ท้อกับชีวิต รู้สึกโชคร้าย พยายามมากกว่าคนอื่นแต่กลับไม่ได้อะไร

เป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งเพราะหัวไม่ทันเขา พูดไม่เก่งพูดติดๆขัดขัด ตังแต่เด็กถูสอนมาว่าให้เป็นคนดีช่วยเหลือคนอื่น เราก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีช่วยเหลือคนอื่นช่วยทุกอย่างจนตัวเองเดือดร้อน ที่ช่วยจนเดือดร้อนตัวเองก็ปฏิเสธคนไม่เก่งพูดไม่ทันเขารู้ว่าถูกเอาเปรียบแต่ก็ช่วย ไม่รู้จะทำยังไงกับนิสัยของตัวเองที่ชอบยื่นมือเข้าช่วยคนอื่น เวลาทำงานก็ทำทุกอย่างจนเหนื่อย คนอื่นทำบ้างไม่ทำบ้าง เวลาเราพักหัวหน้ากับเดินเข้ามาแล้วต่อว่าเราไม่ทำงาน เราก็ไม่รู้จะเถียงกลับยังไง พูดไม่ทันเขา ได้แต่ก้มหน้าพูดว่าครับๆ ทำอะไรก็ผิดในสายตาคนอื่น พยายามเมินนะคือเขาจะพูดอะไร เราก็ทำของเรา แต่ยิ่งปล่อยมันก็ยิ่งบานปลาย เข้าไปพูดก็ถูกว่าใส่ เป็นแบบนี้ตลอด ทำอะไรก็มีแต่ปัญหา แก้ยังไม่เสร็จ ก็ได้ปัญหาใหม่มาแล้ว ส่วนที่รู้สึกโชคร้ายคือ เจออุบัติเหตุบ่อยมากส่วนมากมาจากคนอื่นเราพยายามเซบตัวเองแล้วแต่เราได้มาจากคนอื่นเราไม่ได้ทำอะไรผิดแต่กลับถูกต่อว่าพยามพูดแต่ถูกหาว่าแก้ตัวบ้างโยนความผิดให้คนอื่นบ้าง เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ก็อายุ21แล้วไปที่ไหนก็เจอแบบนี้ตลอด รู้สึกว่าตัวเองไม่มีจุดยืนสำหรับตัวเอง ถามว่าอดทนไหมอดทนมาแบบนี้มาตลอดถูกว่าอะไรเราก็ทนมาตลอดไม่เคยมีที่ระบายไม่ร้องไห้แต่ก็ต้องทน ทำอะไรดีๆไม่มีคนมามองแต่ทำอะไรผิดคือไม่รู้มาแต่ไหนเยอะแยะ เรื่องดวงไม่ต้องพูดถึง จับอะไรไม่เคยได้กับเขาเลยไม่หวังอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ตอนเรียนเห็นเขากาข้สอบมัวแม่คงถูก50-60ข้อเลยลองกาบ้าง จาก100ถูกแค่2-3ข้อเลยเลิกหวัง เมื่อเจออะไรดีๆทำให้มีความสุข ไม่ถึงวันหรอกต้องมีเรื่องเข้ามา