รู้สึกว่าตัวเองเว้าแหว่งไป ทำอะไรได้บ้างนอกจากปล่อยเวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ

ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าผมเขียนกระทู้นี้ด้วยอาการที่ไม่ได้มีสติสัมปชัญญะอย่างที่คนปรกติควรจะเป็น 100 % และนี่ไม่ใช่หัวข้อที่จะมาบ่นเรื่องความเหงาปัจเจกบุคคลหรือการหาคู่ ผมขอเรียกอาการของตัวเองในตอนนี้ที่ติดอยู่กับผมมายาวนานหลายปีว่า"อาการสมองชา" อย่างไรก็ตามผมยังมีความรู้สึกเจ็บปวด เศร้า เสียใจ ดีใจได้อย่างปกติ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นจริงหรือผัสสะที่ถูกผมรับรู้ ไหลผ่านการรับรู้ของผมไปรวดเร็ว และส่วนใหญ่ถูกลืม ผมผ่านอาการเหล่านี้มายาวนานแต่ดูเหมือนรวดเร็ว ราวกับว่าผมกระพริบตาเพียงหนึ่งครั้งแล้วเวลากลับล่วงมาแล้วเป็นปี ผมพยายามใช้ชีวิตตามปกติ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน จนวันนี้ผมตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองมีอาการสับสน นึกอะไรก็ไม่ออก เหมือนในหัวผมมีแต่ความมืด ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรอย่างไร แต่สุดท้ายก็ผ่านวันมาอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน อาการผมแย่ที่สุดในรอบหลายปีที่เริ่มป่วยมา ผมไม่เชื่อว่าจะมียาอะไรที่รักษาผมให้กลับมาปกติเหมือนก่อนที่ผมจะป่วยได้อีกแล้ว และการรักษาที่ควรจะทำให้ผมดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นตรงกันข้ามทำให้ผมสิ้นหวัง ตอนนี้ผมยังสื่อสารได้แต่ทำได้ไม่ดีเท่าเดิม และสิ่งที่ผมกลัวอาจจะเกิดขึ้น ความเฉื่อยชาที่เกิดขึ้นมันน่ากลัว ราวกับสติผมจะฟั่นเฟือน

เนื่องจาก สภาวะจิตใจของผมในตอนนี้ไม่ค่อยมั่นคง ขอรบกวนคอมเมนท์ด้วยความสุภาพและไม่ใช้ถ้อยคำใดๆที่เป็นการเสียดสีนะครับ