สวัสดีครับพี่ๆน้องๆคนอ่าน ผมมีเรื่องจะปรึกษาคุณ ผมอายุ12 ผมไม่ได้ต้องรับภาระอะไรจากครอบครัวไม่ต้องรับแรงกดดันให้สอบเข้าหมอสอบเข้าอะไร เขาคือเซฟโซนหนึ่งเดียวในชีวิตของผม คุณจะว่ามันไร้สาระก็ได้ทั้งๆที่มีครอบครัวเข้าใจในตัวเราขนาดนี้แต่กลับอยากตายคิดว่าตายไปแล้วจะดีกว่า ผมไม่ได้อยากเท่อยากคูลผมแค่อยากระบาย เวิ่นมานานขอเล่าเลยแล้วกัน ผมโตมากับครอบครัวที่มีอารมณ์ร้อน แม้ว่าแม่ของผมจะปกป้องผม จะคอยให้กำลังใจผมอยู่เสมอ แต่พอแม่โกรธเข้าหน่อย ก็เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคนตอนผมเด็กๆแม่มักโยนเข้าของใส่พ่อผมเวลาทะเลาะกันจนเป็นภาพติดตา ผมเองก็โดนแบบนั้นเช่นกัน ทุกครั้งที่มีเรื่องในบ้านแม่จะเป็นคนที่เสียงดังมาก และไม่ยอมฟังใคร แต่ผมก็เข้าใจแม่ เพราะพ่อของผมเป็นคนเจ้าชู้ เขาเคยมีเมียน้อยเรียกว่าหลงจนหน้ามืด เขาตีผมกับแม่ ด่าขึ้นกูตะคอกเสียงดังถึงภายนอกพ่อจะเป็นคนใจเย็นก็ตาม ทุกอย่างวนลูปเหมือนวงจรชีวิต กลายเป็นส่วนนึงในความคิดของผม แต่แม่ก็พร่ำสอนผมตลอดว่าอย่าทำตาม ผมยังจำติดตาในวันที่แม่นั่งร้องไห้ และวันที่พ่อหัวแตกนั่งซมอยู่ห้องอาหาร ครั้งนึงพ่อกับแม่เคยทะเลาะกันผมยังเด็กนั่นคือครั้งแรกที่สมองผมเริ่มจดจำการกกระทำพวกนั้น พ่อเอาหัวแม่ฟาดไปที่ประตู แม่ร้องโวยวายเรียกคนช่วย ผมช่วยแม่ไม่ได้ จนโตมาผมก็ได้รู้ว่าโลกนี้มันอยู่ยากแค่ไหน บ้านผมมีฐานะปานกลาง ไม่ได้อดสูแต่ก็ไม่ได้รวยล้นฟ้า บางทีก็ขัดสนเรื่องค่าเทอม ผมจึงยังตั้งใจเรียนพยายามรักษาเกรดเอาไว้ แม่และพ่อเป็นกำลังใจให้ ผมเข้าโรงเรียนที่อยากเข้าได้ แต่เกรดของเทอมที่ผมฝันเอาไว้ไม่เป็นจริง แม่บอกว่าไม่เป็นไรเทอมหน้าเอาใหม่ค่อยๆปรับตัว แต่มันก็ย้อนแย้งกับประโยคนึงที่แม่เคยพูดกับผม ' รู้ไหมที่กูบอกว่าไม่ได้หวังให้เป็นอย่างนู้นอย่างนี้เพราะอะไร เพราะกูหมดหวังในตัวไปแล้ว ' คำนั้นยังฝังอยู่ในหัวของผม ถึงจะโตมาจนป่านนี้ผมก็ยังถูกด่าว่าอยู่บ่อยๆ แต่ช่วงนี้ก็สงบขึ้นมาบ้าง แต่มันกลับหนักกว่าเดิม แม่ชอบโทษผมโทษพ่อโทษทุกคน แม่มักทำเป็นลืมว่าเคยพูดอะไรไว้ พ่อของผมก็พอกัน มีอีกเหตุการณ์นึง ผมเป็นคนกลัวผี ผมลงมาจากชั้นสองของบ้านเพื่อหยิบน้ำช่วงนั้นเป็นเวลาค่ำมีเสียงแปลกๆตามประสาเด็กอายุ8-9ขวบ ผมไม่กล้าขึ้นไปได้แต่รอพ่อกับแม่ลงมา จนพ่อลงมาผมเริ่มมีหวังแต่จู่ๆพ่อก็เดินมาด่าผมแล้วเอาเท้าเตะ แม่ที่ลงมาก็ไม่ได้เช้ามาช่วยแต่กลับซ้ำเติม มันเหมือนฝันร้ายของผม แต่เหตุการณ์แบบนี้มักจะจบหลงเมื่อเรานอนและตื่นขึ้นทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทุกภาพที่อยู่ในความทรงจำของผมทำให้ผมมีอาการเครียด