สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอเกริ่นก่อนว่า เพื่อนผมคนนี้เรารู้จักตั้งแต่สมัยมหาลัย เธอคนเป็นที่สวย น่ารัก เฟรนลี่ เธอฮอตมากๆ เรียกได้ว่าเป็นพิมนิยม เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่เรียนมาด้วยกัน แต่กลุ่มเราเป็นกลุ่มค่อนข้างใหญ่ ผมกับเธอจึงไม่ได้สนิทกันเลย โดยรวมทั้ง รูปลักษณ์ภายนอก นิสัย lifestyle การแต่งตัว เธอคือ type ของผมเลยครับ แต่ผมก็ไม่คิดที่จะไปกล้าจีบคนอย่างเธอหรอกครับ สุดท้ายเธอก็ได้ไปมีแฟนเป็นหนุ่มเดือนคณะไป หลังจากที่เรียนจบ เราก็แยกย้ายไปทำงาน มีนัดกลับมาเจอกันบ้างแบบทั้งกลุ่ม
จนผ่านไป 4 ปี เมื่อช่วงต้นปีที่ผ่านมา ก็มารู้ว่า เธอกำลังจะย้ายมาทำงานที่ทีมเดียวกันกับผมเลย หลังจากที่ผมเพิ่งจะขอแฟนแต่งงานไป 2 อาทิตย์ก่อน เราแพลนที่จะแต่งงานในสิ้นปีนี้ เรามีความสุขมากด้วยกันมากๆ
ด้วยอายุที่เราเท่าๆกัน ผมกับเธอเลยถูกจับคู่เป็น partner ในการทำงาน ทั้งไปออกคุยกับลูกค้า ออกไปนอกสถานที่ต่างๆ มักจะได้ไปกัน 2 คนตลอด ซึ่งทำให้ผมได้เห็นในอีกมุมที่ไม่เคยเห็นตอนสมัยเรียนในหลายๆอย่าง ผมพบว่า เสน่ย์ของเธอไม่ใช่แค่เรื่องหน้าตา แต่ได้รู้ว่า เธอมีความสามารถอื่นๆอีกมากมาย เช่น การร้องเพลง การเล่นดนตรี รวมถึง รสนิยมแนวการฟังเพลง หนังนอกกระแส แฟชั่นการแต่งตัว สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ มันยิ่งตอกย้ำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า เธอคือ สเปคของผมจริงๆ และผมน่าจะยังชอบเธออยู่จริงๆแหละ ซึ่งทุกครั้งผมพยายามข่มใจและบอกตัวเองเสมอว่า ผมกำลังจะแต่งงานแล้วนะ ผมกับแฟนเราจะมีลูกสาวด้วยกัน แต่บางครั้งผมก้ฝืนร่างกายไม่ได้จริงๆ หลายๆครั้งที่เราไปกินเลี้ยงทีมกัน เวลาเธอเล่นกีต้าร์ ร้องเพลง ผมควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้จริงๆ กลัวใจตัวเองมากๆ ต้องลุกออกมาข้างนอก โทรหาแฟน เพื่อเตือนตัวเองเสมอ ผมเคยฝันถึงเธอ 5-6 วันติดๆ ทั้งที่ก่อนนอนหรือก่อนหน้านั้น ก็ไม่ได้นึกถึงเธอเลย
จนถึงตอนนี้เราทำงานด้วยกันมา 6 เดือนแล้ว เราค่อยๆสนิทกันเรื่อยๆ จากเพื่อนที่ในกลุ่มเดียวกันที่แทบจะไม่ค่อยจะได้คุยกัน เธอเริ่มมาเล่าเรื่องส่วนตัวของเธอให้ผมฟัง เรื่องปัญหาของแฟนเธอที่ไม่ค่อยจะสนใจเธอเท่าไหร่ ในหลายๆครั้งเรามักโดนพี่ๆที่ทำงานแซวบ่อยๆ โดนจับจิ้นกันบ้าง ซึ่งบางครั้งผมก้ตกใจกับรีแอคเธอที่ตอบพี่ๆไปว่า “จริงๆแล้วเราเป็นแฟนกัน ไม่ใช่คู่จิ้นค่ะ 555” “จริงๆเจ้าสาวของผมก็คือ หนูเองแหละ” อะไรประมาณนี้ มันทำให้ผมใจบางและอดที่จะรู้สึกคิดไม่ได้จริงๆ
ผมรู้สึกยิ่งเราอยู่ด้วยกันนานขึ้น หลายๆอย่างมันยิ่งไปกันใหญ่ ผมควรจะทำอย่างไรดี จะต้องวางตัวยังไง จะต้องจัดการกับความรู้สึกอย่างงี้ไปอีกนานแค่ไหน ผมกลัวใจตัวเองเหลือเกิน กลัวว่าวันหนึ่งผมจะเก็บมันไว้ไม่อยู่ ผมพยามนึกถึงหน้าแฟนผมตลอด เค้าดีกับผมมากๆ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย หรือผมควรซื่อสัตย์กับตัวเอง ทำตามหัวใจแม้มันจะไม่สมหวังหรือป่าว 😢