รู้สึกล้มเหลว ทำอะไรก็ติดขัด ไร้ค่า ไร้เพื่อน แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่เข้าใจ ไม่เคยเห็นด้วยกับสิ่งที่อยากจะลงมือทำ เมื่อก่อนตอนยังไม่มีลูก ชีวิตดีมากๆ เคยทำงานมีเงินเดือนสูง อยากจับจ่ายใช้สอยอะไรก็ได้ พอแต่งงานเพราะมีลูกก็ต้องลาออกจากงาน เพราะไม่มีคนช่วยเลี้ยงลูก ดันมีลูก2คนห่างกัน2ปี เราพอจะมีความสามารถหลายๆด้าน วิชาชีพที่เรียนมา ศึกษาด้านการทำขนมจนทำขายได้ พอถึงจุดๆนึงที่เราทำผิดพลาดอย่างหนัก เกิดเป็นคืนมากมาย คนรอบข้าง เพื่อน ญาติพี่น้อง ทยอยห่างหายหมด ทุกคนรังเกียจเรา กลัวเราไปทำให้เค้าเดือดร้อนหรือหยิบยืมเงิน บางทีเราก็ปลง แต่บางทีเราก็น้อยใจแฟนที่ว่าเราว่ามีอะไรไม่พูดไม่บอกไม่ปรึกษา พอเราอ้าปากพูดว่าอยากทำอะไรสักอย่างก็ว่าเรา เดี๋ยวก็ขาดทุน จะขายหมดหรอ จนเราต้องล้มไฟความคิดอยากจะช่วยหารายได้ อยากลงมือทำต้องเลิกล้มไป เราเลยรู้สึกไร้ค่าค่า ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ(เคยลงทุนแล้วแต่อุปสรรค์เยอัจริงๆ ทั้งโควิด ลูกที่ยังเล็กเจ็บป่วยบ่อย) เราทำอะไรก็ดูล้มเหลว ติดขัดไปหมด เราไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง บ่อยครั้งที่เราอยากตาย แต่ก็สงสารลูกๆ เรายังอยากเห็นเค้าเติบโต ถ้าเราไม่อยู่ ใครจะดูแลเค้า ใครจะอาบน้ำป้อนข้าวคอยรับส่งไป รร เจ็บป่วยใครจะดูเเล เป็นเหตุผลเดียวที่เรายังมีลมหายใจอยู่ถึงตอนนี้ เราควรจัดการกับชีวิตของเรายังไงดี เราจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง เราแค่อยากมีรายได้ อยากมีเงินซื้อสิ่งที่อยากได้แบบเมื่อก่อนบ้าง เราตัดได้หลายๆอย่างตั้งแต่มีลูกเราให้ลูกก่อนเสมอ เราทนหิวได้ ขอให้ลูกได้อิ่ม เพราะที่ต้องลำบากเป็นเพราะเราเองที่ทำผิดพลาด เราควรมีชีวิตอยู่ กรือควรจากไปดีค่ะ
ล้มเหลว ท้อแท้ ตกต่ำที่สุดในชีวิต