สวัสดีค่ะ ผู้ที่ได้มาอ่านก่อนอื่นเราขอเเจ้งก่อนนะค่ะ เราเป็นคนพิการและได้มีลูกน้อยและสามี ตอนนี้เราไม่ได้ทำงานค่ะเเฟนทำคนเดียว ตอนนี้อาศัยอยู่
บ้านของเเม่แท้ๆของเราเองค่ะ ซึ่งที่บ้านมีพ่อเลี้ยงอยู่ด้วย เราโดนเเม่เเท้ๆบั้นทอนจิตใจทุกวันค่ะ ด่าเราเหมือนเราไม่ใช่ลูกพอเราอธิบายก็หาว่าเราเถียง เราไม่ดีเราเนรคุณ แต่ถ้าพ่อเลี้ยงพูดอะไรเชื่อไปหมด เราไม่มีโอกาสได้พูดเลยเค้าไม่กลัวบาปกรรมกันจริงๆ เวลาเราโดนพวกแม่กับพ่อเลี้ยงก็รุมเรา เพราะพวกเค้ารู้ว่าเราไม่มีทางไปไหนได้ ถ้าวันนึงเค้าอารมณ์ไม่ดีต่อให้เราจะผิดรึไม่ผิดเราก็กลายเป็นคนโดนด่าอยู่ดี ถ้าเค้าโกดเราเเม่ก็จะบอกว่า ต่อไปนี้กูจะไม่ซื้ออะไรมาให้เเดก ด้วยความที่เราไปไหนไม่ได้ต้องดูลูกเราก็ต้องยอมอดเพราะไม่ทีใครเค้ามาสงสารเรา ทุกวันนี้นอนไม่ค่อยหลับเคลียดเคลียดจนอยากพบเเพทย์ค่ะ ทุกวันนี้อยู่กับความกลัวกลัววันพรุ่งนี้ตื่นมาจะโดนอะไรอีก ทุกวันนี้อยู่บ้านเเม่ทำงานบ้านทุกอย่างอย่างกับขี้ฆ่าคนนึงแล้วเเต่เค้าจะให้เงินมั้ยวันล่ะ50บาทก็ยังดีถ้าเค้าอารมณ์ไม่ดีคือเราก็อด เวลามีปัญหาอะไรเช่นทำมือถือ พิมพ์ข้อความเค้าจะเห็นเราสำคัญ พอเราหมดประโยชน์เราก็หมาตัวนึงค่ะ บั้นทอนตัวเองจนนอนร้องไห้ทุกคืน บอกตรงๆนะค่ะตอนนี้เหมือนคนจิตไม่ปกติไปแล้วบางทีหลงตีลูกเพราะที่บ้านเป็นเเบบนี้ไม่เคยเปิดใจรับฟังอะไรเลยพอพูดเเม่ก็ไปฟ้องพ่อเลี้ยงเเม่ก็สั่งพ่อเลี้ยงห้ามยุ่งกับเรา พ่อเกลี้ยงก็เกลียดเราคืนทุกวัน ถ้าเเฟนเราไม่ไปเข้ากะกลางคืนเราพอมีเพื่อน ถ้าเเฟนเราไม่อยู่นี่โคตรกดดันตัวเองเลยไม่รู้จะทำไง ที่บ้านไม่ให้ที่ๆคนพิการอย่สงเราจะมาอยู่ได้เพราะบางทีเราก็ไม่เเน่ใจว่าแม่เค้ารักเรามั้ยเค้าจะปล่อยให้เราอดข้าวอดน้ำได้ขนาดนี้ ตอนนี้อยากออกไปเช่าห้องอยู่เลี้ยงลูกเอง ดีมั้ยค่ะเพราะเเฟนก็ทำงานคนเดียวอยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายอาจจะมากหน่อย แต่มันสบายใจ ตอนนี้เงินทองไม่สำคัญเท่าสภาพจิตใจแล้วค่ะ ร่างกายก็ไม่ปกติยังมาเจอความครัวแบบนี้อีก เมื่อก่อนเคยคิดว่าที่บ้านนี้เเหละคือที่ๆอบอุ่นที่สุดแต่พอวันเวลาเปลี่ยนไปมันก็ยิ่งเเย่ เราควรทำไงดีค่ะ จะอดทนรึออกไปอยู่ข้างนอกดี
