เราเป็นคนที่เคยคิดว่า 'เกมเป็นสิ่งที่ไร้สาระ' แต่เพราะไม่มีอะไรทำแล้วก็เหงา เพราะหาหนังสือที่ถูกใจไม่เจอ อ่านหนังสือที่ถูกใจก็อ่านมาหมดแล้ว อีกอย่างเพื่อนเราก็เล่นRovตอนที่มันดังมาก ๆ เพื่อนเราเล่นกันเกือบทุกคน เพื่อนเล่นเกมกันหมด เราเลยไปโหลดมาลองเล่นดู เกมแรกที่เล่นคือRov แต่เรารู้สึกว่าเราไม่ได้ว้าวมากขนาดนั้น เล่นได้เรื่อย ๆ เพื่อนเล่นก็เล่นได้ จนเราเบื่อ เราเลยไปเสิร์ชหาเกมที่นิยมในไทย แล้วมันก็ขึ้นเกม 'พับจี' ขึ้นมา เราเลยโหลดมาเล่นดู จำได้ว่าเล่นไม่เป็น เพื่อนก็เล่นrov  เราเลยต้องค้นหาในยูทูปดูวิธีการเล่นพับจี แบบเริ่มต้นเลยว่าต้องทำยังไง ยังจำได้ว่าเล่นครั้ง แล้วกลัวแอดรอปมากมันใหญ่แล้วมีควันสีแดง เราคิดว่ามันคือระเบิดในเกม จนพี่ชายเราเป็นอาจารย์คนแรกในการสอนเล่นเกมพับจี แต่พอพี่ชายเราทำงาน พับจีก็ไม่ได้เล่นด้วยกันอีกเลย เพื่อนเล่นคนเดียวของเราก็หายไปละ  หลังจากนั้นแหละ เราก็เล่นคนเดียวชนิดที่ว่า "ติดเกมพับจีหนักมาก"  กินข้าว เข้าห้องน้ำ ก็เล่นพับจี เพื่อให้ตัวเองเก่งกว่าเดิม แต่มันก็ไก่เหมือนเดิม ไปบังคับให้เพื่อนเล่น แบบถ้าไม่เข้าตี้กูมาไม่ต้องฟังเรื่องเม้าท์ ประมาณนี้จนเพื่อนต้องโหลดมาเล่น แต่พอนานไปเลยรู้ว่าบังคับมันทำให้เพื่อนไม่ชอบเลย กลับมาเล่นคนเดียว จนกระทั่งม.ปลายมีเพื่อนผช.ในกลุ่มที่เล่นพับจีละมันก็เล่นเก่งด้วย เป็นคนที่พาเข้าแคลน เจอพี่ ๆในแคลน แต่ว่าเวลามันสั้นเกินไปมั้งมาเข้าแคลนได้แค่3เดือนก่อนจะเข้ามหาลัย ถ้าไม่มีเพื่อนเรา พี่ในเเคลนก็ไม่ชวนเราเล่น กดขอไปตี้ก็เต็ม จนเออ เล่นคนเดียวก็ได้ แล้งเราเล่นไม่เก่ง พวกพี่ๆ ชอบทิ้งให้ไปกับเพื่อนเราตลอด เหมือนว่าตี้นี้อยากได้แค่เพื่อนเรา แต่ที่เราได้มาเล่นเพราะเพื่อนเราชวน แต่เพื่อนเราก็ปากหมาเรากากแล้วมันชอบซ้ำเติม จนเราท้อใจจนร้องไห้เพราะเล่นไก่เกินไป จนหันมาเล่นคนเดียวสุ่มตี้เอา จนไปถึงแรงค์เอช มาสเตอร์เอง เราขยันเล่นมาก เวลาว่างดูการแข่งพับจี ไม่ก็ดูเทคนิคนู้นนี้นั้น ในการเล่นพับจีของพี่ส้มสุแต่ละตาเพิ่มแค่ที่ละ10+ ตาไหนเจอเพื่อนร่วมทีมดีก็30+  จนเข้ามหาลัย เพื่อนเราก็เรียนเยอะจนไม่มีเวลาเล่นเกม(เหมือนจะเลิกเล่น) แต่เราเรียนสาขาที่ไม่ได้ใช้สมองขนาดนั้น เลยมีเวลาว่างค่อนข้างเยอะ เลยมีเวลาเล่นเกม ยิ่งเล่นยิ่งฝีมือแย่ลง เพราะไม่มีกำลังใจในการเล่นเลย เกมไม่สนุกเหมือนแรก ๆที่ได้เล่น แคลนก็เหมือนแค่เอาเป็นเครื่องหมายประดับโปรไฟล์  สุ่มตี้แชทโลก แชทไทย แชทจังหวัด ก็ชอบโดนเตะออกไหนจะเวลาเล่นเกมแรกละเราเล่นดีแต่พอชวนเราอีกรอบเราเล่นไม่ดีก็เตะเราออก ไม่รู้เพราะอะไร แรงค์เราไม่สูงพอก็ไม่ใช่เอชมาสเตอร์เลยนะ!  หรือเพราะโปรไฟล์เป็นผญ. เราชอบสุ่มเจอ ผช ที่ไม่ชอบเล่น เกมกับผญ. เราไม่เคยเปิดไมค์ แต่ผช.ในเกมชอบพูดว่า ผญ.บ่นเกมแล้วเสียงดังเจี้ยวจ้าวน่ารำคาญ เราเลยไม่ค่อยกล้าเปิดไมค์ เราเหงามากจนไปจ้างคนมาเล่นเป็นเพื่อนที่เขาโพสตามเน็ต แต่ก็คืองานอะ เราจ้างเขากี่ตาเขาก็เล่นกับเราแค่นั้น แล้วก็จากไปลบเพื่อนเราอีก เห้อออ  แล้วเพื่อนที่เราเจอก็ไม่มีใครเล่นพับจีสักคนเล่นแต่rov แต่เราไม่ได้หลงรักrov เรารักพับจี เป็นเกมแรกที่เติมเงินซื้อของในเกมไปเยอะมาก แต่ทำไมเวลาที่เราชอบอะไร เราถึงต้องเจ็บปวดเพราะมันเสมอเลยละ อยากพูดว่าทำไมหาเพื่อนเล่นพับจีมันอยากจังวะ!  เศร้ามาก ร้องไห้ตาบวมเพราะหาเพื่อนเล่นพับจีไม่ได้ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่มันหล่ยครั้งมากที่ต้องเสียน้ำตาให้กับพับจี แต่กูก็จะเล่นต่อค่ะ ใครที่เข้ามาอ่านถึงตอนจบก็ขอบคุณมาก ๆที่มาฟังเรื่องของเรา มันดูอาจจะไร้สาระ แต่ว่า เกมเป็นสิ่งที่ทำให้เรามูฟออนจากความเครียดเเละซึมเศร้าในตอนที่โควิดระบาด ขอบคุณที่ผลิตพับจีออกมา thxpg