สวัสดีค่ะ วันนี้หนูจะมาเล่าเรื่องราวของชีวิตตอนนี้ที่กำลังเจอเรื่องที่มันหนักสำหรับหนูมากค่ะ ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่มัธยมปลายมีเพื่อนเยอะ เพื่อนไม่ค่อยตามงานเป็นเราที่คอยแบกกลุ่มเพื่อนในตอนมีงานกลุ่มเพราะถ้าเราไม่พูดว่า เอ้ยพวกพรุ่งนี้มีส่งงานกลุ่มนะ ถ้าไม่พูดไม่บอกก็ไม่เริ่มงานกันเลยค่ะ แต่งงที่พวกเขาเลิกคบกับหนูเพียงเพราะฟังเรื่องราวของหนูจากปากคนอื่นและเพื่อนคนนั้นดันไปเชื่อพวกเขาไปเรียนวันนั้นก็งงว่าทำไมเพื่อนไม่รอและไม่ค่อยจะคุยด้วย *ขอบอกก่อนนะคะทางโรงเรียนไม่ให้พาโทรศัพท์ไปเรียนค่ะ* อดทนเรียนมาทั้งวันจนถึงคาบสุดท้ายเป็นคาบว่างหนูตัองแอบไปยืนร้องไห้ในห้องน้ำ ตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราทำอะไรผิดทำไมพวกเขาถึงไม่คุยกับเรา ยืนร้องไห้และคิดอยู่เป็นชม.จนเลิกเรียน พอกลับบ้านก็ทักไปถาม แต่เขาพยายามให้เราไปขอโทษเพื่อนทุกคน นั้นยิ่งทำให้เรางงไปใหญ่ว่าเราไปทำอะไรผิดกับเพื่อนๆทุกคนทั่งๆที่ก่อนหน้านั้นหนึ่งวันเรายังคุยกันปกติ แต่พอวันมาเรียนกลับกลายเป็นแบบนี้ โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว ถ้ามีโทรศัพท์เราก็อยู่ได้แต่นี้ไม่มีเลยทำให้เราใช้ชีวิตในโรงเรียนยากมากๆเลยค่ะ แต่ยังดีที่เรียนอาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์สุดท้ายเพราะอาทิตย์หน้าจะสอบปลายภาคแล้ว อึดอัดจนร้องไห้ ทำไมต้องเป็นเราเรื่องแบบนี้ไม่มีใครสมควรโดนทิ้งเลยเข้าเราเข้าใจความรู้สึกการโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวแบบนี่ครั้งแรก ไม่รู้ว่าทำอะไรผิดร้ายแรงถึงพยายามดึงดันให้เราไปขอโทษเพื่อนๆแต่ตัวเราเองรู้ดีที่สุดแต่ก็คนมันจะทิ้งก็ทังได้ตลอด แม้กระทั่งคนที่อยู่ด้วยกันมานาน อยากทราบว่าใครเคยมีประสบการณ์แบบนี่ไหมคะ ช่วยแนะนำการอยู่คนเดียวหน่อยค่ะ