ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เริ่มตั้งแต่ตอนไหน เพราะตอนเข้ามาแรกๆทุกอย่างดีไปหมด สภาพแวดล้อม เนื้องาน หัวหน้าใจดี เงินเดือนก็เยอะอยู่สำหรับบริษัทต่างจังหวัดและเด็กจบใหม่ (อาชีพสถาปนิก) แต่ทำงาน 9 ชม.หยุดแค่วันอาทิตย์ ทำมาได้ 2-3 เดือนแรก สนุกมากวางแผนการทำงานและทำออกมาได้ดีตลอด หัวหน้ายังไม่เคยติเลย มีเพื่อนร่วมงานคนนึงซึ่งเป็นเพื่อนเราเองสมัครตามมา(บริษัทมีพนักงานอยู่ 2 คน รวมเจ้าของเป็น 3 แค่นั้น) สุดท้ายเพื่อนก็ลาออกเพราะงานไม่ตรงไทป์ตัวเอง จนตอนนี้ทำให้เราอยู่ออฟฟิศคนเดียวมาเป็นเดือน เหมือนเป็นพนักงานคนเดียว เจ้าของจะคอลอัพเดตงานทุกๆบ่าย เนื่องจากอยู่ กทม เดือนสองเดือนจะกลับมาออฟฟิศทีแต่ก็กลับมา 2-3 วัน (เจ้าของอายุมากกว่าเราแค่ไม่กี่ปีก็เหมือนเป็นรุ่นพี่คนนึงเลย) ซึ่งทำให้เราต้องจัดการทุกอย่างในออฟฟิศคนเดียว ผิดหวังแรกเจ้าของบอกผ่านโปรให้หมื่นแปด สุดท้ายขอให้หมื่นเจ็ดได้มั้ย (ซึ่งหมื่นเจ็ดรวมเบี้ยขยัน ถ้าเดือนไหนเราเผลอแสกนนิ้วเกินมา 1 นาที เดือนนั้นจะโดนตัดเบี้ยขยันออก ได้หมื่นหกทันที ไม่มีโอที ทำงานล่วงเวลาบ้าง)ผิดหวังสองรู้สึกเหมือนเป็นคนคุมออฟฟิศแทนแบบแทบจะเป็นเจ้าของอยู่แล้ว จัดการทุกอย่างเองคนเดียวเพราะไม่มีเพื่อนร่วมงงานคนอื่นมาช่วยหรือแบ่งเบางานเลย งานหลักงานแทรกรุมมาที่เราหมด เจ้าของมีหน้าที่ไปเอาบรีพลูกค้ามาให้และปล่อยเราจัดการ หลังๆเจองานแทรกที่ลูกค้าเรื่องมากจนเจ้าของคุยเองไม่ไหวก็โยนปัญหานี้มาให้เรา ซึ่งเราไม่สามารถตัดสินกับลูกค้าเองได้เพราะอาจจะส่งผลต่อเรื่องรายได้บริษัท แต่หัวหน้าก็โยนมาให้เราคุยเอง ผิดหวังสาม เราขอลาไปตรวจร่างกายเพราะเหมือนมีอาการผิดปกติ ผิดปกติมากมีรูปยืนยันให้หัวหน้าดูหัวหน้าก้รับรู้และเห็นใจ แต่ขอให้เราลาไปแค่ครึ่งวันได้มั้ย ซึ่งเรางงว่าไม่มีสิทธิ์ลาเต็มวันหรอเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อีกทั้งเรายังหาจังหวะลาตอนที่ยังไม่มีงาน เราไม่ติดนะถ้าหักเงินลาวันนั้น แต่ขอลาทั้งทีก้อยากลาเต็มวันไปเลย ลำพังวันหยุดก้น้อยอยู่แล้ว บวกกับช่วงที่เหมือนจะหมดไฟกำลังเริ่มทำธุรกิจของตัวเอง มันก็ดีนะคะ ชอบมาก แต่ใจยังไม่กล้าพอที่จะลาออกไปทำธุรกิจเต็มตัว