คนแก่ที่ไม่ค่อยได้เจอผู้คน เพราะข้างบ้านไม่ถูกกับใครเลย พอได้ไปประชุมข้างนอกออกไปพบกับคนที่ไม่รู้จักก็จะกลับมาเล่าในที่ทำงาน จนเพื่อนร่วมงานไม่อยากเข้าใกล้แล้วเพราะขี้เกียจ ฟังเราคนนึงแหละที่ไม่ถูกกับคนคนนี้แต่ต้องทำงานอยู่ที่เดียวกัน เบื่อมาก แต่ต้องทนฟังเพราะที่ทำงานห้องมันเล็ก ใส่หูฟังเพลงจนเจ็บหูหมดล่ะ เค้าก็ยังเล่า ชื่นชมคนนู้นคนนี้ไม่จบ ไม่แปลกใจเลยทำไมคนรอบข้างแกหายไปทีละคนสองคน แกมั่นใจในตัวเองมาก เมื่อก่อนสงสารนะที่ไม่มีคนคบ แต่พอเจอกับตัวบอกเลยไม่ขอกลับไปสนิทด้วยอีกแล้ว นั่งแขวะ นั่งบ่น พอบ่นเสร็จ ปุ๊ป ก็ชวนคุยดีต่อ คนบ่นที่ได้ยินบ่อยๆคือ เก่งนักก็ทำเอง เก่งนักไม่ใช่หรอ คำนนี้เป็นคำที่ เราตัดสินใจไม่ขอเสวนากับผู้ใหญ่แบบนี้อีก...เราจะรับมือกับคนแบบนี้อย่างไรดี
ลำคาญคนประเภทนี้ไหม