เมื่อญาติเห็นแก่ตัว เวลาเราเป็นงานอะไรไม่เคยมาช่วยเลย

ตามหัวข้อที่ตั้งเลยค่ะ เราพึงโตมาอายุได้ 26 ปี ครอบครัวเราเป็นคนอีสานมีกันแค่ 3 คน พ่อแม่ลูก  และครอบครัวอาศัยอยู่กับญาติฝั่งพ่อในหมู่บ้านเดียวกัน ช่วง 1-2 ปีมานี้บ้านเรามีงานแต่งงาน งานเกษียณของพ่อ แม่เราไปเชิญญาติมาเป็นเจ้าภาพ มาดูงานข่วยกัน มาดูความเรียบร้อยต้อนรับแขก ดูกับข้าว ในความคิดแม่เราและเราคิดว่าญาติฝั่งพ่อจะเป็นเหมือนครอบครัวอีสานคนอื่นๆที่เขาช่วยกันจัดงาน  แต่เป็นภาพญาติฝั่นพ่อทุกคนมาเป็นแขกเว้ย เอ้า!  มาสายๆ 8-9 โมง แต่งตัวมาสวยและมานั่งสวยๆเป็นแขก  งงงง ตอนงานแต่งเราและแม่ผิดหวังกับญาติฝั่งพ่อมาก เรามีกันแค่ 3 คนและวิ่งช่วยกันดูทุกอย่างใครมันจะไปดูไหว คิดดูว่าเจ้าสาวได้วิ่งไปเสริฟอาหารให้แขกจนพิธีกรถามหา จะให้พวกเรา 3 คนบริหารจัดการยังไงวะ พอจบงานแต่งแม่เราน้ำหนักลง 3 โลอะคิดดู 
      พอมางานที่ 2 งานเกษียณพ่อจัดที่บ้านเป็นการที่เพื่อนที่ทำงานพ่อมาส่งที่บ้าน กินข้าวเล็กๆ แขก 20-30 คน แม่เราก็ไปบอกญาติฝั่งพ่อเหมือนเดิมว่ามาทำกับข้าวช่วยเด้อ  เป็นภาพ! เขาไม่มา ไม่มาแบบไม่เห็นเงาเลย  เรากับแม่เสียใจจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้วะ จะพูดก็เกรงใจพ่อเลยอดทนปล่อยผ่าน
       วันนี้ที่เรามาตั้งกระทูเราอึดอัดกับญาติเรามากจนจะกลายเป็นปมในชีวิตเราแล้ว เวลาไปงานคนอื่นญาติเขาก็ช่วยกันดี เราก็เสียใจคิดถึงงานตัวเองตลอด  เลยอยากถามว่าครอบครัวเราทำอะไรผิดหรือเปล่าวะทำไมญาติถึงเห็นแก่ตัวแบบนี้  หรือว่าเราแค่ดวงซวยที่เกิดมามีญาติเห็นแก่ตัว  ชนิดไม่ยินดียินร้ายกันมันก็แทบไม่นับว่าเป็นญาติกันแล้วมั่ง