หอบฟ้ามาฝากดาว บทที่ 22

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

1 ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น -- สบตามองอยู่นาน -- จนกระทั่งความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดไปทั่วทั้งแผงอก และปลายนิ้ว วินาทีนั้น ความรู้สึกนั้นทำให้ผมขยับตัวไม่ได้ วินาทีนั้น

2 เธอพยายามละสายตาจากเขาแล้ว -- พระเจ้ากับตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ ว่าเธอพยายามแล้วจริงๆ -- หากแต่ไม่เป็นผล วีโอล่า ลีห์ไม่อาจถอนสายตาจากร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์บาร

กระทู้นี้ถูกลบเนื่องจากนิยายเรื่องนี้ได้ถูกนำไปตีพิมพ์รวมเล่มแล้ว

กระทู้นี้ถูกลบเนื่องจากนิยายเรื่องนี้ได้ถูกนำไปตีพิมพ์รวมเล่มแล้ว

กระทู้นี้ถูกลบเนื่องจากนิยายเรื่องนี้ได้ถูกนำไปตีพิมพ์รวมเล่มแล้ว