จะทนอยู่ต่อไปดีมั้ยค่ะ
บ้านของเเม่แท้ๆของเราเองค่ะ ซึ่งที่บ้านมีพ่อเลี้ยงอยู่ด้วย เราโดนเเม่เเท้ๆบั้นทอนจิตใจทุกวันค่ะ ด่าเราเหมือนเราไม่ใช่ลูกพอเราอธิบายก็หาว่าเราเถียง เราไม่ดีเราเนรคุณ แต่ถ้าพ่อเลี้ยงพูดอะไรเชื่อไปหมด เราไม่มีโอกาสได้พูดเลยเค้าไม่กลัวบาปกรรมกันจริงๆ เวลาเราโดนพวกแม่กับพ่อเลี้ยงก็รุมเรา เพราะพวกเค้ารู้ว่าเราไม่มีทางไปไหนได้ ถ้าวันนึงเค้าอารมณ์ไม่ดีต่อให้เราจะผิดรึไม่ผิดเราก็กลายเป็นคนโดนด่าอยู่ดี ถ้าเค้าโกดเราเเม่ก็จะบอกว่า ต่อไปนี้กูจะไม่ซื้ออะไรมาให้เเดก ด้วยความที่เราไปไหนไม่ได้ต้องดูลูกเราก็ต้องยอมอดเพราะไม่ทีใครเค้ามาสงสารเรา ทุกวันนี้นอนไม่ค่อยหลับเคลียดเคลียดจนอยากพบเเพทย์ค่ะ ทุกวันนี้อยู่กับความกลัวกลัววันพรุ่งนี้ตื่นมาจะโดนอะไรอีก ทุกวันนี้อยู่บ้านเเม่ทำงานบ้านทุกอย่างอย่างกับขี้ฆ่าคนนึงแล้วเเต่เค้าจะให้เงินมั้ยวันล่ะ50บาทก็ยังดีถ้าเค้าอารมณ์ไม่ดีคือเราก็อด เวลามีปัญหาอะไรเช่นทำมือถือ พิมพ์ข้อความเค้าจะเห็นเราสำคัญ พอเราหมดประโยชน์เราก็หมาตัวนึงค่ะ บั้นทอนตัวเองจนนอนร้องไห้ทุกคืน บอกตรงๆนะค่ะตอนนี้เหมือนคนจิตไม่ปกติไปแล้วบางทีหลงตีลูกเพราะที่บ้านเป็นเเบบนี้ไม่เคยเปิดใจรับฟังอะไรเลยพอพูดเเม่ก็ไปฟ้องพ่อเลี้ยงเเม่ก็สั่งพ่อเลี้ยงห้ามยุ่งกับเรา พ่อเกลี้ยงก็เกลียดเราคืนทุกวัน ถ้าเเฟนเราไม่ไปเข้ากะกลางคืนเราพอมีเพื่อน ถ้าเเฟนเราไม่อยู่นี่โคตรกดดันตัวเองเลยไม่รู้จะทำไง ที่บ้านไม่ให้ที่ๆคนพิการอย่สงเราจะมาอยู่ได้เพราะบางทีเราก็ไม่เเน่ใจว่าแม่เค้ารักเรามั้ยเค้าจะปล่อยให้เราอดข้าวอดน้ำได้ขนาดนี้ ตอนนี้อยากออกไปเช่าห้องอยู่เลี้ยงลูกเอง ดีมั้ยค่ะเพราะเเฟนก็ทำงานคนเดียวอยู่แล้ว ค่าใช้จ่ายอาจจะมากหน่อย แต่มันสบายใจ ตอนนี้เงินทองไม่สำคัญเท่าสภาพจิตใจแล้วค่ะ ร่างกายก็ไม่ปกติยังมาเจอความครัวแบบนี้อีก เมื่อก่อนเคยคิดว่าที่บ้านนี้เเหละคือที่ๆอบอุ่นที่สุดแต่พอวันเวลาเปลี่ยนไปมันก็ยิ่งเเย่ เราควรทำไงดีค่ะ จะอดทนรึออกไปอยู่ข้างนอกดี