เคยได้ยินไหมคะที่ว่าถ้าครอบครัวไหนเติบโตมาดีจะอยากได้สามีที่รักเราเหมือนพ่อ แต่เราเป็นคนนึงที่ถ้ามีสามีหรือคนรอบตัวแบบพ่อตัวเองเราขอหนีไปไกล ๆ ดีกว่า พูดได้ว่าเราไม่ชอบพ่อตัวเองแต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดหรอกถามว่าสิ่งที่เราเจอมา มันแย่มากมั้ยก็คงไม่มากถ้าเทียบกับครอบครัวคนอื่นที่มีปัญหาครอบครัวหนัก ๆ แต่เราไม่ชอบพ่อตัวเองเราผิดไหม? มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยแต่เราไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ไม่รู้จะเล่ารายละเอียดยังไงเพราะมันก็เยอะ บางทีเพศพ่อก็ชอบทำตัวมีอำนาจกดฝ่ายที่อ่อนแอกว่า หรือไม่ก็มีนิสัยให้ฝ่ายญ ทำนู่นนี่ให้ทุกอย่าง เขาใจค่ะว่าคนรักกันทำให้กันได้แต่เราก็ควรช่วยกันบ้างไม่ใช่เป็นฝ่ายรับอย่างเดียว มีอีโก้ ตัวเองทำผิดก็ปล่อยเฉย ถ้าคนอื่นทำผิดคือไม่ได้เลย แต่ดีที่ว่าพอเราโตเขาก็ไม่มายุ่งไม่มาตีเหมือนแต่ก่อน นิสัยแบชายแท้เป็นใหญ่มาก โดยรวมคือเขาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวบางทีเราก็โกรธแทนแม่แต่แม่เราก็เงียบไว้ ยอมตลอด เคยถามนะว่ายอมทำไมทำไมไม่สวนกลับไปบ้างเขาก็บอกไม่อยากให้ครอบครัววุ่นวายเห็นแก่ลูก แต่ถ้าถามเราว่าเราไม่มีพ่อได้ไหมเราก็ไม่ติดนะบางทีการเห็นแก่ลูกก็ไม่ใช่ทางออกที่ดีเสมอไป สิ่งนี้มันเป็นความคิดสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่หรือเปล่าคะ เป็นตามวัยตามยุคสมัยมั้ย? อยากรู้ในมุมมองของคนที่แต่งงานมีครอบครัวแล้วค่ะ เรายังเป็นวัยรุ่นเคยมีแฟนที่นิสัยแบบชายแท้เป็นใหญ่เราไม่โอเคเราก็แค่เลิก แต่คนที่แต่งงานแล้วทำยังไงคะ หรือมองว่ามัรเป็นเรื่องเล็กน้อยที่มันไม่ควรจะเป็นเรื่องปกติแต่ทำเหมือนเป็นปกติไปแล้ว ขอบคุณที่มาตอบกระทู้ด้วยนะคะ ขอความกรุณาตอบด้วยความสุภาพอยากทราบมุมมองของทุกคน