สวัสดีค่ะวันนี้หนูอยากระบายความในใจค่ะ คือหนูรู้สึกว่าทำไมตัวหนูเองถึงทำแบบนี้ลงไปเรื่องมันมีอยู่ว่าหนูได้มีโอกาสมาอยู่ตปท.กับแม่อะค่ะที่ประเทศนึงแล้วหนูก็ได้มาเรียนได้มีชีวิตใหม่ๆอะไรต่างๆซึ่งแม่มักพูดตลอดว่าถ้าทำตัวเหมือนตัวอยู่ที่ไทยนะซึ่งหนูรับรู้นะคะว่าสิ่งที่หนูทำมันทำให้แม่เสียใจมากๆแต่สิ่งที่หนูทำไม่ได้ไปฆ่าใครหรือลักขโมยใครนะคะหนูแค่แค่ไม่ตั้งใจเรียนไม่ชอบไปเรียนมีอะไรมักจะเก็บไว้เจออะไรมักจะตัดปันหาโดยการไม่ไปเรียนซึ่งตัวเองหนูรู้นะคะว่าความลับไม่มีใครโลกใบนี้รู้ตลอดว่ามันต้องมีสักวันที่แม่รู้แต่หลังจากแม่รู้ในตอนนั้นหนูก็ได้ทำการเปลี่ยนตัวเองไปเรียนเข้าเรียนตามเดิมต่อมาหนูก็ได้มาที่นี่ใช่มั้ยคะหนูก็ได้เรียนหนังสือซึ่งในใจหนูคิดมาตลอดว่าหนูจะไม่ได้แบบเดิมไม่ทำเด็ดขาดซึ่งเทอมแรกมันก็ดีค่ะหนูไปเรียนปกติเลยแต่พอปิดเทอมหนูได้ไปทำงานได้อะไรแบบนี้อะคะหนูก็กลับรู้สึกชอบการทำงานมากกว่าหนูอยากทำงานไม่อยากเรียนแล้วค่ะแต่หนูก็ต้องไปเรียนเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละเพราะหนึ่งเลยหนูต้องต่อวีซ่า ต้องเรียนเพื่อจะเอาภาษาของบ้านเค้าตอนนี้รู้ถามตัวเองนะคะว่าทำไมถึงทำแบบนี้ว่ะซึ่งใจหนูมันตอบเลยนะคะว่าไม่ชอบไม่ชอบเรียนไม่ชอบที่เป็นอยู่แบบนี้ใจหนูชอบที่จะทำงานหนูชอบที่ต้องใช้เเรงมากกว่าสมองหนูรู้นะคะว่าการเรียนมีผลดีกับตัวหนูมากๆซึ้งถ้าเรียนหนูสามารถไปเรียนต่อเป็นพยาบาลได้มีงานรองรับวีซ่าผ่านง่ายขึ้นแต่…ประเด็นของหนูไท่เกิดขึ้นจากหนูไม่ไปเรียน1อาทิตค่ะซึ่งตามกฎของที่นี่เค้าไม่ชอบมากๆกับการไม่ไปเรียนตอนนี้เค้าได้มีการแจ้งผู้ปกครองไปแล้วค่ะซึ่งตอนนี้มีเเค่ลุง(แฟนใหม่ของแม่)ที่รู้ซึ่งตอนนี้หนูไม่รู้ว่าเค้าได้พูดคุยกับแม่หรือยังแต่หนูยอมรับผลที่หนูทำได้ค่ะเพราะหนูรู้อยู่แล้วว่าความลับไม่มีใครโลกหรอก หนูรู้นะคะว่าแม่เหนื่อยมากแม่ต้องทำงานตั้งหลายชม.กว่าจะได้เงินได้จะต่อส่งให้คนที่ไทยไหนจะเรื่องต่อวีซ่าตอนนี้หนูนึกคำพูดแม่ได้เลยว่าแม่จะพูดยังไงกับหนูตอนนี้แม่คงจะพูดว่า กลับไทยไมละ แม่คงต้องพูดแบบนี้แน่ๆ555555 หนูอยากที่จะพูดกับแม่ตรงๆนะคะว่าหนูต้องการอะไรแต่หนูกลัวค่ะหนูสิ่งที่จะได้ยินจากปากแม่จริงๆกลัวมากค่ะหนู ซึ่งที่หนูมาพิมแบบนี้มันเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกมากค่ะหนูไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวเลยค่ะเพราะคนที่หนูอยากเล่าเรื่องแบบนั้มีแค่ยายคนเดียวซึ่งยสยก็เสียไปนานแล้ว หรือหนูจะป่วยทางจิตนะ วันนี้มีแค่นี้แหละค่ะ หนูขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะต่อไปนี้หนูจะไปเรียนเเน่นอนค่ะ🙂
สับสนกับสิ่งที่ตัวเองทำ