มันคือคงวามทรงจำวันอาทิตย์ในวัยเด็ก จะเป็นวันที่เงียบ อากาศดี แดดออก ฟ้าใส เสียงลม กลิ่นผ้าที่ตาก เดินออกมาจากบ้าน ก็ไม่ค่อยมีคน เป็นความทรงจำที่เป็นภาพและวามรู้สึกที่ชัดเจนมาก จนปัจจุบันอายุ25แล้ว ทุกครั้งที่วันไหนมีบรรยากาศแบบนั้นจะรู้สึกว่าวันนั้นวันเป็นอาทิตย์ และรู้สึกโหวงๆ
อยากรู้ว่าคนอื่นเป็นแบบนี้มั้ย
เรากลับมาคิดหลายครั้งว่า ทำไมอิมเมจวันอาทิตย์เราถึงต้องเป็นวันที่ เงียบอากาศดี แดดออกและฟ้าใส
อาจเป็นเพราะบ้านเราที่อยู่ตอนนั้น เป็นบ้านพักพนักงานที่อยู่ในโรงโม่หินแห่งนึงในจ.สตูล
ซึ่งพ่อเราเป็นหัวหน้าช่างซ่อม พวกรถสิบล้อ แมคโคร สิ่งที่จำได้คือทุกวันจะได้ยินระเบิดหินตอน6โมงเย็นทุก แล้วก็เสียงจอแจ
ยกเว้นวันอาทิตย์ที่ทุกอย่างจะเงียบ แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าทำถึงเป็นว่าที่อากาศดี กลับถ้าเป็นว่าที่ฝนตกหรือความชื้นในอากาศเยอะ จะมีความทรงจำอีกแบบนึงที่จำเป็นช่วงเวลาที่ผ่านมามากกว่า หรือไม่ก็แบบเวลาได้กลิ่นสบู่กลิ่นหนึ่ง ก็จะนึกถึงช่วงเวลานั้น
อยากให้มาทุกคนแชร์ความทรงจำ ให้ฟังหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง