สวัสดีค่ะ จขกท.ปัจจุบัณอายุ19ปี กำลังเรียนมหา'ลัยค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ
จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงตั้งแต่ม.3 ตอนนี้กินยามาเรื่อยๆ มันดีขึ้นนะคะ แต่...ดีไม่สุด
ตอนเรียนมัธยมครอบครัวและเหล่าคุณครูช่วยกันสุดฤทธิ์จนจบมาได้แม้ว่าจะเกรดแย่ขนาดไหนก็ตาม(เกรด2.32)
ตอนแรกเรากะจะดร็อปเพื่อรักษาตัวแล้วค่อยกลับมาเรียนมหา'ลัย แต่ตอนนั้นเพื่อนยุ+ไม่อยากเรียนกับรุ่นน้องเลยดื้อขอให้ที่บ้านอนุญาตให้เรียน และที่บ้านก็อนุญาตค่ะ จขกท.เลยได้เรียนสมใจเลย😅
ชีวิตนี้ของจขกท.เคยผ่านความเป็นตายมาแล้ว6รอบค่ะ คือพยายามโดดน้ำ ผูกคอ กินยา40+เม็ดเพื่อฆ่าตัวตาย(3ครั้ง) แต่รอดมาได้ตลอดเลย(แต่การล้างท้องทำให้เข็ดไปพักหนึ่ง)
พูดถึงเหตุผลที่เป็นโรคซึมเศร้าคือ จขกท.มีปัญหากับครอบครัวค่ะ มีความเข้าใจคลาดเคลื่อนหลายอย่างระหว่างจขกท.กับคนในครอบครัว เอาแค่น้ำจิ้มนะคะ แบบว่าแม่จขกท.ท้องตอนม.3 พ่อก็ไม่ยอมรับเราว่าเป็นลูก(พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังไม่เกิดด้วยซ้ำ)แม่จะทำแท้งโดยการเอาเราออกและทำสารพัดอย่างแต่เราดวงแข็งค่ะเลยเกิดมาและอยู่จนถึงตอนนี้
เรื่องนี้ตากับยายเล่าให้เราฟังบ่อยมาก
(ตากับยายเป็นคนเลี้ยงดูเราตั้งแต่เกิดค่ะส่วนแม่ทำงานหาเงินส่งมาที่บ้านเพื่อเลี้ยงดูเราและตากับยาย ส่วนพ่อหายเข้ากลีบเมฆไปเลย)
เราฟังแล้วคิดมาตลอดว่าเราเกิดมาเพราะความผิดพลาด ไม่มีใครต้องการเราตั้งแต่เกิด ที่พวกเขาเลี้ยงดูเรามาจนถึงตอนนี้เพราะพวกเขากลัวบาป(ตามคำสอนของนั่นนู่นนี่) ถ้าเราตายค่าใช้จ่ายก็จะน้อยลง ไม่ต้องเสียแรงเลี้ยงดูเราด้วย
นี่คือสิ่งที่จขกท.คิดค่ะ
จขกท.มีน้องสาวนะคะ แต่น้องเกิดจากความรักของแม่กับพ่อ(เลี้ยง)มันทำให้จขกท.อยากตายมากกว่าเดิมค่ะ
ไม่ได้เกลียดน้อง ไม่ได้โกรธน้อง แค่ขอบคุณที่น้องสาวเกิดมา อย่างน้อยถ้าเราตายพ่อ(เลี้ยง)แม่ ตา ยาย จะได้มีคนดูแลตอนแก่และน้องจะได้ทำให้ที่บ้านมีความสุขที่ทุกคนขาดหายตั้งแต่มีความผิดพลาดอย่างจขกท.ที่เกิดมาเพื่อเป็นภาระ(ฝากความหวังไว้ที่น้อง)
ประมาณนี้ค่ะ(ยังมีเรื่องอื่นอีกแต่เอาน้ำจิ้มไปปป)
พอพวกเขารู้ว่าจขกท.ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าพวกเขาไม่ไดว่าอะไรจขกท.เลย พร้อมจับมือรักษาจขกท.ด้วยซ้ำ นั่นจึงเป็นเหตุการณ์แรกเริ่มที่จขกท.เปิดใจเล่าทุกอย่างให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวก็พากับปรับความเข้าใจกับเราค่ะ พยายามพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดและช่วยเหลือเรา
ทุกอย่างดีมาตลอด ดีจนรู้สึกผิดเลยที่เราอาการดีขึ้นแต่คนรอบๆต้องมาเหนื่อยเพียงเพราะเรา เรามันเป็นตัวภาระตั้งแต่อยู่ในท้องแม่จนโตมาขนาดนี้เลยเหรอ?
พอคิดแบบนี้ก็อยากตายค่ะ แต่คำพูดของแม่ทำให้เรามีสติทุกครั้ง
"ถ้าลูกตายแล้วแม่ ตากับยายจะอยู่ยังไง? พวกเรารักลูกนะ ลูกรู้มั้ยว่าถ้าลูกตายไปพวกเราอยู่ไม่ได้ อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็น ลูกพยายามเพื่อพวกเราได้ไหม อยู่ด้วยกันมา19ปีกว่าแล้วนะ"
เกิดมาก็เป็นภาระ มีชีวิตอยู่ก็เป็นภาระ ตายไปก็ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่อีก
โถ่...ชีวิตจขกท.มีอะไรที่ดีบ้างไหม?
อยากตายค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ
จขกท.เป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงตั้งแต่ม.3 ตอนนี้กินยามาเรื่อยๆ มันดีขึ้นนะคะ แต่...ดีไม่สุด
ตอนเรียนมัธยมครอบครัวและเหล่าคุณครูช่วยกันสุดฤทธิ์จนจบมาได้แม้ว่าจะเกรดแย่ขนาดไหนก็ตาม(เกรด2.32)
ตอนแรกเรากะจะดร็อปเพื่อรักษาตัวแล้วค่อยกลับมาเรียนมหา'ลัย แต่ตอนนั้นเพื่อนยุ+ไม่อยากเรียนกับรุ่นน้องเลยดื้อขอให้ที่บ้านอนุญาตให้เรียน และที่บ้านก็อนุญาตค่ะ จขกท.เลยได้เรียนสมใจเลย😅
ชีวิตนี้ของจขกท.เคยผ่านความเป็นตายมาแล้ว6รอบค่ะ คือพยายามโดดน้ำ ผูกคอ กินยา40+เม็ดเพื่อฆ่าตัวตาย(3ครั้ง) แต่รอดมาได้ตลอดเลย(แต่การล้างท้องทำให้เข็ดไปพักหนึ่ง)
พูดถึงเหตุผลที่เป็นโรคซึมเศร้าคือ จขกท.มีปัญหากับครอบครัวค่ะ มีความเข้าใจคลาดเคลื่อนหลายอย่างระหว่างจขกท.กับคนในครอบครัว เอาแค่น้ำจิ้มนะคะ แบบว่าแม่จขกท.ท้องตอนม.3 พ่อก็ไม่ยอมรับเราว่าเป็นลูก(พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เรายังไม่เกิดด้วยซ้ำ)แม่จะทำแท้งโดยการเอาเราออกและทำสารพัดอย่างแต่เราดวงแข็งค่ะเลยเกิดมาและอยู่จนถึงตอนนี้
เรื่องนี้ตากับยายเล่าให้เราฟังบ่อยมาก
(ตากับยายเป็นคนเลี้ยงดูเราตั้งแต่เกิดค่ะส่วนแม่ทำงานหาเงินส่งมาที่บ้านเพื่อเลี้ยงดูเราและตากับยาย ส่วนพ่อหายเข้ากลีบเมฆไปเลย)
เราฟังแล้วคิดมาตลอดว่าเราเกิดมาเพราะความผิดพลาด ไม่มีใครต้องการเราตั้งแต่เกิด ที่พวกเขาเลี้ยงดูเรามาจนถึงตอนนี้เพราะพวกเขากลัวบาป(ตามคำสอนของนั่นนู่นนี่) ถ้าเราตายค่าใช้จ่ายก็จะน้อยลง ไม่ต้องเสียแรงเลี้ยงดูเราด้วย
นี่คือสิ่งที่จขกท.คิดค่ะ
จขกท.มีน้องสาวนะคะ แต่น้องเกิดจากความรักของแม่กับพ่อ(เลี้ยง)มันทำให้จขกท.อยากตายมากกว่าเดิมค่ะ
ไม่ได้เกลียดน้อง ไม่ได้โกรธน้อง แค่ขอบคุณที่น้องสาวเกิดมา อย่างน้อยถ้าเราตายพ่อ(เลี้ยง)แม่ ตา ยาย จะได้มีคนดูแลตอนแก่และน้องจะได้ทำให้ที่บ้านมีความสุขที่ทุกคนขาดหายตั้งแต่มีความผิดพลาดอย่างจขกท.ที่เกิดมาเพื่อเป็นภาระ(ฝากความหวังไว้ที่น้อง)
ประมาณนี้ค่ะ(ยังมีเรื่องอื่นอีกแต่เอาน้ำจิ้มไปปป)
พอพวกเขารู้ว่าจขกท.ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าพวกเขาไม่ไดว่าอะไรจขกท.เลย พร้อมจับมือรักษาจขกท.ด้วยซ้ำ นั่นจึงเป็นเหตุการณ์แรกเริ่มที่จขกท.เปิดใจเล่าทุกอย่างให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวก็พากับปรับความเข้าใจกับเราค่ะ พยายามพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดและช่วยเหลือเรา
ทุกอย่างดีมาตลอด ดีจนรู้สึกผิดเลยที่เราอาการดีขึ้นแต่คนรอบๆต้องมาเหนื่อยเพียงเพราะเรา เรามันเป็นตัวภาระตั้งแต่อยู่ในท้องแม่จนโตมาขนาดนี้เลยเหรอ?
พอคิดแบบนี้ก็อยากตายค่ะ แต่คำพูดของแม่ทำให้เรามีสติทุกครั้ง
"ถ้าลูกตายแล้วแม่ ตากับยายจะอยู่ยังไง? พวกเรารักลูกนะ ลูกรู้มั้ยว่าถ้าลูกตายไปพวกเราอยู่ไม่ได้ อยู่ไปก็เหมือนตายทั้งเป็น ลูกพยายามเพื่อพวกเราได้ไหม อยู่ด้วยกันมา19ปีกว่าแล้วนะ"
เกิดมาก็เป็นภาระ มีชีวิตอยู่ก็เป็นภาระ ตายไปก็ทำให้คนอื่นรู้สึกแย่อีก
โถ่...ชีวิตจขกท.มีอะไรที่ดีบ้างไหม?