้าใจว่า ทำไมถ้าว่างแล้วทำไมไม่โทรหา หรือไม่ก็ทักบอกว่า วันนี้อยากมีเวลาส่วนตัว แต่นี้กลับหายเงียบจนเราคิดว่าเขามีคนอื่น เขาเบื่อ เขารำคาร หึ..ก็ไม่แปลก เราร้องไห้ใส่เขาบ่อยจะตาย เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เข้าใจเรา ทั้งเรื่องส่องผู้หญิง เราไม่เข้าใจว่าเราไม่สวยพอหรอ เรื่องเวลา เราไม่เข้าใจว่าเรามันน่าเบื่อจนไม่อยากเอาเวลามาอยู่ด้วยหรอ เรื่องเกม เกมเราช้ามาก เข้าเกมช้าสุดๆ เรากลัวเขาลำบากใจ พอเราบอกถ้าอยากเล่นก็เล่นสุ่มทีมเอาเลย เขาก็บอกว่าอยากเล่นกับเรา ช่วงนี้พอถามอะไรก็ชอบหงุดหงิดใส่(เหมือนคนเบื่อ เหมือนมีคนอื่น)เราก็ตีความไปต่างๆนาๆ แล้วเริ่มตั้งคำถามกับเขา ไม่รู้สิคะ เราอาจจะถามมากไปมั้ง..ช่วยไม่ได้หนิ่ ก็เขาเริ่มเปลี่ยนไป เขาชอบบอกว่าเรานิสัยเด็กน้อย ฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันมาอยู่กับเธอนะ ถ้าอยากได้เวลานักก็ไปหาคนอื่นไปแล้วค่อยมาเลิกกัน ให้ตายเหอะ..เขาพูดแบบนี้มาได้ยังไงโดยที่เรารอเขาทิ้งวัน พอเราบอกว่าเรารอ เขาก็ชอบบ่นว่า จะรอทำไมไม่เห็นจำเป็น อืม..คงงั้น เราอาจจะนิสัยเด็กน้อยไปจริงๆ เราร้องไห้จนเขาบอกว่า หยุดร้องดิ๊ มันน่ารำคารน่าเบื่อ เราก็เถียงไปว่า จะให้คนอื่นมาปลอบแทนที่จะปลอบกันเองหรอ เรานี่จุกแทบจะพูดไม่ออกเลย จนเขาพูดว่า เธอก็มีคนอื่นให้ปลอบเยอะแยะจะกลัวอะไร นี้มันไม่แคร์กันเลย..ไม่เลย..เราพูดไปแล้วว่าดูเหมือนไม่แคร์ไม่สนใจเลย " ก็ถามตลอดกินข้าวรึยังอาบน้ำรึยังนี้เรียกไม่แคร์หรอ" โห่..แต่นั้นมันคำถามคลาสสิคมากๆนะ..การแคร์กันคือการแคร์ความรู้สึกสิ


ความรัก LDR
เราอยากเลิกนะแต่ใจไม่กล้าพอ เราคงเห็นเขาหัวเราะมีความสุขกับคนอื่นไม่ได้หลอก เราเจ็บ