ในบางทีก่อนนอนผมจะปวดหัวผมเล่าให้แม่ฟังพ่อฟัง พวกเขาก็รับฟังและคอยช่วยผม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่เพราเขานั้นแหละคือคนที่ทำให้มันเกิดขึ้น ผมกับแม่เคยขับรถออกมาจากบ้านปล่อยให้พ่อนั่งอยู่คนเดียว เรากลับมาตอนตี3 พ่อหลับไปแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับ ผมกลัว ผมเป็นเด็กที่อ่นไหวเกินไปและขี้ขลาดตขาวกระต่ายตื่นตูม พ่อแม่ชอบว่าผมว่าร้องไห้ทำไมร้องไห้ไม่ได้ช่วยอะไร ผมเคยร้องไห้หนักๆจากความเครียดเรื่องสัตว์เลี้ยงที่พ่อแทบไม่สนใจพวกมันเลย พ่อด่าผมตะโกนไล่ผม พ่อบอกผมว่า ' ถ้าร้องไห้หนักๆแบบนี้อีกหน่อยก็จะฆ่าตัวตาย ' ผมได้แต่ร้องไห้ แม้แม่จะเคยบอกว่าถึงเวลาตายเดี๋ยวตายเองไม่ต้องไปเร่งมันแม่บอกว่าผมไม่ใช่ภาระแต่กลับกันแม่กับพ่อก็เคยซ้ำเติมผมในหลายๆครั้งเหมือนว่าการมีตัวตนอยู่ของผมคือปัญหา ทั้งการทะเลาะในโรงเรียนค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้น มันกลายเป็นว่ากำลังใจในการมีชีวิตผมน้อยลง ผมอยากจะพูดกับใครสักคนนึงให้เขาได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผมความเจ็บปวดทั้งหมดที่ผมได้รับตลอด ผมเคยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายและหนีออกจากบ้านแต่มาคิดๆดูแล้วมันไม่คุ้มผมจึงละไปสักพักนึงมันก็กลับมา ผมคิดว่าผมคือตัวปัญหาคือภาระ ตายๆไปก็ไม่มีผลกระทบเท่าไหร่หรอกแถมค่าใช้จ่ายก็น้อยลงด้วยไม่ต้องคอบหาข้าวให้ปมกิน จะไม่มีผมมาผเวยวายร้องเจ็บเวลาเป็นอะไร อันที่ผมก็แค่อยากให้พ่อกับอม่สนผมมากกว่านี้ผมดูเหมือนคนเอาแต่ใจแต่ผมก็แค่ต้องการให้แม่กอดผม ให้พ่อกลับมารักแม่กับผมเหมือนเดิม ไม่ได้มีพันธะอะไรหรอกที่จะห้ามให้ผมตายแต่พอนึกว่าตื่นมาพรุ่งนี้จะไม่เจอใครแล้วผมก็คงปล่อยโฮออกมา ทั้งนี้ผมไม่ได้จะมาบอกว่าผพ่อแม่ผมเป็นคนไม่ได้หรอก พ่อกับแม่คือคนห้กำเนิดผมทำให้ผมมีที่อยู่มีข้าวกินมีที่เรียนให้ศึกษามีค่าขนมให้ ผมรักพวกเขามากจริงๆ จนไม่รู้ว่าถ้าตายไปขึ้นมาจะนึกเสียดายทีหลังไหม มาถึงตรงนี้แล้วคนที่อ่านอยู่ผมจะขออขอบคุณนะครับที่รับฟังเรื่องเล่าของผมมันอาจน่าเบื่อและน้ำเน่าไปหน่อย แต่ผมก็ดีใจที่คุณยังรับฟังการระบายของผมอยู่ ผมอาจไม่ใช่ลูกที่ดีทำให้พ่อแม่ผิดหวังมาหลายครั้งแต่ผมก็อยากจะขอคำปรึกษาจากพวกคุณที่อ่านอยู่ ผมควรเอายังไงกับความคิดที่อยากฆ่าตัวตายดีครับ ผมอยากจะแก้ปัญหาให้มันออกไปจากหัวผม ยอมรับเลยว่าผมหน้าตาไม่ได้ดีขนาดนั้นรูปร่างไม่ได้เพอร์เฟคแต่ลึกๆผมก็ยังอยากใช้ชีวิตต่อ ช่วยแนะนำผมทีนะครับ ขอบคุณครับ
ตายไปแล้วจะดีกว่าจริงๆเหรอ